Chciałabym umrzeć

Mam dosyć. Moje całe życie to jedna wielka porazka. Nic w życiu mi się nie udaje. Chciałabym umrzeć ale jestem zbyt dużym tchórzem by sama to zrobić. Mam stwierdzoną dystymie i przewlekle zaburzenia nerwicowo depresyjne. Biorę leki ale to nic nie daje. Nie mam w życiu nikogo kto mnie rozumie. Nikt poza dziećmi mnie też nie kocha. Chociaż czasem mam wrażenie że i one mają mnie dosyć. Jestem złą matką, złą żona, synowa i córka. Chciałabym zniknąć. Gdyby nie dzieci już dziś bym sięgnęła po coś ostrego. Okaleczanie się przynosiło mi kiedyś ulgę. Ale nie chce by przeżyły dzieci traumę. Jestem z nimi praktycznie sama. Chciałabym by ktoś wyręczył mnie i mnie zabił. Uwolnił świat od mojej nędznej egzystencji.

2 minuty temu, Nikt_wazny napisał:

Mam dosyć. Moje całe życie to jedna wielka porazka. Nic w życiu mi się nie udaje. Chciałabym umrzeć ale jestem zbyt dużym tchórzem by sama to zrobić. Mam stwierdzoną dystymie i przewlekle zaburzenia nerwicowo depresyjne. Biorę leki ale to nic nie daje. Nie mam w życiu nikogo kto mnie rozumie. Nikt poza dziećmi mnie też nie kocha. Chociaż czasem mam wrażenie że i one mają mnie dosyć. Jestem złą matką, złą żona, synowa i córka. Chciałabym zniknąć. Gdyby nie dzieci już dziś bym sięgnęła po coś ostrego. Okaleczanie się przynosiło mi kiedyś ulgę. Ale nie chce by przeżyły dzieci traumę. Jestem z nimi praktycznie sama. Chciałabym by ktoś wyręczył mnie i mnie zabił. Uwolnił świat od mojej nędznej egzystencji.

Z tego typu chorobami naprawdę ciężko się żyje. Proces leczenia też jest długotrwały. Bierzesz leki? Jesteś pod opieką specjalisty?

Tak. Od 3 miesięcy jestem na lekach ale one nic nie dają. Do terapeuty też chodzę ale nie widzę progresu. I naprawdę mam już dosyć tego życia. Jeden jedyny powód dla którego jeszcze żyję to fakt że zgotowała bym dzieciom piekło gdybym się zabiła. Co innego gdyby to ktoś za mnie zrobił...

7 minut temu, Nikt_wazny napisał:

Tak. Od 3 miesięcy jestem na lekach ale one nic nie dają. Do terapeuty też chodzę ale nie widzę progresu. I naprawdę mam już dosyć tego życia. Jeden jedyny powód dla którego jeszcze żyję to fakt że zgotowała bym dzieciom piekło gdybym się zabiła. Co innego gdyby to ktoś za mnie zrobił...

Leki po około miesiącu powinny dawać pewien efekt. Jeśli tak nie jest, być może nie są dobrze dobrane. Warto powiedzieć o tym psychiatrze. Z kolei myśli samobójcze zdecydowanie warto przegadać na terapii.

Wiem, że to trudne. I uwierz, mogę zrozumieć, jak się czujesz. Ale śmierć jest jednorazowa... I nieodwracalna...

W jakim wieku masz dzieci?

5 minut temu, Bluegrey napisał:

Leki po około miesiącu powinny dawać pewien efekt. Jeśli tak nie jest, być może nie są dobrze dobrane. Warto powiedzieć o tym psychiatrze. Z kolei myśli samobójcze zdecydowanie warto przegadać na terapii.

Wiem, że to trudne. I uwierz, mogę zrozumieć, jak się czujesz. Ale śmierć jest jednorazowa... I nieodwracalna...

W jakim wieku masz dzieci?

2, 4, 6. Trzech chłopców. Wiem że jest nieodwracalna. Tyle że nikt poza dziećmi nie będzie za mną tęsknił a i one szybko zapomną. Wszystkim będzie beze mnie lepiej... Mówiłam psychiatrze i od wtorku mam wprowadzać nowy lek chociaż wiem że to nic nie da...

Przed chwilą, Nikt_wazny napisał:

2, 4, 6. Trzech chłopców. Wiem że jest nieodwracalna. Tyle że nikt poza dziećmi nie będzie za mną tęsknił a i one szybko zapomną. Wszystkim będzie beze mnie lepiej... Mówiłam psychiatrze i od wtorku mam wprowadzać nowy lek chociaż wiem że to nic nie da...

Pracujesz?

2 minuty temu, Bluegrey napisał:

Pracujesz?

Niestety nie. Mąż pracuje w delegacji. Przyjeżdża tylko na weekendy. Choć od września planowałam iść do pracy bo wtedy najmłodszy syn idzie do przedszkola.

