wstydze sie swojego domu.Mamo dlaczego mnie urodziłaś?

Wstydze sie zapraszac do siebie koleżanki.Nie mam swojego pokoju tylko z bratem. Ciśniemy się juz dośc długo mimo iż juz dawno rodzice powinni byli mieszkanie zmienić na większe. Nie przywiązywali uwagi do tego.Pokój jest mały. Dwa łózka i jedno biurko.Nad łózkiem jakies półki z odzieżą ksiązkami i jedna szafa wspólna. Ciasno i duszno. W przedpokoju tez nie ma szafy .nie mam gdzie trzymac butów, własciewie to nawet nie mam butów bo niby za co mam kupic skoro nie pracuję. mam 19 lat stusiuję , brat pracuje, jest po zawodówce. Jak mam przyprowadzic chłopaka i z nim w pokoju byc, rozmawiac, przytulac sie? skoro zaraz wejdzie brat po pracy zmęczony będzie spał. On tez nie moze zapraszac dziewczyn i kolegów bo niby gdzie? A gdzie mam kolzezanki zapraszac? Musże wszędzie chodzić a do mnie nikt.czuję dyskomfort.Z chłopakiem to w sumie problemu niema bo nawet go niemam, jakbym miała to tak jak pisałam, gdzie miałabym sie tulic?pod klatką? Jetem dorosła a czuje ze rodzice urodzili nas nie patrząc czy mamy warunki czy nie.Dramat. Nigdy nie urodze dziecka jak nie bede miała swojego mieszkania i pokoju dla dziecka. Nie bede dziecka skazywac na to samo.Rodzice nawet nie dbają o dom, jest brudno wszędzie, kurz, wogóle nie przywiązuja uwagi do nauki.Poszłam na studia bo chciałam byc kimś, aleco dalej? Chciałabym aby jakis bogaty facet mnie wyrwał z tej biedy .

:(

tak tak licz na chlopa bogatego :oobys sie nie przeliczyla:o a p[osprzatac sama od czasu do czasu mzoesz:o

I tu jest właśnie problem, który mnie dotyczy. Mialam zawsze swój pokój, te przytulanki, spotkania w pokoju ze znajomymi, własne łózko, telewizor, wieżę...i to samo chcę dać swojemu dziecku,a ze jeszcze nie zrobione mieszkanko to zwlekam mimo swojego wieku. Rozumiem co przeżywasz i niechcę b moje dziecko to odczuło co ty teraz. W jakich wy warunkach chowacie swoje dzieci?w jakich warunkach mieszkacie?

to ty weż sie do roboty posprzataj leniwcu jeden a nie narzekaj rodzice tyle ile mogli zapewnili ci nie zabili po urodzeniu nie oddali do domu dziecka masz gdzie spac co jesc nie wymyslaj dziwolągu jeden a zapraszaniem kogos tez robisz problem wysprżataj i poprso do pokoju niech usiadzie na łozku hebate w czystym kubeczku mozesz postawic na biurku przeciez wiele osob ma ciasnote i prowadzi życie towarzyskie no tylko nie wszyscy sa niezadowlowenie z życia jak ty

do 19stoletnia w slamsie - jesteś dorosła, możesz zacząć dorabiać na studiach nie każdemu rodzice kupują mieszkanie! a co do brudu - ty nie masz rąk, żeby sprzątać

przeciez mozez kogos zaprosic jak brata nie ma alebo gdzies na miesie herbatke mozesz zaproponowac ty ta masz problem nie rodizce

ojej:/

przesadzasz mała i to bardzo ciesz sie z tego co masz

naskoczyc na czlowieka? wcale sie nie dziwie dziewczynie, że ma takie przemyslenia.

a ty nie potrafisz posprzatac w mieszkaniu ? masz 19 lat i rodzice maja to za Ciebie robic ? Wiele osob studiuje i jednoczesnie pracuje... dziewczyno wez sie do roboty! Najlepiej to miec roszczeniowy stosunek do zycia!

niczego nie ma, a komputer ma bo na kafeterii sie oglasza! zamiast czas marnotrawic wez sie dziewcze do roboty.

ale ona niechce zaprosić znajomej i posadzić jej przy biurki na roku łózka.Zastanów się, chciałaby mieć swój azyl, telewizor, tak jak kazda z nas.Ja to miałam i uwierz dobrze jest mieć swój kąt taki intymny a nie gnieść sie w małym pokoju z dojrzałym bratem. Rodzice są niepowazni skoro zdecydowali sie na dzieci nie myslać o zmianie mieszkania skoro sie urodziło ONa i ON.

matka ci wiecznie nie bedzie tylka podcierac! naskakujemy zeby ja zmobilizowac. nikt sie nie bedzie nad leniwa panna uzalal.

19stoletnia w slamsie o no sory bardzo co ty nie raczysz posprzątać tylko rodzice muszą to robić?

przedtem ludzie mieszkali w jednym pokoju po 8 osób i co

ja tez sie gniote w malym mieszkaniu z mama. tez nie mam prywatnosci bo mamy tylko jeden pokoj. i co? i znajomych zapraszam. i jeszcze mowia ze u mnie tak zawsze milo i przytulnie jest. a jej rodzicow pewnie nie stac!

