piszę książkę o kafeterianach

Śliczne

Te przypadkowe obrazy , łączą się w obraz zbiegom okoliczności tylko ty nadajesz sens nie musisz nic mówić , ja czuję emocjonalne krajobrazy mnie intrygują układanka zostaje ułożona a ty wprowadzasz mnie w stan zagrożenia cudownie w nim być stan zagrożenia, właśnie tam chcę być to czego nikt nie widzi, dostrzegasz ty, całe moje wnętrze uzdrawiasz każdy bolący nerw, głęboko we mnie

Sakura, sakura noyama mo sato mo mi watasu kagiri kasumi ka kumo ka asahi ni niou sakura sakura hanazakari sakura sakura yaoyi no sorawa mi watasu kagiri kasumi ka kumo ka nioi zo izuru izaya izaya mini yuakan

Nie osądzaj, nie wierz w to co widzisz nie osądzaj, to tak dla mnie dużo znaczy w środku trudno być oczyszczonym w środku tak czuję strach znalazłam swoją drogę, zrobiłam to sama jednak jest tak dużo, dużo więcej do powiedzenia czuję, że uczucie jest surowe czuję i jestem samotna kolejny raz ufam ,że potrafię przetrwać ufam, trudno jest pozostać przy życiu wybieram trudną drogę wybieram wszystko co wiem jest ciemno, chcę zobaczyć światło jest ciemno, chcę robić co to właściwe

:) pozdrawiam

1. Kafeterianie to idioci 2. Głupcy na fejsie 3. Zboczeńcy 4. Kłamcy 5. Świnie 6. Zdziry 7. Chamy taka prawda!!!

Ona w piękność się zamieniła a on wprost nie uwierzył płyną szybko dni po zimach wiosną noszą życie nagle nas kwiat olśnił swoją barwą kiedy się zjawił któż to wie? od siebie się będą uczyli dzień po dniu tak jakoś dobrze są dobrani

Niewiele bywa takich par pod baldachimem razem stać to czar coś się rodzi, coś przemija ślad po nas zostanie

Urocza jak kwiat wolna jak ptak delikatna jak kryształ silna jak głaz szybka jak wiatr waleczna jak lwica

To jest mój dom moja nadzieja moje szczęście moje życie moje serce mój śmiech mój głos moje piękno moje myśli

Moja miłość mój gest mój dotyk mój ślad mój urok moja pamięć

Kochaj co lubisz kochaj co robisz kochaj las kochaj cudowne chwile kochaj życie kochaj ludzi

Dom  nad  wodą  był  ładny,  duży  ,  wewnątrz  pachniało  powietrzem   tak  świeżym,  że  chciało  się  żyć,  ogród   mienił  się  tysiącami  kolorami,  bluszcz  gęsto  rósł  wokół   ,że   tak  wszystko  zasłaniało,   dawało  cudowny  cień   i  osłonę  przed  gorącym  słońcem,  tryskająca  woda  na zielonej  trawie  budziła  człowieka  do  życia,  w  sielskim  miejscu  płynęła  dobra  energia,  dziewczyna  z dużym  uśmiechem  brała  koszyk  i  schylała  się  nad  krzakiem  dzikiej  róży,  zbierała  płatki  kwiatów  dużymi  garściami,  nie  bała  się  robaków,  kolców,  zaniosła  napełniony  koszyk   do  kuchni   i  postawiła  na  stole  ,  przywitała  matkę   i  zabrała  się  do  roboty,  kobieta   patrzyła  na  córkę  z  miłością,  dziewczyna  miała  swój  wdzięk,  była   rozmowna,  pracowita,   taka  żywa  iskra,  pełna  życia,  dawała  z  siebie  wszystko,  żeby  żyć  lepiej