Nie mogę powstrzymać śmiechu w poważnych bądź nerwowych sytuacjach.

do psychologa

"Poznasz głupiego po śmiechu jego", że tak przytoczę.

Dzisiaj kuzynka rozśmieszyła mnie w autobusie takim tekstem ,,nie patrz síę tam'' i gdy przepraszałam przyjaciółkę przypomniałam sobie o tym i zaczęłam się śmiać i wtedy ona powiedziała to nie jest śmieszne wtedy ja pobiegłam do toalety wyśmiać się i spróbowałam jeszcze raz . Udało mi się.<3

do psychologa idzcie do psychoterapeuty

Polecam artykuł http://psychiatrawarszawa.com.pl/reakcja-na-ostry-i-przewlekly-stres może dzięki niemu może lepiej zrozumiesz przyczynę twojej dolegliwości. Artykuł naprawdę ciekawy i godny polecenia.

Heheh mam podobnie :D Np raz zachciało mi się śmiać na pogrzebie ( nie mojej jakiejś bliskiej osoby) ,a raz jak chodziłam do liceum i kazali nam wstać i ogłosili minutę ciszy to omało sie nie roześmiałam, a jeszcze koleżanka to widziała i razem sie chirałyśmy jak jakies głupie idiotki :D

Tez tak miałam kilka razy to jak już nie mogłam się postrzymać udawałam że kaszle żeby nie było, że się smieje :P

WSPÓŁCZUJE WAM żeby nie umieć sie zachować do danej sytuacji, zenujace

No to właśnie ta powaga śmieszy najbardziej :P z tym, że ja nie zamierzam tego " leczyc" bo nie jest to dla mnie az taki problem, ze czasem mi sie tak zdarzy, ja to uważam za zabawne nawet :P Mnie smieszy ta powaga, nieraz wymuszona itd, chyba ,ze sama mam zły dzien to do smiechu mi wtedy tez nie jest

Odświeżę :) ja ostatnio chciałam zgłosić na lekcji np. Koleżankę napadła głupawka i nie mogła sie powstrzymać. Jako, ze mnie rownież dotyczy ta przypadłość, od razu w śmiech. Zwijałam sie w kokon przy pani :D która biedna w ogóle nie wiedziała co począć. Klasa popatrzyła na mnie, kolega zaczal sie śmiać, a potem to juz łańcuszek, kazdy zaczal ten dziki, idiotyczny śmiech prosto z psychiatryka :D na koniec nawet pani zaczęła się chichrać. Co prawda pod nosem, ale... ;) prześmialiśmy cała lekcje, ale obyło sie bez uwagi.

No właśnie ja też tak mam, kiedyś moja trenerka od tenisa zemdlała a ja zaczęłam sie uśmiechać i szczerzyć to było okropne bo w środku czyłam strach a na mojej twarzy był uśmiech

Kiedyś na lekcji podeszłam do pani spytać ja o coś. Przypomniała mi się śmieszna sytuacja i zaczęłam przy niej rechotać. W końcu, zdezorientowana, zapytała mnie, czy ja się chce do niej przytulić czy co - a ja w śmiech razem z cała klasa :D

Tak się śmiałam, ze położyłam głowę na jej piersiach, łzy leciały strumieniami i tylko ramiona mi podrygiwały :D

serio polozylas glowe na jej piersiach?

Od dzieciństwa tak mam, że chce mi się czasem śmiać w nieśmiesznych sytuacjach, skręca mnie w środku, żeby wybuchnąć ostrym śmiechem. Umiem to powstrzymywać na tyle, by nie wybuchnąć tym śmiechem, ale mam uśmiechnięte usta i podśmiewuję "w środku", że mną trochę wstrząsa. Ale staram się, żeby nikt się nie zorientował, nie patrzeć na ludzi, żeby nie rzucały się w oczy moje uśmiechnięte usta i osłabiać na tyle na ile mogę wstrząsanie od tego cichego podśmiewywania. Ostatnio na pogrzebie babci, z którą spędziłem sporo czasu w życiu i bardzo lubiłem, też były okresy, że chciałem wybuchnąć śmiechem. Co prawda nigdy nie tworzę z nikim więzi w takiej formie, żeby mnie brało na smutki po jego/jej śmierci, ale nie powinno być chęci śmiechu na pogrzebie członka rodziny, a szczególnie bliższej rodziny.