ciastolina wytrawna

pachnie wanilią na dodatek ...

sama jesteś ciucmol. :P

Ale zmaściłeś to to :D Alzheimer Ci pomagał, ciućmoku ;) ?

:P:P:P:P:P:P:P

no i co teraz? Pisz co długiego,bo mnie łapki bolą;) od obierania się ;)

Skóra jest najrozleglejszym organem naszego ciała. Bogata jest w liczne receptory lekkiego dotyku, silnego dotyku, nacisku, ciepła, zimna, ból, propriocepcji. Propriocepcja jest wrażeniem z mięśni, ścięgien i układu przedsoinkowego, które sprawia, że mózg może zdecydować o ruchu oraz pozycji ciała i jego części w przestrzeni. Wrażenia dotykowe docierają do mózgu ze wszystkich obszarów skóry i pobudzają wiele różnych poziomów i obszarów mózgu od pnia mózgu, wzgórza poprzez układ limbiczny (odpowiedzialny za emocje) do czuciowej kory mózgu (płat ciemieniowy). Uczucie, że jest się dotykanym, zwiększa produkcję specyficznego hormonu w mózgu: Nerwowego Czynnika Wzrostu (NCW), który podwyższa aktywność układu nerwowego, a zwłaszcza wpływa na rozwój sieci nerwowej. Gdy dzieciom brak dotyku, wykazują one obniżone funkcjonowanie sensoryczne, ruchowe i psychiczne. W terapii stymulującej układ taktylny stymulujemy produkcję nerwowego czynnika wzrostu, oddziałujemy również na pracę przysadki, podwzgórza i szyszynki, które aktywizują ośrodek kontroli sensorycznych - ruchowych bodźców , wpływają na dojrzałość niektórych funkcji psychicznych. Dotyk i miłość od matki są niezbędne aby utrzymać aktywność układu limbicznego, który budując emocjonalny stosunek do nowych sytuacji jest bramą do nowego uczenia się. Jeśli pojawia się stres układ limbiczny blokuje dolne i górne partie mózgu w konsekwencji nie ma nowego uczenia się. Każdy z nas niezależnie od wieku powinien być dotykany minimum 30 razy dziennie! Gdy brakuje dotyku zmniejsza się stymulacja kory mózgowej, rośnie napięcie mięśniowe, impulsywność, poczucie izolacji, agresja.

kopista :P

to ja niby agresywna, bo niedotykana 30 razy? ;) pijesz do mnie? :) U takin' to me? ;)

Przyczyna tej choroby nie jest znana, najpopularniejsze tezy utrzymują, że: * ma ona podłoże genetyczne (według niektórych ocen jest to tylko czynnik zwiększający ryzyko zachorowania) * jest efektem złej pracy neuroprzekaźników * jest efektem urazów i mikrourazów mózgu * ma przyczyny w wadach rozwoju płodu Do czynników mogących być bodźcem rozwoju choroby zalicza się także tzw. trudne dzieciństwo, neurotyczne przeżycia (zwłaszcza w okresie dojrzewania), wysoka podatność na stres, nieumiejętność wyrażania uczuć, zwłaszcza "duszenie w sobie" negatywnych emocji. Choroba ta dotyka równie często kobiety, co mężczyzn. Wyróżnia się cztery podtypy CHAD: * typ I, w którym występują wyraźne i silne epizody maniakalne * typ II, w którym pełna mania występuje niezwykle rzadko, występuje natomiast hipomania * cyklotymia, w której pojawiają się prawie wyłącznie łagodne postaci hipomanii i sub-depresji, co dla otoczenia i chorego może sprawiać wrażenie zwykłych cech charakteru. * typ niesprecyzowany, który w wywiadzie i obserwacji nie daje się zakwalifikować jako żaden z powyższych. Zdiagnozowanie CHAD typ I jest zazwyczaj nagłe i nie budzące wątpliwości, gdyż zwykle pierwszy epizod ma charakter manii (wyraźne objawy mogą rozwinąć się w ciągu kilku godzin lub dni). Bardzo często już po zdiagnozowaniu rodzina lub najbliżsi chorego dostrzegają pozornie nieistotne wcześniej zdarzenia, zachowania, traktowane przed diagnozą jako "dziwactwa", dziecięca wyobraźnia lub problemy okresu dojrzewania jako wcześniejsze symptomy rodzącej się choroby. Znacznie bardziej problematyczna jest poprawna diagnoza CHAD typu II, gdyż pacjenci i otoczenie w wywiadzie, i bardzo często lekarze podczas obserwacji mylą epizody hipomanii z normalnym, produktywnym funkcjonowaniem. W takiej sytuacji stawiana diagnoza brzmi "nawracająca depresja" i podjęta farmakoterapia antydepresantami pogarsza tylko stan pacjenta: skracają się okresy przejścia depresja/hipomania, odpowiednio fazy pogłębiają się, oraz nierzadko pojawiają się bardzo silne fazy manii i stany mieszane. Przeciętny okres pomiędzy pojawieniem się pierwszych objawów CHAD, a postawieniem poprawnej diagnozy jest na całym świecie dość podobny: 10 lat. Pierwszy atak choroby ma miejsce najczęściej między dwudziestym a trzydziestym rokiem życia, ale znacząca część dotkniętych tą chorobą pierwsze epizody ma już nawet w wieku 10 lat. Długość epizodu waha się zazwyczaj od kilku dni do kilku miesięcy, przy czym epizod depresyjny ma zazwyczaj dłuższy przebieg (może trwać nawet kilka lat). Występuje również postać szybkozmienna, w której przejścia M/D mogą następować nawet kilka razy do roku. Natomiast w stanach mieszanych, kiedy jednocześnie występują objawy manii i depresji, widoczny na zewnątrz dominujący nastrój M lub D może nagle zmieniać się nawet kilka(naście) razy na dobę. :P :D

hipomania i ja więc ? ale Ci psycholodzy są chorzy... a może zmęczenie, co? praca, stres, opatrywanie chorych życiem...

ogród nas wyzwoli. ;)

ogród miłości ;)?