szukam przyjaciela

WeWo wolę tak tutaj..bezpieczniej mi, nie muszę się boleśnie otwierać

Dobrze. W takim razie poprosimy tutaj. Co dokładnie się stało, bo na razie ogólniki.

WeWo ma rację. Będzie Ci łatwiej jak się przełamiesz i podzielisz z kimś swoim ciężarem.

WeWo , proszę, nie tak bezlitośnie;te ogólniki zawierają Wszystko..

Jestem sama, przestałam sobie radzić ze sobą i wszystkim dookoła

Od jak dawna jesteś sama? Dlaczego wg Ciebie doszło do tego? Co ze zdrowiem? Cheesus, wygląda to jak przesłuchanie...

Wiem, marudzę, ale potraktowałam Was jak Przyjaciół z tytułu topiku..

Zdrowie wysiadło mi po zawirowaniach życiowych, po tym jak zostałam całkiem sama.. Na chwilkę muszę zniknąć, ale za 10 min. będę

ojojoj... Mnie to wygląda na stan zakrawający na depresję, ale może się mylę. Czekamy Szaroperłowa. Zawsze możesz się tutaj wygadać jeśli chcesz :)

Za cienki jestem :) Serio. Poza tym aż nadto subiektywny czasem i uparty chodzi o gusta). Na dodatek ciężko się ze mną współpracuje :)

Na metalu akurat nie znam się wcale. Wygaduję się wam tutaj z mojego ciężaru..

Hahaha! Nie ma to jak dobra autoreklama :D

Zamieniamy się w słuch, Szaroperłowa :)

WeWo - jesteś chyba bardzo wszechstronny

Szaroperłowa nie odchodź od meritum.

Czarne: Ja naprawdę nie chcę nic szczegółowo opowiadać, jest mi tylko bardzo, bardzo źle i dobrze mi robią Wasze słowa otuchy. Chciałabym, żebyś się myliła w swojej diagnozie..

Zostańmy przy tym, co o sobie napisałam i waszych wnioskach..

Ech... jeśli się powiedziało "a", to...

a sama jestem od dość dawna; najpierw walczyłam, jakoś sobie radziłam, teraz już nie mam sił; niech to wystarczy.

Boli samotność i pogubienie w rzeczywistości

No, ok Szaroperłowa, nie ma nacisku. Po prostu trudno jest znaleźć jakieś rozwiązanie, nie znając dobrze problemu. Też mam nadzieję, że się mylę, ale może warto udać się do psychologa? Bez pomocnej dłoni zapadasz się coraz bardziej w tej matni.

Wasze dłonie traktuję jako pomocne

Wiem, że samotność boli. Ale do wszystkiego można przywyknąć. Co do zdrowia, ja mam rozsypane od 16 lat - też był to dla mnie szok, ale jak widać żyję jeszcze. Fakt, pracę mam. I dobrze, bo brak tejże chyba by mnie dobił. Nie chodzi o apanaże, a o brak jakiegokolwiek kontaktu z życiem, takim codziennym.

WeWo podziwiam Cię za siłę Czarne i Latawiec - tak bardzo dziękuję za życzliwość...

Ja nie umiem przywyknąć do samotności, to ona boli najbardziej

Szaroperłowa, a pamiętasz historię, którą opowiadałem na tamtym topiku? Tę zasłyszaną? Otóż nie była zasłyszana.

WeWo: tak myślałam.. Ileż Ty masz siły i jak ja bym tak chciała umieć

Wiesz Szaroperłowa, czasami wydaje się nam, że nikt nie ma gorzej od nas, że świat sprzysiągł się przeciwko nam. Upadamy pod ciężarem gigantycznych problemów. Życie. Nie ma sensu się tutaj licytować kto z nas ile złego doświadczył, bo każdy ma swój przysłowiowy krzyż. Swój własny ból... Tracimy z oczu to co najważniejsze, a mianowicie drobnostki dnia codziennego, maleńkie przyjemności, sukcesy, które składają się na te większe :) Wiem, wiem, my ludzie dostrzegamy tylko wielkogabarytowe sprawy, ale nie na nich powinniśmy się skupiać. Na pewno w Twoim życiu jest coś pozytywnego, cokolwiek. Zacznij szukać, znajdziesz jedno, dostrzeżesz drugie itd. :)

jest takie anglojęzyczne powiedzenie - "be rich, or die tryin'". Można to sparafrazować w każdej kwestii. Na przekór przeciwnościom. Wiem, że będę krócej żyć, wiem też, że piękne chwile z przeszłości nie wrócą, ale codziennie rano unoszę głowę i stawiam czoło kolejnemu dniu. Ot tak, po prostu. Bo to moje życie. Tylko moje. Nikt go nie zawłaszczy.

Czarne - trudno mi cokolwiek takiego zauważyć, ale spróbuję.. Latawcu - chyba jesteś bardzo wrażliwym człowiekiem..