Mam straszny kryzys

Cześć od około 2 tygodnie przeżywam straszny kryzys. Czuje się beznadziejna, przegrana i mam wrażenie że moje życie jest bez sensu. Nie mam znajomych, nawet z kim pogadać nie mam, każdy nie ma czasu. Już meczy mnie to, że ciągle to ja mam proponować spotkania. Sam z siebie nikt nie zadzwoni. Mój mąż ciągle jest w pracy. Zawsze duzo pracował ale teraz jeszcze wiecej, bo przez pandemię wpadliśmy w wielkie kłopoty finansowe. Dobija mnie to już po prostu. W pracy tylko staram się udawać że jest wszystko dobrze (pracuje w takim miejscu, że dobry kontakt z klientem jest bardzo ważny). Nie zarabiam za dużo (może też nie jakos ekstremalnie mało, ale trzeba pilnować budżetu bo wystarcza ale o żadnych szaleństwach nie ma mowy). Syna też mi szkoda bo ludzie jeżdżą na wakacje nad morze albo w inne fajne miejsca a mnie zwyczajnie nie stać na to.  Chciałbym coś z tym zrobić ale nie mam zupełnie pomysłu na siebie. Mam wrażenie że nic nie umiem i jestem zupełnie bezwartościowa. Na wszystko brakuje mi czasu. Praca i dom tylko, a i tak pieniędzy ciągle jest mało.  Zdarzały mi się myśli samobójcze, żeby przestać być dla wszystkich tylko ciężarem, ale nawet na to nie mam odwagi. Naprawdę nieraz współczuję synowi i mężowi że mają taką beznadziejna matkę i żonę. Czy w ogóle da się jakoś ogarnąć swoje życie i przestać być takim nieudacznikiem?

Wygoogluj w internecie "skala Becka" I zrób sobie ten test. To co opisujesz wygląda na depresje. Idź do psychiatry, wydasz 150 zł na wizytę a leki naprawdę mogą zdziałać cuda. Głowa do góry i duzo sił życzę

2 minuty temu, lex napisał:

Nawet o samobóju nie myśl. Dlatego, że wielu decyduje sie pod wpływem chwili a potem już tego nie cofniesz. A jak nie uda sie i zostaniesz kaleką? to wtedy dowalisz synowi i mężowi. IMHO problem w braku celu w życiu. każdy powienien mieć nadrzędny cel, tzn. jakiś sens przewodni, do czegoś zmierzać. Wymyśl cos i to realizuj. I to co pisze nie wyssałem z palucha, wszystko przerobione od samobója do realizacji swojego celu. Polecam słuchać innych ludzi, po przejściach, dobrze gadają.

Problem w tym że nie mam za bardzo z kim o tym pogadać. Nie mam praktycznie żadnych znajomych.

Nie jesteś bezwartościowa,tylko zmęczona i byc może masz depresje,jak wiele osob teraz. Niestety mamy narzucony pęd,wysokie koszta życia,brak czasu i to obiera przyjemność wszystkiego. 

Znani i lubiani też z tym sie borykają. Mają nerwice,depresje,nałogi,mysli samobójcze. Depresja nie wybiera. Wybierz się do lekarza bo nie ma sensu siebie kopać:) 

19 minut temu, Urbanlegend napisał:

Wygoogluj w internecie "skala Becka" I zrób sobie ten test. To co opisujesz wygląda na depresje. Idź do psychiatry, wydasz 150 zł na wizytę a leki naprawdę mogą zdziałać cuda. Głowa do góry i duzo sił życzę

150zl to w tej chwili dosyć spora kwota na moje możliwości

Nie mam na siebie żadnego pomysłu, mam wrażenie nic nie umiem, nie mam żadnego talentu. Nie wiem co ze sobą zrobić. Mam wrażenie że moim jednym osiągnięciem jest dziecko. 

27 minut temu, lex napisał:

i co dziwisz sie, że masz depresje? 

A dlaczego nie powinno mnie to dziwić?

Ania,

Masz pracę, to w tej pandemii jest jednak plusem...

Nie jest tak, że nic ci się nie udaje: masz pracę (jaka by nie była, to masz, wiele osób nie ma), masz rodzinę, macie pieniądze i możliwość zarabiania. Masz dziecko, zapewne zdrowe, a to też wielka wartość (wejdź na siepomaga, to zobaczysz...). Zrób sobie takie wyzwanie, żeby przez dwa tygodnie codziennie wypisywać 5 rzeczy dobrych, które się zdarzyły. Może to być drobiazg, wspólna kawa z mężem, wesoła rozmowa z synem, tak żebyś zobaczyła, że nie tylko złe rzeczy się dzieją.

Covid wszystkim powoli "ryje banię", ale to się wreszcie skończy.

Jeśli to depresja (zrób te skalę Becka na dobry początek) to znaczy, że jesteś chora i żadna rozmowa z obcymi na forum Ci niestety nie pomoże.. to tak jakbyś chciała leczyć zapalenie płuc gadając z koleżanką. Tutaj może pomoc tylko specjalista, nie słuchaj rad ludzi, którzy piszą że wystarczy znaleźć sobie cel w życiu - to bzdura. Miałam depresję, wiem jak to jest jak szczytem możliwości jest wstanie z łóżka i gadanie, że wystarczy znalezc pasje i samo przejdzie serio jest tutaj nie na miejscu. 

12 godzin temu, Dobrosułka napisał:

To prawda.  Jak sie jest w ciezkiej depresji (a tak mozna kwalifikowac gdy mysli sie o sambojstwie) to znalezienie celu w zyciu jest wlasciwie niemozliwe poniewaz nic nie cieszy i zaden pomysl nie jest ekscytujacy.  Ja rowniez przechodzilam przez to juz kilka razy.  Ostatnio po stracie mojego kompana pandemi, pieska.  Siedzenie w domu i praca z domu tyle czasu doluja niesamowicie.  Niepewne czasy, eknomiczny stres i zamkniecie w domu sprzyjaja takim uczuciom.  Potrzebujesz pomocy, ale szukasz jej w zlym miejscu.  Umow sie do psychologa.

Masz rację, przed pandemia nie miałam takich problemów. Powiem Ci że nieraz sama jestem przerażona tym co się ze mną dzieje. Mam wrażenie, że zwariowałam czasem bo potrafię się przyczepić bez powodu, albo płakać i tak naprawdę nie wiem do końca dlaczego.