Przed chwilą, Nikt_wazny napisał:

Niestety nie. Mąż pracuje w delegacji. Przyjeżdża tylko na weekendy. Choć od września planowałam iść do pracy bo wtedy najmłodszy syn idzie do przedszkola.

 

 

Stan, w którym teraz jesteś, warto po prostu przeczekać. Czy masz jakieś inne wsparcie? Przyjaciół? Rodzinę?

Przed chwilą, Bluegrey napisał:

Stan, w którym teraz jesteś, warto po prostu przeczekać. Czy masz jakieś inne wsparcie? Przyjaciół? Rodzinę?

Mam Rodziców. I tylko ich. Ale oni niczego nie rozumieją. Uważają że mam wspaniałe życie, cudowne dzieci i powinnam się cieszyć i dziękować Bogu za to wszystko... Przyjaciół już nie mam. Nawet znajomych, koleżanek. Z wszystkimi urwał mi się kontakt. No i oczywiście mam dzieci. Ale to są dzieci

Przed chwilą, Nikt_wazny napisał:

Mam Rodziców. I tylko ich. Ale oni niczego nie rozumieją. Uważają że mam wspaniałe życie, cudowne dzieci i powinnam się cieszyć i dziękować Bogu za to wszystko... Przyjaciół już nie mam. Nawet znajomych, koleżanek. Z wszystkimi urwał mi się kontakt. No i oczywiście mam dzieci. Ale to są dzieci

Wiem, rozumiem. Starsi ludzie myślą innymi kategoriami. A dzieci to dzieci. Wiadomo...

Czy Twój terapeuta Ci odpowiada? Czujesz, że jest ok?

1 minutę temu, Bluegrey napisał:

Wiem, rozumiem. Starsi ludzie myślą innymi kategoriami. A dzieci to dzieci. Wiadomo...

Czy Twój terapeuta Ci odpowiada? Czujesz, że jest ok?

Właśnie nie. Wręcz przeciwnie. Po spotkaniu z nią mam jeszcze wiekszego doła i większy mętlik w głowie.

Czuje że wszystkich zawodze. 

1 minutę temu, Nikt_wazny napisał:

Właśnie nie. Wręcz przeciwnie. Po spotkaniu z nią mam jeszcze wiekszego doła i większy mętlik w głowie.

W takim razie warto poszukać terapeuty, który będzie Tobie odpowiadał. To bardzo ważne. Choć z drugiej strony, terapia to ciężka praca nad sobą, więc na początku może dawać właśnie taki efekt...

1 minutę temu, Nikt_wazny napisał:

Czuje że wszystkich zawodze. 

Masz prawo do takich odczuć. Ale masz też prawo do dobrego życia. Choroba nie wybiera. Twoja jest do wyleczenia. Potrzebujesz po prostu wsparcia i czasu.

Przed chwilą, Bluegrey napisał:

Masz prawo do takich odczuć. Ale masz też prawo do dobrego życia. Choroba nie wybiera. Twoja jest do wyleczenia. Potrzebujesz po prostu wsparcia i czasu.

Tyle że nie mam w nikim wsparcia. Każdy uwaza że po prostu marudzę i narzekam

1 minutę temu, Nikt_wazny napisał:

Tyle że nie mam w nikim wsparcia. Każdy uwaza że po prostu marudzę i narzekam

A wiesz, że to jest całkiem powszechne zjawisko w przypadku problemów psychicznych i emocjonalnych? Ludzie ci Prędzej powiedzą: weź się w garść, idź pobiegać itd. Bo nie rozumieją, bo tego nie doświadczyli. Zrozumieją cię tylko ci, którzy mieli podobne doświadczenia. Może zapytaj terapeutkę, czy jest dla ciebie dostępna jakaś grupa wsparcia w okolicy?

7 minut temu, Bluegrey napisał:

A wiesz, że to jest całkiem powszechne zjawisko w przypadku problemów psychicznych i emocjonalnych? Ludzie ci Prędzej powiedzą: weź się w garść, idź pobiegać itd. Bo nie rozumieją, bo tego nie doświadczyli. Zrozumieją cię tylko ci, którzy mieli podobne doświadczenia. Może zapytaj terapeutkę, czy jest dla ciebie dostępna jakaś grupa wsparcia w okolicy?

Dziękuję za rozmowę. Mimo że w głowie nadal mam myśli że światu lepiej byłoby beze mnie to mimo wszystko trochę się uspokoiłam...

Przed chwilą, Nikt_wazny napisał:

Dziękuję za rozmowę. Mimo że w głowie nadal mam myśli że światu lepiej byłoby beze mnie to mimo wszystko trochę się uspokoiłam...