Zazdroszcze znajomym.ich mama sprząta u nich, gotuje, zmienia firanki, okna myje, owszem córki pomagają.Widzę to przejęcie się a u mnie?Jakby mama zapomniała o nas.Dojrzałam na tyle by to dostrzec. Kiedys bardzo mi to przeszkadzało.Firanek nie pamiętam nigdy kiedys by mama zmieniała.Nie odkurzała bo nie ma tam gdzie nogi postawic w pokoju, półki zawalone zakurzone.....brat nie sprzątał.Ja terz sprzątam, uczę sie, ale brak mi intymności.Brat tej intymności tez niema i nie bede pisała ze w nocy obudziło mnie jak pod kołdrą.... Boze zrozumcie mnie.

ze z bratem w jednym pokoju ci ciezko to ja rozumiem. ale cos slabo sprzatasz ze tak ciagle masz brudno!

Moje dziecko bedzie miało swój pokój.Nie urodze dwójki aby się cisneliTak kiedys mieszkali w chlewie i tez zyli.No ale ja tak niechce.Teraz kazda nastolatka ma sój pokój, komórkę, mp3, telewizor a ja chcę tylko własny pokoik.Własne miejsce.

no sorry cie. ja nie mam swojego pokoju, komore kupilam za swoje pieniadze (sama zarobilam), mp3 nie posiadam, telewizor pamieta lepsze czasy. ALE NIE NARZEKAM!!!!

Żałosni jesteście :o Każdy Ma prawo do własnego maleńkiego kąta.. do swojej oazy spokoju i jak mu bedzie źle to do niej ucieknie...Kazdy chce mieć chwile spokoju,pobyć sam - przemyśleć swoje postępowanie,swoje zycie.. Tak się stało,ze nie msz warunków..ale nie mozesz miec pretensji do rodziców.Jestes juz dorosła - czas samemu pokierować swoje zycie..usamodzielnij się.Nikt Ci nie kazał chyba isc na dzienne,mogłas studiować zaocznie i pracować,wynając pokój na stancji... Jest duzo mozliwości ALE MUSISZ SAMA SOBIE POMÓC bo nikt o ciebie nie zadba bardziej niż Ty sama.

ja tez tak mieszkalam, gdy rzem brat byl w pokoju, jak ktos przyszedl to zazwyczaj wychodizl do drugiego pokoju, ale potem gdy moj chlopak byl to najprosciej wchodizl i zabieral pilot od tv. nie pytal sie czy przeszkadza czy nie, wlazil i w duipie mial wszystko. prywatnosci mialam pol roku jak sie wyprowadzil a potem z podkulonym ogonem wrocil na garnuszek mamusi... teraz nie ma ani jego ani mnie... on za granica ja mieszkam z chlopakiem, mam porzadek gdy posprzatamy, bo jak ja sprztalam w domu nikt tego nie docenial i na drugi dzien rano byl taki sam syf jak poprzedniego dnia, czyli brudne talerze porozwalane ubrania, jakies kartki. doslownie sajgon dlatego rzadko kiedy sprzatalam, skoro i tak nikt nie potrafil tego docenic, a zazwyczaj to ja do chlopaka chodizla albo do znajomych...

no przeciez mowie. kazdy ma prawo do swojego kata ale nie kazdy ma taki kat. ja nie mam. i zyje.

to juz nalezy usamodzielnic sie

a na komputer i internet to macie:O

ja mam dopiero 16 lat :) ale 19 tka juz do czegos zobowiazuje.

zarobilam to mam. i powtarzam: ja nie narzekam! ciesze sie tym co mam.

rozumiem cie, ale musze ci powiedzieć, ze ja znowu wychowałam sie w duzym domu, mam tez 5 rodzenstwa, w tym 3 siostry, pokój zawsze niałysmy razem, rodzice bardzo sie starali by jak najleprze warunki maiłaysmy do nauki, mamy duzy dom co wiaze sie z duzymi kosztami utrzymania, teraz jestem sama z 2 bracmi, siosty wyjechały za granice i czasmi jestem zła ze jestem sama w pokoju i ze mam tak porzadek, wle ten bałagan i jak one sa ze mnia, a druga sprawa mam 2 braci któzy nie skina palcem by po sobie posprzatac, mam tego dosc, umyje lazienke, z godzine moge isc drogi raz mysc bo nie potrafią nawet po sobie splukac brudnej wody z umywaliki czy tez butów wynieszc do przedpokoju tylko pod stołem zozstawic w pokoju goscinym a najgorsze jest to ze gdzy chupomne i powiem rodzicom to rodzice im nic nie powiedzą, czuje sie jakbym tylko była od sprzatania, za niedługo tez wyjezdzam i juz mi marudzą kto zostanie w domu, ze mama sama ze wszystkim(sprzątaniem) tylko jakby braciszkow porzadku troche nauczyła to by nie cza było domu sprzatac co 2 dzien, mam dosc wszystkiego

nie rozumiem problemu, ja równiez mam z bratem pokój brat 21 ja 26 lat i jakos mi to nie przeszkadza. wiadomo czasem byly zgrzyty ale wszystkio sie da przezyc, wiecej nie mogla mi mama dac a sprzatamy wszyscy w domu wiec jest czysto i milo. Zapraszalam nieraz gosci i nikomu nie przeszkadzalo ze malo miejsca czy cos. Teraz za miesiac sie wyprowadzam wiec to juz prawie za mna ale nigdy nie czulam zeby to byla jakas tragedia dla mnie, jestem zdziwiona takim podejsciem do zycia. a pozatym skonczylam studia (za swoje) mam prace i kochanego cżłowieka przy sobie