Nie mogę poradzić sobie ze śmiercią bliskiej osoby

Witam, minęło już parę miesięcy od śmierci bliskiej osoby, a ja nie mogę sobie z tym poradzić. Ciągle śni mi się ta osoba i przeżywam to wszystko. Analizuję czemu tak się stało, czemu muszę cierpieć. Jak sobie pomóc? Proszę o porady. 

Trzeba się z tym pogodzić. Taka długa rozpacz jest nie wskazana. Tej osobie też wtedy jest trudniej zaznać spokoju. Podobno tak się dzieje.

7 minut temu, lonelyman napisał:

Trzeba się z tym pogodzić. Taka długa rozpacz jest nie wskazana. Tej osobie też wtedy jest trudniej zaznać spokoju. Podobno tak się dzieje.

Pogodziłam się z tym co się stało, ale cierpię mocno. To dla mnie trudna sprawa... człowiek dziś jest, a jutro go nie ma. Ludzie szanujcie się, bo nie wiadomo czy osoba z którą dziś się spotykasz i rozmawiasz, jutro będzie po drugiej stronie....

Życie jest bardzo kruche i nie wiadomo kiedy zgaśnie. 

39 minut temu, Bielinek kapustnik napisał:

człowiek dziś jest, a jutro go nie ma.

Dokładnie.

20 godzin temu, Bielinek kapustnik napisał:

Witam, minęło już parę miesięcy od śmierci bliskiej osoby, a ja nie mogę sobie z tym poradzić. Ciągle śni mi się ta osoba i przeżywam to wszystko. Analizuję czemu tak się stało, czemu muszę cierpieć. Jak sobie pomóc? Proszę o porady. 

Podobno zmarły,który nam się śni prosi o modlitwę..

22 godziny temu, Bielinek kapustnik napisał:

Pogodziłam się z tym co się stało, ale cierpię mocno. To dla mnie trudna sprawa... człowiek dziś jest, a jutro go nie ma. Ludzie szanujcie się, bo nie wiadomo czy osoba z którą dziś się spotykasz i rozmawiasz, jutro będzie po drugiej stronie....

myślę że sie nie pogodziłaś, wybacz sobie a ból z czasem odejdzie

Wiem co czujesz. W maju pochowałam Mamę, a na początku lipca brata. Odebrał sobie życie. Nie radzę sobie z tym. Mam wrażenie jakbym została całkiem sama. A przecież mam swoją rodzinę. Na początku pomagała mi rozmowa, obecność drugiego człowieka. Robiłam wszystko żeby zapomnieć, ale nie da się. Teraz codziennie rozmyślam, tysiące pytań bez odpowiedzi i zero wsparcia.

2 godziny temu, Ona39 napisał:

Wiem co czujesz. W maju pochowałam Mamę, a na początku lipca brata. Odebrał sobie życie. Nie radzę sobie z tym. Mam wrażenie jakbym została całkiem sama. A przecież mam swoją rodzinę. Na początku pomagała mi rozmowa, obecność drugiego człowieka. Robiłam wszystko żeby zapomnieć, ale nie da się. Teraz codziennie rozmyślam, tysiące pytań bez odpowiedzi i zero wsparcia.

Żałoba to minimum rok trzeba przejść wszystkie etapy . Daj sobie czas.To była brata decyzja,że chciał odejść.

Dnia 24.09.2020 o 02:53, Bielinek kapustnik napisał:

Witam, minęło już parę miesięcy od śmierci bliskiej osoby, a ja nie mogę sobie z tym poradzić. Ciągle śni mi się ta osoba i przeżywam to wszystko. Analizuję czemu tak się stało, czemu muszę cierpieć. Jak sobie pomóc? Proszę o porady. 

kto to był? czym bardziej jest się zżytym tym dłużej to trwa, dlatego do ludzi się najlepiej zbytnio nie przywiązywać, ani w sumie do niczego innego, psa, auta, mieszkania, tshirtu itp. Wszystko jest tymczasowe. Tylko czas.