Zdecydowanie jesteś światu potrzebna, a przynajmniej paru osobom. Poza tym, jak poczujesz się lepiej, to jeszcze wiele przyjemnych dni przed tobą. Pisz, gdy ci źle. Kontakt z ludźmi, nawet tylko w sieci, zawsze coś daje

Długo to już trwa? Mąż nie jest dla Ciebie wsparciem? 

Rozumiem co czujesz i nie mam dobrej rady gdyż zwyczajnie nie potrafię ci pomóc lecz wiem jedno Bóg cię kocha taką jaka jesteś tylko w to uwierz. 

nie doprowadzaj sie do takich stanów

zacznij nad nimi panowac

zacznij czyms sie zajmowac kwiatami malowaniem to dobre na psychike w gruzach 

duzo osob z trauma maluje 

7 godzin temu, maxii napisał:

nie doprowadzaj sie do takich stanów

zacznij nad nimi panowac

zacznij czyms sie zajmowac kwiatami malowaniem to dobre na psychike w gruzach 

duzo osob z trauma maluje 

Niestety mam trójkę dzieci z którymi jestem ciągle sama i zazwyczaj brakuje mi czasu na zajęcie się sobą. Jednak myśli ciągle zostają. Kiedyś miałam chęć do życia mimo różnych problemów. Nie chciałam się zabić, wystarczało samookaleczenie. Teraz nie potrafię się okaleczac bo nie chce by dzieci to widziały. 

9 godzin temu, malowany napisał:

Długo to już trwa? Mąż nie jest dla Ciebie wsparciem? 

Taki stan trwa od dobrych 5 lat. Od roku się pogłębił. Mój mąż nie daje mi żadnego wsparcia. Jesteśmy w trakcie sprawy o separację. On sam ma chyba ze sobą problemy. Nie rozmawiamy już od dłuższego czasu.

Jeśli miałabyś kogos, komu mogłabyś się wygadać, spedzic fajnie czas, kto by sprawilaby że, na chwile przestałabys o tym myśleć może  byłoby trochę łatwiej. Bądź dalej tchórzem i nie rób nic głupiego, masz trójkę dzieci dla ktorych jesteś całym światem.

1 godzinę temu, malowany napisał:

Jeśli miałabyś kogos, komu mogłabyś się wygadać, spedzic fajnie czas, kto by sprawilaby że, na chwile przestałabys o tym myśleć może  byłoby trochę łatwiej. Bądź dalej tchórzem i nie rób nic głupiego, masz trójkę dzieci dla ktorych jesteś całym światem.

Tyle że im byłoby lepiej beze mnie. Nie jestem dobra matka. Krzyczę a nawet się drę na nich nie raz a nawet czasem i klapsa dam... Sporadycznie... Ale nie czuje się dobra matka...

Nie byłoby im lepiej bez Ciebie. Nawet jeśli krzyczysz na nie i dasz po tyłku.

47 minut temu, malowany napisał:

Nie byłoby im lepiej bez Ciebie. Nawet jeśli krzyczysz na nie i dasz po tyłku.

Znowu jest gorzej. Właśnie dostałam opieprz od rodziców że powinnam się ogarnąć i przestać afiszować się z moimi stanami bo mi jeszcze dzieci mąż odbierze. No i jak ja mam nie chcieć swojej śmierci? Wszystkim przeszkadzam.

5 godzin temu, Nikt_wazny napisał:

Niestety mam trójkę dzieci z którymi jestem ciągle sama i zazwyczaj brakuje mi czasu na zajęcie się sobą. Jednak myśli ciągle zostają. Kiedyś miałam chęć do życia mimo różnych problemów. Nie chciałam się zabić, wystarczało samookaleczenie. Teraz nie potrafię się okaleczac bo nie chce by dzieci to widziały. 

wiec maluj razem z dziecmi 

4 godziny temu, Nikt_wazny napisał:

Wszystkim przeszkadzam.

Pamiętaj, że Twoje myśli i odczucia są zainfekowane chorobą. To ona tym steruje. To nie są fakty.

1. przestań chodzić do psychiatrów i psychologów ! To na początek. Nic nie da, a zabierze sporo czasu. To bardzo popularne ogłupianie na masowa skalę, nie posłuży ci rada babki po wyższej szkole gotowania na gazie, która ma 1/8 etatu jako psycholog....

2. Nie bierz dziadowskich lekow psychiatrycznych, ktore maja cie oglupic, ale problemu nie rozwiążą. Wez detoks od tego, jesli je przyjmujesz.

3. I nie dawaj sobie wkladac kitu, że to deeeeeeeeeeeeepresja.

Nie każdy ma depresje, wiekszoścma powazne choroby, ktore uaktywniaja sie w wieku doroslym, gdzie lekarze nie chcą robić badan, mimo wskazań i tego, ze w necie stoi jak byk, co trzeba zorbić, żeby zdiagnozowac pacjeta.

Nie wierz lekarzom. Będą uzdrawiać, naklaniac na psycho-terapie - patrz, strata czasu i pieniedzy.