Spojrzenie na uczucia, czyli jak to w zasadzie powinno być...

Miłość To jest uczucie... Jakby nie było pozytywne; będące w tym samym kręgu co zadowolenie, szczęście itp. Ale na co nam taka klasyfikacja, kiedy poznaliśmy jakąś osóbkę i niewiadomo kiedy, ani jak, coś nas z góry trafiło. Jak się z nią spotykamy nie pamiętamy niczego, co tak skrzętnie godzinę wcześniej trenowaliśmy przed lustrem. Ach ta miłość... Pod serduszkiem cała chmara motylków; no i jak idziemy „za rączki” to tak w zasadzie unosimy się nad ziemią. Nagle przechodzi nam katar... choćbyśmy mieli mokre ubranie, żadna choroba nas się nie ima... i świat jest taki kolorowy. To co piękne ma jednak jedną wadę... Szybko się kończy. Wracamy zatem do domku, a wtedy usnąć już się nie da tak szybko jak dotychczas... Uczucia – ciąg dalszy... Zazdrość... Lecznicza i chorobliwa zarazem. Jest jak szczepionka: Dawkowana w odpowiedniej ilości wzmacnia system odpornościowy, lecz kiedy jest jej we krwi nieco więcej; powoduje nieprzewidziane skutki negatywne. Środek stymulujący i trucizna zarazem, jednak w przeciwieństwie do szczepionki, w zazdrości górna granica ryzyka nie jest określona. Więc po jaki grzyb dostaliśmy razem z miłością taką ampułkę... a właśnie w tym celu aby nasze uczucie umacniać, a nie rujnować. Trzeba pamiętać o jednej sprawie. W tej naszej miłosnej apteczce mamy jeszcze syrop z etykietą „zaufanie”; a je trzeba dawkować profilaktycznie i nie zapomnieć o regularnym stosowaniu; tak około łyżeczka dziennie. Bezgraniczne zaufanie. Takie przedawkowane, może być nieobliczalne w skutkach; bo partner/ka jest tylko człowiekiem i może wpaść na wspaniały pomysł; aby naszą niedyspozycję chorobową wykorzystać. Ale łamanie sobie tym głowy, tak jak zadręczanie tej drugiej osoby pytaniami typu: „Czy naprawdę mnie kochasz?” to nic innego jak właśnie zazdrość, która podstępnie wprasza się bez pukania. To pytanie o miłość powinno raczej brzmieć: „Czy to JA wystarczająco mocno kocham?”. Na tyle mocno aby się nie bać o poczynania tej drugiej połówki pod moją nieobecność. Przecież tylko ode mnie zależy jak ktoś czuje się w moim towarzystwie i czy jeśli kocha mnie z całego serca, to ma jakiś realny powód do tego aby mnie oszukiwać? Tu jest odpowiedź jedna i prosta: NIE! Jeżeli miłość moja i dajmy na to Hermenegildy, nie jest budowana na piasku, tylko na solidnym fundamencie; to nie ma ziemskiej siły, która by ją obaliła. Zatem wysuwa się następujący wniosek: Chcesz wierzyć bezgranicznie drugiej osobie; najpierw uwierz w siebie i pamiętaj; rób to co chciał(a)byś aby robili dla ciebie inni. Wtedy wszystko będzie smakować inaczej.