Życie jest bezsensu

Mam 18 lat i czuje ze moje życie jest bez sensu. Zaczne od tego ze zrobilam blad zycia wybierając szkole średnia tzn dostalam sie do wymarzonego liceum medycznego a poszlam do zawodowki przez to ze myslalam ze sobie nie poradzę. Pierwszy i polowa drugiego roku byly fatalne tzn zerwalam jedenastoletnia przyjazn przez chlopaka ktory okazal sie toksyczny i boje sie teraz zawierac nowe związki bo mysle ze bedzie tak samo jak z nim. Dodam ze moje pierwsze praktyki działały na mnie emocjonalnie tzn nie chcialam wogole tam chodzić, a jak juz chodziłam to praktycznie z placzem. Zmienilam praktyki myślałam ze zaczęłam od nowa ale jednak nie. Jestem w 3 klasie zaraz koncze szkole i niewyobrazam sobie zycia bez tutejszych praktyk. W sensie bardzo sie przywiazalam do tych ludzi i nie wazne czy jest dzień szkoly czy weekend tylko i wyłącznie myślę o tych ludziach. Boli mnie to ze za niecaly rok z tamtad odejde i przez to nie potrafie normlanie funkcjonowac... Gdy jestem na jakiejs imprezce przyjdzie moment ze nie rozmawiam z nikim i tylko patrze sie w jedno miejsce i mysle o tych ludziach z praktyk. To tak jakbym nir mogla sie pogodzić ze wkrótce odejde i ich juz przy mnie ich nie bedzie. Ci ludzie duzo w moim zyciu zmienili tzn postawili mnie do pionu i dzieki nim przejrzalam na oczy i nie spadlam az tak na dno. Mysl o tym ze przyjdzie weekend i powinien to byc czas dla mnie czy rodziny czy cokolwiek mnie przeraża. Moglabym na te praktyki chodzić codziennie a najlepiej nie wychodzić z tamtad wcale. Nieraz sobie myślę ze fajnie by bylo z kims nowym nawiazac kontakt ze moze jakis zwiazek ale ja nie potrafie tak. Nie potrafie ogarnac zycia " zawodowego" prywatnego i szkoly. Co nie robię gdxie bym nie byla to i tak mysle o tych ludziach i wspominam fajne sytuacje z nimi. Jest moment ze nawet wieczorami placze ze względu na to ze czuje jakby co ludzie byki cząstka mnie i myslac ze niedlugo z tamtąd odejde to tak jakby ktos mi kawalek serca wziął. Gdy wracam do domu najlepiej bym caly czas rozmawiala co bylo wlasnie w pracy. Mam plany na przyszłość by napisac mature i isc na studia medyczne ale wizja tego ze nie będzie juz tych ludzi obok to mnie przerasta. Nie mam innego zycia niz tylko myslenie o nich. Boje sie zawierac zwiazki a nieraz nawet jak ktos probuje mnie gdzies wyciagnac to odmawiam bo i tak wiem ze przyszedl by czas ze zacznę znowu myśleć o prkatykach. Powiedzcie jak to pogodzić? 

Dodam że przez to uzależnienie od tych ludzi nie widzę sensu zycia. Nie potrafię sie skupić na niczym.... Nawet jak z kim rozmawiam to z tylu glowy mam cały czas myśl o tych ludziach.... Byc moze ze względu na to ze duzo w moim zyciu zmienili ale jednak.... Nie potrafię funkconowac nie potrafie skupić sie na rozmowie z kims innych bo z tylu glowy mam tylko jedno. Zbyt mocno sie do nich przywiazalam i to mnie boli. Gdy jestem w szkole powinnam sie skupić na niej, na lekcjach albo na znajomych a mysle cały czas o ludziach z roboty i mnie to juz męczy 

Jeszcze masz bardzo dużo czasu żeby odnaleźć sens w życiu. Takie podejście, czyli założenie z góry że człowiek sobie nie poradzi jest bardzo szkodliwe. Spróbuj czegoś zanim stwierdzisz że wymagania Cię przerastają. Nie taki diabeł straszny jak go malują. Sam się o tym wielokrotnie przekonałem.

Maturę na pewno zdasz i na studiach poznasz nowych fajnych ludzi. Trzeba tylko przełamać strach że się nie uda i poważnie traktować naukę.

Zawsze możesz z nimi utrzymywać kontakt, nie widzę problemu. 

Po co przywiązujesz się emocjonalnie do ludzi, którzy są w Twoim życiu przeciągiem? Spotkasz na swojej drodze mnóstwo ludzi, tylko nieliczni zostaną na dłużej, a już naprawdę garstka (o ile ktokolwiek) na zawsze. Na każdym etapie życia pojawiają się inni ludzie, nie możesz przywiązywać się do każdego kto zmienił coś lub był trochę dużej w Twoim życiu. Życie człowieka to taka mała wędrówka, akceptuj to, że ludzie w niej pojawiają się i znikają. 

Spotkasz ludzi przypadkowych i takich, których świadomie wybierzesz w swoim życiu. Spotkasz ludzi, w życiu których będziesz chciała zostać, ale oni nie będą chcieli zostać w Twoim. Ludzi, którzy będą chcieli być w Twoim życiu, ale Ty pójdziesz dalej bez nich. Spotkasz ludzi którzy Cię czegoś nauczą, dzięki którym coś zrozumiesz czy docenisz, bo w tej naszej wędrówce inni ludzie nas kształtują. Będą tacy, którzy będą chcieli tylko brać, będą tacy którzy wiele Ci dadzą, tacy na chwilę i tacy na dłużej. Naucz się mądrze wędrować z ludźmi

Dnia 20.09.2020 o 14:58, Electra napisał:

Spotkasz ludzi przypadkowych i takich, których świadomie wybierzesz w swoim życiu. Spotkasz ludzi, w życiu których będziesz chciała zostać, ale oni nie będą chcieli zostać w Twoim. Ludzi, którzy będą chcieli być w Twoim życiu, ale Ty pójdziesz dalej bez nich. Spotkasz ludzi którzy Cię czegoś nauczą, dzięki którym coś zrozumiesz czy docenisz, bo w tej naszej wędrówce inni ludzie nas kształtują. Będą tacy, którzy będą chcieli tylko brać, będą tacy którzy wiele Ci dadzą, tacy na chwilę i tacy na dłużej. Naucz się mądrze wędrować z ludźmi

Dobra.... Ale jak mam chociaż przez chwilę o nich nie myśleć... Nie wazne co robię czy gdzie jestem przyjdzie moment ze mysle o nich 

7 minut temu, Natalia0977 napisał:

Dobra.... Ale jak mam chociaż przez chwilę o nich nie myśleć... Nie wazne co robię czy gdzie jestem przyjdzie moment ze mysle o nich 

Nie wiem, bo jestem Twoim całkowitym przeciwieństwem.