mąż, rodzice, konflikt, urodziny...co myślicie??

Misiaaa piszesz straszne glupoty, po pierwsze: w odwiedziny nie jezdzi sie z kompem, on nie jest dzieckiem, ktoremu do dziadkow bierzes ie klocki czy lalke, zeby sie czyms zajelo, to dorosly facet, ktory bedac u kogos z wizyta, powinien umiec wytrzymac bez swoich zabawek, rozumiem zabieranie ze soba laptopa, gdy chce sie komus cos pokazac, ale nie po to, zeby przy nim caly czas siedziec i sie zabawiac, rownie dobrze mozna zostac w domu; po drugie: prawdziwa rodzina nie jest sie wtedy gdy pojawia sie dzieci, nie wiem skad sie wzielo glupie przekonanie ze dzieci cementuja zwiazek, jesli cos jest nie tak i nie umie sie we 2ke stworzyc rodziny, prawdziwego domu, to dzieci w niczym nie pomoga. dwa razy trzy kropki - ile lat jestescie malzenstwem??

Prawdziwa rodzina to rodzice i dzieci .... a facetowi trzeba zabierac zabawki do swoich rodzicow, bo to tylko duze dziecko a jechac musi, bo jak kzdy facet ekscytuje sie podsluchujac rozmowe swojej zony i nie biorac w niej udzialu .... wiem co mowie- jestem psychologiem :)

wróciłam z wakcji i odświeżam swój topik, może ktoś jeszcze o mnie pamięta ;). misia--->mój mąż ma bardzo dobry kontakt ze swoimi rodzicami. jest jedynakiem i troszkę oczkiem w głowie rodziców. zażyłość między nimi jest ogromna, ja aż często czuję się tym przytłoczona. mąż mówi im o prawie wszystkich swoich problemach, nie o wszystkich chyba tyle ze względu na mnie i na to że problemy bywaja wspólne, a ja mogę sobie nie życzyć.tesciową musiałam delikatnie nauczyć, że nie o wszysto wypada się mnie zapytać. kochają siedzieć na kupie i gadać. tak więc nie zgadam się z punktem 2 Twojego postu. manatki spakowałam raz jak była awantura z wrzaskiem i wyzwiskami...a nie jak coś się nie ułoży, bo nie układa się już dłuzszy czas. zabranie na wizytę zabawki nie rozwiązuje problemu bo jeszcze jest konieczny net :( pomysł przetestowany, nie działa. co do stwarzania problemów...tego to akurat mamy aż nadto maż jest po ciężkim wypadku, więc ciagle lekarze, komisje, sądy itp. ja bez pracy, z problemami, które można nazwać psychologicznymi (ciężko mi przystosować się do życia z inwalidą, coprawda o niewielkim stopniu inwalidztwa, ale pewne ograniczenia są, często też wracają wspomnienia z wypadku )..naprawdę problemów nam wystarczy, a nawet jeszcze kilka osób można by tymi problemami obdzielić i by nie zabrakło. w tej sytuacji dzieci? sorry, ale pomysł jak z koszmaru. czemu gadam o rodzicach tyle?? bo sobie ich nawet kutwa mać nie mogę zaprosić na obiad czy herbatę, bo nie przyjadą . wkurwia mnie wizja funkcjonowania w skłóconej rodzinie, gdzie obchodzenie głupich urodzin musi wyglądać tak jak wyglądało, bo każdy sobie chowa swoja dumę, a ja zbieram w dupę . teraz chwilowo jest jakby spokojniej. tata specjelnie zamontował sobie w samochodzie hak, żeby nas przywieźć z jachtem z mazur i sprawia wrażenie mniej obrażonego. problem nadal jest, bo nie wiadomo jaki spór wyskoczy nastepnym razem i ile czasu trzeba będzie czkać aż przyschnie. takie czekanie to nie metoda. kika11-->jesteśmy małżeństwem dwa lata. mąż miał wypadek miesiąc po ślubie i nie zdażyliśmy nawet pożądnie się urządzić...z tych dwóch lat, to takie w miarę normalne życie prowadzimy może od pół roku. dzieki za obronę. też uważam, że stwierdzenie, że jak nie ma dzieci to nie rodzina jest jakimś bełkotem :( że niby jak nie chcę mieć dzieci to nigdy nie bedę miała rodziny...bezsens.

Troszke sobie poczytałam o twoich problemach i jedyne,co moge stwierdzic to to, że mąz faktycznie najelpiej wychowany nie jest, ale dla równowagi tata jest z pewnościa os. zbyt dumna i upartą, więc zapewne dlatego masz taki mętlik.Ja bym mimo wszystko nakłoniła ojca do zmiany swojej postawy, a mężowi wyraznie nakreśliła charakter taty, do tego b bacznie obserwowala męża, bo jak nawet w stosunku do ciebie ma zamiar dalej tak lekceważąco sie zachowywac zw w dniu urodzin, to ... póżniej może być jeszcze gorzej, a tak w ogole to on musi sie nauczyc,że czas wolny od pracy,to nie przy kompie..., bo to m.in. prowadzi do prostackich zachowań.

Proponuję skorzystanie z mediatora. Oczywiście Twój mąż Twój ojciec.

a dla mnie naciągana ta całą sytuacja.... mimo wszystko.... wypadek problemy... a wy się kłócicie o siedzenie przy kompie.... ja z autopsji wiem, że jak ktoś bliski ma kłopoty, to o drobnostkach się zapomina.... i wiele wybacza... wczasy, remonty łodzi, kolacje w restauracjach.... a z drugiej strony problemy ze znalezieniem pracy i życie z inwalidą.... jakoś to wszystko takie naciągane.... takie odnoszę wrażenie.... większym problemem jest kłótnia męża z ojcem o komputer.... niż rehabilitacja po wypadku? o wypadku wspominasz ot tak sobie.... a rozpisujesz się o samotnych urodzinach.... nie wiem dla mnie to kompletnie nie naturalna hierarchia problemów....

mam prawie ten sam kłopot..prawie, bo konflikt jest na tyle poważny, ż emoi rodzice nie chca go znac i wzajemnie...w zasadzie nie wiadomo o co poszło..mąż ma pretensje do mojej mamy ze za duzo się kiedyś wtrącała i tuz po ślubie zaczął się wobec niej zachowywać delikatnie mówiąc chamsko...a ja oczywiscie między młotem a kowadłem..moi rodzice mówią mi że to prostak a w domu musze wysłuchiwać litanii o moich rodzicach, przy czym ich bronię bo jestejm z nimi mocno związana a ponadto obiektywnie patrząc mają rację, bo ja bym takiego zięcia jeszcze porządnie sprała:o nie dam rady dłużej funkcjonować w takim układzie..mąż prymityw i obrażeni rodzice, dla których on już w zasadzie nie istnieje..czeka mnie chyba rozwód

urodziny tez wyglądały tak jak twoje i do tego dzis święta ja idę do rodziców moich sama, on zostaje w domu. porażka

ja mam to samo razy 5 .Mój mąż to wąż-taki skurwel.

Do autorki.Przeczytałam caly topik i mam pytanie jak sie cała twoja syytuacja zakonczyła? Czy twoj maz pogodzil sie z rodzicami? czy moze nie jestes juz z mezem?