Kurde, nie nadaję się na przyjaciółkę bo nie kontroluje swojej zawiści...

Mam wielu znajomych, duzo kolezanek i 'przyjaciolek' i zle sie z tym czuje...nie umiem sie chyba przyjaznic. juz tlumacze problem... otoz ja nie zycze nigdy nikomu zle, naprawde to nie o to chodzi, lubie ludzi i lubie sie nimi otaczac, smiac sie do łez i płakać rowniez, lubie sie zwierzac i byc powiernikiem ale jest pewno ALE. jesli ktos jest szczesliwy to w głowie mam jedna mysl - "wkrotce bedzie gorzej". glownie dotyczy to zwiazkow, jesli ktos z moich przyjaciol jest szczesliwy to włącza mi sie okrutna zawiść, nie kontroluje tego. nie umiem sie cieszyc czyim szczesciem, jesli ktos mi mowi ze cos mu sie popsulo w zwiazku to czuje...satysfakcje :o wiem ze to chore, jak mam nad tym panowac? dodam ze od dluzszego czasu jestem sama, raczej z wlasnego wyrobu, nazwijmy to traumą po bolesnym zwiazku, nie brakuje mi jakos szczegolnie faceta, nie jestem w desperacji, a jednak zachowuje sie tak jak opisalam... ma ktos tez tak?