Człowiek o trzech nogach i dwóch rozumach.

„Jednego serca trzeba mi.”

Ps. 

Ceterum censeo Kafeteriam esse delendam.

'Ucisz się, serce! Swoich strat już nie opłakuj, stroskane;
ale wschodzący pozdrów świat i jego jutrznie różane.

Błogosław nowym życia dniom,
temu, co wschodzi i rośnie.
Świeżym nadziejom, świeżym snom,
świeżej młodości i wiośnie.

Pozdrów pokoleń przyszły ród,
ich myśli, pragnienia, cele.
Kwiat nowych uczuć, nowych cnót,
na naszym wzrosły popiele.

Pozdrów kłos złoty nowych pól,
nowych kochanków zachwyty.
Nowe tęsknoty, nowy ból
i wiecznie nowe błękity.

Pozdrów tych wszystkich wiernych sług,
co twardą pracą i znojem
płacą ludzkości święty dług,
o szczęściu nie myśląc swojem.

I tych, co będą światło nieść...
Do chat - gdzie ciemni i głodni,
co będą walczyć - aby zgnieść
widziadło nędzy i zbrodni.

Witaj ich wszystkich w blasku zórz,
który zaledwo widnieje.
W ich ręce swoją wiarę złóż,
swą miłość i swą nadzieję.

Szczęście, za którym dzisiaj ty
na próżno tęsknisz i czekasz,
i nie ziszczone wszystkie sny,
wszystkie pragnienia - im przekaż.

Wzleć ponad własnej drogi kres,
z błogosławieństwem dla świata,
co w pasmo błędów, walk i łez
szlachetne dążenia wplata.

A snuć się będzie złota nić,
chociaż ty spoczniesz w mogile...
I będziesz nowym życiem żyć
w młodzieńczej barwie i sile.

Wszędzie coś ze swoich znajdziesz snów,
z uczuć straconych i rojeń,
i z kochankami będziesz znów
pić słodycz świeżych upojeń.

Będziesz - gdzie ludzkiej myśli zdrój
w niepowstrzymanym rwie biegu...
Gdzie się rozstrzyga duchów bój,
w walczących staniesz szeregu.

Gdzie płynie skargi rzewny głos,
tam będziesz - i będziesz z temi,
co chcą polepszyć ludzki los
i przynieść szczęście tej ziemi.

I do wieśniaczych zstąpisz chat
uczucia budzić nieznane...
Więc nie popłakuj swoich strat,
Pociesz się, serce stroskane...!
 

BWV 1014-1019.

Hmm

Japoński gołąbek.