nie rozumiem o co mąż ma do mnie pretensje

Jesteśmy małżeństwem od dziesięciu lat. Przez pierwsze dziewięć lat wszystko układało się okej, no były kłótnie, jak to normalnie w małżeństwie, ale zawsze godziliśmy się już tego samego dnia, wyjaśnialiśmy sobie wszystko i dużo rozmawialiśmy. Wszystko wzięło w łeb gdy rok temu zmarł ojciec mojego męża, mąż od tego momentu zaczął się z mieniać. Z początku było to ciągłe unikanie rozmowy, myślałam że ten stan jest może spowodowany utratą bliskiej osoby, starałam się być blisko niego i tolerować to jego coraz częstsze milczenie. Z czasem mąż zaczął mieć do mnie pretensje o wszystko, o każde swoje niepowodzenie, o każdą moją uwagę nie będącą po jego myśli, pojawiły się też niemiłe komentarze co do mnie, a były one zupełnie pozbawione podstaw. Od jakichś dwóch miesięcy mąż zupełnie ni z tego ni z owego przestaje się odzywać, ma jakieś fochy, których ja nie jestem sobie racjonalnie wytłumaczyć. Co gorsza jego milczenie przedłuża się na kilka dni, a gdy już się odezwie winą za swoje humory obarcza mnie. Gdy próbuję rozmawiać udaje że nie ma tematu, gdy już z bezsilności się pokłócę z nim potrafi mi wykrzyczeć że pójdzie i się utopi i będzie miał spokój. Mimo to nadal próbuje rozmawiać i jestem wróg, kłócę się - jestem wróg, milczę - jestem wróg, znoszę cierpliwie - jestem wróg. Co mam zrobić, i jak sobie z tym poradzić. Chciałam porozmawiać z kimś z rodziny ale wszyscy to bagatelizują i mówią że mu przejdzie, a nie przechodzi i jest coraz gorzej. A ja nie zawsze mam na tyle sił aby znosić te jego "fochy" cierpliwie, choć bardzo się staram aby nie odbijać swojej bezsilności i samotności na dzieciach.

Ma depresje, nie bagatelizuj tego, sprobuj go namowic na wizyte u psychologa, to bedzie trudne, ale to dla jego dobra. Widac, ze nie moze sobie poradzic ze strata ojca, a z tego co piszesz rok juz minal wiec jego zachowanie tez juz powinno sie zmienic

nie jestem w takiej sytuacji jak ty, ale jestem 12 lat po ślubie, więc coś nas łączy. Próbowałaś spokojnie porozmawiać z nim dlaczego jest zamknięty i smutny, czy coś go gnębi, czy ma problemy, czy coś się stało. Niech wie, że może na tobie polegać i liczyć na twoje wsparcie. Myślę, że on ma jakieś problemy, skoro mówi, ze chce się utopić(zabić) może problemy finansowe, długi, kredyty, problemy w pracy, ze zdrowiem, może depresja, ma brak sensu w życiu.... jeżeli nic z tych rzeczy co piszę, to trzeba spojrzeć w innym kierunku, wygasła miłość, ma kogoś...spokojna rozmowa i niech wie, ze gorzką prawdę jak ci powie to ty ją zniesiesz i dla ciebie i dla niego trzeba rozwiazać wasze wspólne problemy, bo jego problem to i twoj i odwrotnie jak to w małżenstwie oczywiście zgodnym

Tak jak pisałam, rozmawiam, ale traktuje mnie jak wroga. "Nasłałam" na niego dziadka, z którym ma doskonały kontakt ale i nawet on z nim się nie dogadał. O żadnych poradniach nie chce słyszeć, jak zaproponowałam to mi wykrzyczał że szukam dziury w całym i chcę z niego zrobić idiotę. Więc dałam spokój bo później przez tydzień wysłuchiwałam od teściowej jaką to ja jestem beznadziejną żoną która chce męża wysłać do wariatkowa, a ja po prostu zaproponowałam wspólną wizytę u psychologa, albo w poradni małżeńskiej. Gdy się tłumaczyłam usłyszałam "że jak mam problemy to sama niech się leczę na głowę, bo w ich rodzinie wszyscy są normalni". Cytuje dosłownie. Zabolało, a mąż nawet nie stanął w mojej obronie. W pracy raczej nie ma problemów, bo koleżanka pracuje w kadrach i zaraz by mi podkablowała. Na boki nie chodzi gdyż zaraz po pracy wraca do domu, nigdy nie bierze żadnych nadgodzin, ani nie znika w niewyjaśnionych okolicznościach. Nie wiem czy się odkochał, gdy miedzy tymi cichymi i burzowymi dniami są dni spokoju, zachowuje się zupełnie normalnie i często mówi że mnie kocha, jego słowa brzmią wtedy jak dawniej. W desperacji sama poszłam na rozmowę z panią z poradni, wysłuchała i ... I tak naprawdę nic nie poradziła, powiedziała że powinnam przyjść z mężem. Mąż znów stanął okoniem, ja wysłuchałam jaka to jestem zapatrzona w siebie i dzieciaki. Nie odezwałam się nic bo chciałam uniknąć kłótni i kolejnych łez, "wymuszanie płaczem", jak on to nazywa ostatnimi czasy, na nic się zdają w jego przypadku, po prostu nie reaguje. Przez kolejny tydzień zrobił strajk głodowy, nic nie jadł, nie odzywał się i udawał że ja i dzieci nie istniejemy. Ręce mi opadają, dlatego piszę własnie tutaj.

choroba psychiczna która ma różne fazy , moze faktycznie depresja? zadzwoń do specjalisty przedstaw problem

Nie napisałaś w jakim wieku jest mąż, jeśli w starszym to może mieć andropauzę, a jeśli w młodszym to może depresja lub inne psychiczne schorzenie się odezwało. Nie lekceważ tego, bo sam nie da sobie rady, jakimś cudem namów go na rozmowę z psychologiem, co prawda nie znam wielu facetów którzy dobrowolnie poszliby do jakiegokolwiek lekarza i mam ten sam problem. Prawda jest taka , że jak mąż sam sobie nie będzie chciał pomóc to Ty nic na to nie poradzisz. Na teściową ani rodzinę męża nie licz bo samo podejrzenie choroby psychicznej w ich rodzinie to jak piorun z jasnego nieba.

alzhaimera, moja babcia sie tak zachowywala, byly to poczatki...

Dziękuję za podpowiedzi. Mój mąż ma 31 lat alzhaimera bym wykluczyła, ale w końcu muszę go zawlec do jakiegoś specjalisty bo na dłuższą metę wykończy nie tylko siebie ale i mnie.

31 lat to moze ma gowniaz poprostu focha

pewnie się zaangażował na boku i żona to przeszkoda możesz cos zrobić jak założysz sobie że to wszystko z powodu zdrady

wloz dyktafon po siedzenia, na tak ok 2 tygodnie czasu, przekonasz sie czy tak odrazu wraca z pracy i czy czasem czegos nie ukrywa... moja kolezanka tak zrobila, bo miala tak z mezem, tak w tym filmie co to jak usluszal ze jest kurczak na obiad to krzyczal znowu kurczak juz mi z dupy piora wychodza. To moze byc jakies zafascynowanie jakas kobieta...