Człowiek się zmienia...

mam świetną pracę na dobrym stanowisku, cala ciążę wiedzialam że po macieżyńskim wracam do pracy, syn zostaje z opiekunką. maly ma teraz 3mc i coś we mnie pękło, nie chcę już pracować, chće być z nim, chce doświadczać wszystkiego co z nim związane, uśmiechy, pierwsze słówka, kroczki itd. wiem że kiedyś mogę tego żałować ale nie potrafię nic z tym zrobić, każda osoba która przychodzi na stanowisko potencjalnej opiekunki wydaje mi sie za mało dobra dla mojego dziecka...co sie ze mna stało?

to sie nazywa macierzyństwo:)

dziecko nigdy nie doceni tego co sie dla niego poświęciło, a Ty za pare lat bedziesz sobie pluła w brode. nie licz na faceta - wiem co mówie.

jeśli możesz zostać to siedź w domu z dzieckiem, najlepiej zanim pójdzie do przedszkola. praca to tylko praca. ja niestety niedługo muszę wracać do pracy.

to znaczy że po prostu czujesz sioę już spełniona zawodowo , uważam ze jeśli tylko możesz to pewnie zostań z dzidzia

Ja też miałam takie plany w ciąży jeszcze:) Los jednak zdecydował za mnie - czym początkowo nie byłam zachwycona - a to nie dlatego, że mi się nie tęskniło do pracy (od 5 tc na L4, ciąża bliźniacza zagrożona - jak się okazało nie bez kozery bo urodziłam w 27 tc., ), bo chiałam jak najszybciej wrócić (specyficzne towarzystwo mające satysfakcję z tego, że drugiemu się zrobiło na złość, jednym słowem AFERA TO PODSTAWA u mnie w pracy, dlatego planowałam w ciąży powrót do pracy po zakończeniu macierzyńskiego). Jednak jak wspominiałam Los i Bóg chcieli inaczej. Moje Dzieci urodziły się aż 3 m-ce przed spodziewanym terminem........były duże problemy początkowo, następnie wszystko zaczęło się stabilizować.........jednak choćbym i chciała dziś wrócić do pracy ( choć nie chcę, ważniejsze jest dla mnie obcowanie z Maluszkami, poza tym Ich wcześniejsze perypetie dyskwalifikują Je by dać Je do żłobka, a opiekunkę do Rozbrykanych Bliźniaków naprawdę w moim mieście ciężko znaleźć, wręcz graniczy to z cudem, a jak już jakaś chętna się znajdzie to krzyczy sobie fortunę!, tak więc z miłą chęcią siedzę z Dziećmi sama całymi dniami w domku:)), to nie bardzo mogę z w nawiasie wymienionych powodów. Jednak - poza chwilami kiedy moje Dzieciątka doprowadzają mnie do szału (no...........myślę , że zrozumiecie - nie ma to jak rozrabiająca Dwójeczka - gdy Jedno odciągam od kontaktu, czy gryzienia kabla podłączaonego doń, Drugie korzysta z okazji i spindra się na samochodzik/kanapę/krzesło i na nim staje szczęśliwe!, albo biegnie w okolice kuchenki, na której pyrka sobie zupka..........), jednak pomimo tych chwil nerwówki totalnej i poczucia, że JA SOBIE JUŻ NIE RADZĘ, każdy uśmiech, nowe słówko, nowy sposób tańczenia, tulenia się, każde nowe osiągnięcie moich Urwisów jest dla mnie cenniejsze niż największa kasa tego świata i najlepsza opinia jako solidnego pracownika jaką tylko można uzyskać. KASA i KARIERA nie zastąpi tych chwil gdy doświadczamy nowych umiejętności naszych Pocieszek, co raz to innych, bardziej subtelnych sposobów wyrażania Ich uczuć względem nas..........(mój Synek ostatnio nauczył się mówić KOCHA, i codziennie robi mi "cacy -cacy" atakuje mnie całuskami - bardzo soczystymi:D- oraz powtarza KOCHA MAMA, MOJA, CIACI............Córeczka natomiast mówi mi "moja-moja", i "csiiiiiii", jak chce pokazać jak mnie kocha to mnie obejmuje rączkami i nóżkami i daje mi buziaka za buziakiem :)). Doświadczyłam chwil gdy moje Szkraby pierwszy raz uśmiechnęły się na mój widok, nadtępnie zaczęły się obracać z brzuszka na plecki i odwrotnie, zaczęły siadać, raczkować i widziałam na własne oczy Ich pierwsze kroczki, to jak doskonaliły sztukę chodzenia, a teraz jak się rozgadują, jak kombibują jak się tu dostać tam gdzie nie wolno:). I nie zamieniłabym tych chwil na ŻADNE pieniądze!.......... Może uznacie mnie za próżną...........albo i gorzej, nie będę przekonywać, że taka nie jestem - powiem tylko tyle: moje Dzieci żyją , choć przez długi czas słyszałam - zwłaszcza na temat Synka - że Jego stan jest ciężki bądź krytyczny. Wiele dni i nocy nie przespałam, bo moje Dziecko było jedną nóżką w grobie............myślę, że to właśnie doświadczenie pozwoliło mi - pomimo moich zatwardziałych zasad i przekonań względem macierzyństwa i siedzenia z Dziećmi w domu - docenić fakt, że Bóg pozwolił mi mieć moje \Maluszki przy sobie i dodatkowo dał Im zdrowie...........tak więc Autorko Topiku - masz rację, życie potrafi zmienić ludzi.............nie do poznania, że tak dodam od siebie:) Ciesz się Swoim Skarbem, chwile tak szybko mijają, i tak łatwo jest przeoczyć te, które są tak istotne dla nas jak i dla naszych Dzieci......

ja też zaraz musze wracac do pracy i aż mnie w sercu ściska:(