a kiedy tak...

że on sam nie wie, czego potrzebuje i co mogłoby mu pomóc... i to jest najtragiczniejsze z tego...

faza poszukiwań-przechodziłam-ale nie sądze żeby to było tragiczne:)

to zależy ile trwa ta faza i jakie są jej skutki... to może przybrać rozmiary tragiczne i nieprzystosowanie do wszystkiego

Bardzo jestem ciekawa co Dziara o tym myśli.

daj spokój ja nawet nie wiem czy jeszcze myślę strasznie to odrealnione i się nie dopytuj bo zwątpisz to nie jest dobry dzień...na przetrawianie siebie...to nie jest dobry dzień...ale mam porażającą obojętność...nie mam uczuć dla siebie...co dopiero dla innych...nurzam się we wnętrznościach...może to i egoistyczne...ale to nie znaczy że przekładam swój ból...ponad zdałem sobie sprawę...w ostatnich dniach...ledwo przespanych nocach...przechodzonych zgniłymi liśćmi parkach i ulicach...że niby trywializmy... zakładając że jestem w stanie doprowadzić do pierwszego etapu...przejść pierwszy etap...to dalej nie dam rady...ne wytrzymam napięcia...własnego ja to tylko dwie sprawy załóżmy że jestem w stanie umówić się z dziewczyną na randkę ...ale ja tego nie pociągnę...co raz częstsze spotkania...ja nie umiem rozmawiać...byc z kimś blisko...ja mam potrzebę...ale już nie umiałbym jej realizować... ale nawet pierwszy etap to przecież tylko założenie...nawet tego nie jestem w stanie zrobić tak samo jest z pracą...teoretycznie jakieś tam szanse na znalezienie są...ale nie wytrzymam w żadnej robocie... to wszystko już...nie jestem...między ludźmi źle...sam ze sobą źle jestem żałosny...ale czy to ma jakieś znaczenie

Nie znam Cię dobrze- ale myśle, że nie jest z Ciebie głupi koleś...(troche głupio brzmi :)) jestes wrażliwy i fajnie piszesz...

To juz cos wiemy o Tobie-zawsze tak miałeś-z tą obojętnością?

pewnie w domu zaniedbali mu uczucia :o

bo mi sie zdaje,że co się musiało wydarzyc, że tak się stało...

nie wiem czy zawsze...przecież nie pamiętam wszystkich wydarzeń a co jeśli miałem/mam normalny dom? może nie do końca...ale tragedii bym z tego nie robił nie widzę w tym przyczyny...chociaż szczerze mówiąc w niczym innym też nie...no bo niby przyczyny czego...jak to nawet nie jest określone że co...że nie akceptuję życia takiego jakie jest a jednocześnie nie umiem go zmienić

Ile masz lat?

tak mi sie teraz przypomniało- mój znajomy po studiach pół roku nie umiał znaleźć pracy, lezał całymi dniami w łózku.Rodzina myślała,że to depresja.

jak miałem 17 lat obiecałem sobe że w wieku 25 lat...będę w miarę normalnym...dorosłym człowiekiem (tekst z początku) wywnioskuj

ale co dokładnie nie podoba Ci sie w twoim życiu?

a co to jest dla Ciebie normalnośc?-bycie takim jak inni?

lubisz pseudotragiczne historyjki napisalem w czimś temacie...długi tekst...ale nie mogę znaleźć tego...na trzy kawałki trzeba by to wklejać...chcesz tyle czytać...jak i tak nic z tego co tam napisałem nie wynika myśle że większość wyjaśniona została w poście z 18:05

no to pojechałes-chciałam Cie bezinteresownie poznac, właściwie Twój sposób myślenia...bo przezywałam cos podobnego, bo wyobraź sobie każdy ma swoja historie

pojechałem no przepraszam może to i ostro brzmi ale po co mam Cię męczyć pewnie że każdy ma a ja właśnie nie mam