CO ZA PORABANY DZIEŃ, DURNE ŻYCIE..

Mam 21 lat, nie mam faceta ani dobrych przyjaciół. Siedze sama w domu, kurde nie mam sie do kogo odezwac, nie mam sie do kogo przytulic, całe życie ze wszystkim musze sobie dawać radę sama. Kiedys jeszcze miałam więcej energii, a teraz czuję jakby uchodziło ze mnie powietrze:( Już nawet nie chodzi o zmartwienia, ale nie mam bliskiej osoby, której sie moge wypłakać:(

ciesz sie ze nie masz raka, nie grzesz.

a nie mogłabyś znaleźć sobie jakiś przyjaciół ?

mam 34 i też tam mam (z krótkimi przerwami), człowiek ostatecznie zawsze jest sam

tez nie mam takiej osoby, ale juz czuję ze nie jest mi potrzebna :-)

Staszek , ja też wychodziłam z takiego założenia jak Ty , a teraz coraz częściej jestem na siebie zła że odrzuciłam ludzi którzy mogliby być moimi przyjaciółmi .

żałowałem ale wczesniej, teraz jest mi to obojętne, wypalily sie ze mnie te uczucia, czasem jest mi smutno, ale tylko czasem. a co do przyjaciół, wolę ich nazywać znajomymi, na siłę ich nie odrzucam

staszku:( a ja mam taka potrzebe, żeby ktos przy mnie był:( a tu nic:( Zawsze, kiedy się zakochuje to facet sie okazuje draniem- albo cham albo maminsynek, a na poczatku jest dobrze. Przyciagam chyba nieodpowiednich..

autorko , kiedyś przyciągniesz tego odpowiedniego :)

albo zauważasz tylko tych nieodpowiednich :-(

nie moge zadzwonic do brata, który mieszka 200km ode mnie - bo jego dziewczyna zaraz się z nim kłóci "po co ona dzwoni", "juz nie badz taki nadopiekuńczy" itp.

świetną Twój brat ma dziewczyne :O

taką wybrał, fakt,że mnie ona od niego izoluje, ale nie moge nic zrobic bo jeszcze by sie cos popsuło w ich związku, a on ja kocha bardzo. Chce żeby był szczesliwy.

dasz radę:)