Nie kocham już męża - nie umiem dalej żyć...

Tyle się zdarzyło, tyle przykrości zostało mi w sercu - nigdy nie byłam pamiętliwa, ale nie potrafię wielu rzeczy zapomnieć. Na tyle, że poczułam że nie kocham męża, że myśl o posiadaniu z nim dzieci wzbudza paniczny strach zamiast radości, że jego próby okazania mi uczuć wywołują u mnie rozbicie emocjonalne... Powiedziałam mu, że tak jest - może w desperackim kroku ratunku, a może żeby tak naprawdę nie musieć udawać. Chciałabym mieszkać sama, ale nie wynajmę nic z mojej pensji, spłacając jednocześnie nasze wspólne mieszkanie. A mąż? Mąż też nie chce nic zrobić. Moje słowa nie ruszają go w żadną stronę. Mówi że będzie sobie żył osobno, w drugim pokoju, spędzając czas sam no chyba, że sama go o coś poproszę. Że mogę robić co chce, żyć jak chce, poznać kogoś. A wtedy dopiero on się usunie... i tak żyliśmy - próbowałam robić tak jak on zasugerował, ale tak się nie da - to wyniszcza a ja już nie mogę :( Do tego tak bardzo mi brak drugiej osoby, a dookoła trafiam na takie, które nie chcą niczego więcej oprócz seksu z mężatką w separacji :( Chrzanię takie życie :(

sama jestem męzatką i nie wyobrazam sobie takiej sytuacji, może spróbuj jeszcze z nim pogadać moze da się jeszcze coś naprawić...

:o ja bym na pewno próbowała odbudować to wszystko..

Na Twoim miejscu zastanowiłbym się nad tym, czy można jeszcze uratować małżeństwo. Przynajmniej spróbować póki nie jest za póżno.