to uczucie mnie zniszczylo

Poznalam mężczyznę, sle mnie traktowal, mialam silę zerwać, umieralam ponad rok bez niego a teraz mam okropne trudnosci w zyciu. Myśle, ze skoro nigdy nie poznalam kogos, kto mnie kochal zdrową normalna miloscia bez wymuszania na mnie roznych rzeczy to juz nigdy nie poznam. Nie mam wspomnien ktore by mnie krzepily. I nie chce sie tu wyzalać, ale moze ktos ma sposób na taki glupi przypadek ja moj. Napiszcie co o tym myslicie.

uczucie nie niszczy to raz niszczą, ale złe relacje, a ine wynikają z charkteru człoiwieka, sytuacji, nieporuzmien itp dwa nigdy nie patrz tak: on zły, ja dobra A moze własnie on taki, bo ty byłaś np taka i taka to rozmowa bardziej na sam na sam, gdy zna sie imie osoby i wie sie jak czyni co czyni. Wtedy łatwiej odp na pytanie a czemu i czy mam szanse

99 tego samego --->masz rację i wieszs co Ci powiem - moim blędem byla nawinosc, uwazalam, ze skoro ja nie manipuluję to inni tez tego nie robią. Od faceta trzeba wymagać a nie dawać mu szanse, bo większosc potraktuje to, ze nie jestem hetera i czepialska jako slabość. I pewnie to jest slabość. I zauwazylam, ze czym wieksze stawiam wymagania facetom tym oni mnie lepiej traktują....tylko ze teraz to juz mi sie nie chce dazyc do zalozenia zwiazku. Stare panny tez zyją, moze zostanę jedną z nich. Kupię sobie 2 koty i nie bede się czula samotna. Tylko szkoda mi zrezygnowac z kwiatów w domu a koty je obgryzą, bo lubią obgryzać.

Faceta trzeba kochać:) Jak coś nie tak, wyjaśnić i dać szanse jakie wymagania? Chyba nie te o czym mówię: jeśli ktoś był przeciw Tobie np Tobie czyli ukochanej, logiczne jest, że taka osoba znów będzie przeciw Tobie. A skoro kocha Ciebie to logiczne jest, że tamnta ma szlaban, jest inaczej traktowana, zero rozmów;) A wymagania to: masz mi kupywać brylanty, na kolacje pamietaj tylko wino bordeaux itp To są wymagania, to powyżej to relacje i uczucia:) Zupełnie coś innego niż wymagania

mnie tez zniszczylo uczucie. najpierw toksyczny zwiazek, na koniec jego odejscie po roku zdrad, zycia z inna kobieta. ja jestem juz po leczeniu psychiatrycznym, spie normalnie ale siebie nie odbudowalam. nie potrafie rozmawiac z ludzmi, nie patrze na ludzi, mam poczucie winy za rzeczy ktorych nigdy nie zrobilam, zamykam sie w domu, nie szukam z nikim kontaktu, placze kiedy musze gdzies wyjsc. nie wiem co dalej, jak odbudowac swiat, czuje sie dokladnie taka, jaka nazywal mnie moj facet, czuje ze zgubilam siebie.