Małżeństwo - krew, pot i łzy????

Kochani, małżeństwo to tak naprawdę loteria. Dwoje ludzi sie zakochuje, wzrasta poziom endorfin, widzimy świat prze różowe okulary (i siebie także), każde wspólne działanie wydaje się być piekne , nawet pranie czy sprzatanie... Ale niestety po jakimś czasie w każdym małżeństwie euforia opada i zaczyna sie tak zwana proza zycia. A na nia niestety nie każdy jest przygotowany czy dojrzały. Ngle ukochany piękny mąż, denerwuje nas chrapiąc w nocy (choć wczesniej tego nie widziałysmy) a ukochana zonka wyciska syfki w łazience i nie uważamy tegoza ciekawe zajęcie... Są miliony takich przykładów, których wczesniej "nie widzieliśmy". A już najtrudniejszym momentem w życiu jest pojawienie sie dzieci, dziecka, życie wywraca sie do góry nogami a najczęściej niestety w pierwszej kolejności wywraca się zycie kobiety. Mąz nadal wychodzi do pracy, żyje aktywnie a kobita ma inny świat, inna realność. W tym okresie często pojawiaja sie pierwsze zgrzyty, kłotnie, niedopowiedzenia.... Mąz nie chce zmieniać swojego dotychczasowego zycia a zona musi!!! ja wstawałam kilka razy w nocy do dziecka i karmiłam je a mąz rano pytał: wogóle nie wstawałaś . tak ładnie spała??? I nie warto było sie kłócic bo On by z cyckiem i tak nie wstał. Jestem 18 lat po slubie i długo się docieralismy, jednak obydwoje z mężem od samego poczatku wyszliśmy z założenia, że małżeństwo nie oznacza ograniczenia wolności. Dltego tez nie jestesmy dla siebie kuratorami, nie kontrolujemy si.ę nieustannie, każdy z nas ma swoich przyjaciół, chcemy iśc razem na imprezę to idziemy, chcemy osobno to każde idzie w swoją stronę. Ponieważ razem pracujemy więc każde z nas raz w roku wyjeżdża samodzienie na wkacje żeby odpocząc i nie tworzymy żadnej schizy, kontroli czy nadzoru. Niestety, nie wszyscy potrafia pozwolić sobie naluz w małżeństwie, wiele osób nie potrafi się "umówić" jak zycie ma wyglądac a czego od siebie oczekujemy i to jest kłopot. A ja jako kobieta czterdziestoletnia dodam, że z obserwacji znajomych mężczyzn, kolegów , przyjaciól wynika, iż mężczyźni to wieczne dzieci. Nie potrafią zrezygnować ze swoich zabaweczek: myslistwo, wędkarstwo, siatkówka, rower, wspinaczka, narty itd. Kobieta jak musi to rezygnuje. facet nigdy. Inna glina niestety i trzeba się z tym pogodzić. Pozdrawiam. iwona

18 lat po ślubie rany! fajnie ujęłaś to co i tak wiedziałam. faceci to faktycznie "duże" dzieci... niestety, dojrzewają do odpowiedzialności, do ponoszenia wyrzeczeń w życiu rodzinnym zbyt późno. chyba gdzieś tak bliżej 40-stki. szkoda, bo wychodzimy za mąż za dwudziestoparolatków.

8 lat po ślubie jestem Szczęśliwa jak nigdy :) I dodam jeszcze jedno: krótka smycz korci, żeby ją zerwać

Nc dziwnego jak się wybiera byle kogo:P.A są jeszcze inne problemy:O.

za czasów Arystotelesa wiek małżonków był regulowany prawem. kobieta/dziewczyna powinna była mieć ok. 18 lat, a szczęśliwy małżonek ok. 40. ciekawe czy "doroślejsi" faceci lepiej się sprawdzali w roli małżonków?

pomijając osoby - które nie dojrzewają nigdy, większość mężczyn nabiera właściwej "dojrzałości" ok 30 r ż a potem dość szybko zaczynają głupieć :p

Cóz, kiedy jestesmy zakochani i pobieramy się w wieku dwudziestu paru lat nie myslimy o kłopotach, stresach dnia codziennego, braku kasy itd.. To wychodzi w tzw praniu czyli życiu codziennym. Żyjemy razem w zdrowiu i chorobie, z cieknącym nosem, porozrzucanymi skarpetkami, miesiączką, wrzeszczącymi dziećmi, pustym portfelem, kredytami, brakiem wakacji....Nie każdy umie to znieść. Oczywiście sa i wspaniałe chwile w małżeństwie ale myslę . że tych drugich: dojrzałych, odpowiedzialnych jest znacznie więcej... A że faceci to dzie???? mam wielu kolegów, dobrze po trzydziestce, którzy choćby się waliło, paliło i nie wiem co, nie zrezygnują z zaplanowanego polowania, wędkowania, siatkówki itd.. mam kolegę, który przez 5 godzin opowiadał mi o nozu , który ktoś robił mu na zamówienie, o toczeniu jego warst, stali itd.... My kobiety mimo wszystko jesteśmy z innej gliny!!!