Dnia 24.09.2020 o 13:34, Bielinek kapustnik napisał:

Pogodziłam się z tym co się stało, ale cierpię mocno. To dla mnie trudna sprawa... człowiek dziś jest, a jutro go nie ma. Ludzie szanujcie się, bo nie wiadomo czy osoba z którą dziś się spotykasz i rozmawiasz, jutro będzie po drugiej stronie....

właśnie o tym mowa, ale ludzie o tym nie myślą..... niedawno się dowiedziałem że mój dawny znajomy z którym urwał się kontakt zmarł kilka lat temu, lekki szok i pytanie co się stało. Ludzie umierają codziennie, ponad 1000 ludzi dziennie w całym kraju....

3 godziny temu, kardulaki napisał:

Żałoba to minimum rok trzeba przejść wszystkie etapy . Daj sobie czas.To była brata decyzja,że chciał odejść.

nie uważam że jego decyzja, takie coś to bezradność, bezsilność, brak zrozumienia, wrażliwość, nikt go nie rozumiał i czuł się bezradny i opuszczony, to nie jest decyzja tylko przymus, wyjścia nie ma

Dnia 25.09.2020 o 21:38, Ona39 napisał:

Wiem co czujesz. W maju pochowałam Mamę, a na początku lipca brata. Odebrał sobie życie. Nie radzę sobie z tym. Mam wrażenie jakbym została całkiem sama. A przecież mam swoją rodzinę. Na początku pomagała mi rozmowa, obecność drugiego człowieka. Robiłam wszystko żeby zapomnieć, ale nie da się. Teraz codziennie rozmyślam, tysiące pytań bez odpowiedzi i zero wsparcia.

Ja pochowalam mame 7 lat temu i dalej nie daje rady. Sa takie dni, ze chce tam do niej isc. 

Twoj brat poszedl do mamy, nie dal rady bez niej.

Dnia 25.09.2020 o 21:38, Ona39 napisał:

Wiem co czujesz. W maju pochowałam Mamę, a na początku lipca brata. Odebrał sobie życie. Nie radzę sobie z tym. Mam wrażenie jakbym została całkiem sama. A przecież mam swoją rodzinę. Na początku pomagała mi rozmowa, obecność drugiego człowieka. Robiłam wszystko żeby zapomnieć, ale nie da się. Teraz codziennie rozmyślam, tysiące pytań bez odpowiedzi i zero wsparcia.

Bardzo współczuję Tobie. Strata bliskiej osoby to ogromny ból. Już nigdy nie porozmawia się z taką osobą. Żałuje się wielu niewypowiedzianych słów. 

43 minuty temu, Bielinek kapustnik napisał:

Bardzo współczuję Tobie. Strata bliskiej osoby to ogromny ból. Już nigdy nie porozmawia się z taką osobą. Żałuje się wielu niewypowiedzianych słów. 

Wiesz, ja z moim bratem byłam blisko. Codziennie rozmawialiśmy przez telefon, odwiedzaliśmy  się co weekend,  czasem jak czas pozwolił w tygodniu. I nagle trach nie odbiera, nie odpisuje, a przecież  2 godziny wcześniej obiecał że przyjedzie. Wiem, że sobie nie poradził po stracie mamy. On był sam. Ja mam rodzinę, a czuję się jakbym była sama. 

6 godzin temu, Ona39 napisał:

Wiesz, ja z moim bratem byłam blisko. Codziennie rozmawialiśmy przez telefon, odwiedzaliśmy  się co weekend,  czasem jak czas pozwolił w tygodniu. I nagle trach nie odbiera, nie odpisuje, a przecież  2 godziny wcześniej obiecał że przyjedzie. Wiem, że sobie nie poradził po stracie mamy. On był sam. Ja mam rodzinę, a czuję się jakbym była sama. 

łatwo się poddać gdy nie ma się nikogo

ta walka o codzienne przeżycie jest bez sensu jak na końcu tunelu jest ślepa uliczka. 

to tak jak artykuł o tym studencie medycyny który starych pochorowanych ludzi ratował w domu spokojnej starości,,.. po co pytam? zarywał noce, orał po 16 godzin? na co i po co? myśli że pokona śmierć? dać ludziom umrzeć, bo jaki dla nich sens dalej żyć, aby codziennie walczyć o to by dalej się męczyć? Medyków porąbało z tym ratowaniem ludzi, może to jakieś ich ego które ich pcha w pewną porażke.