zal mi siebie, cholera nigdy nie pracowalam

nie kazdy bedzie pracowal: http://f.kafeteria.pl/temat.php?id_p=5274448

prawiczek spadaj stąd... rzygac mi sie cche jak czytam takiego 30letniego debila co nie ruchal i koniecznie musi wszystkich o tym informowac

wewerer jakie ty jestes zalosne :D jednak nalezal ci sie ten stek wyzwisk kurwa podszywy robisz takie ze smiem twierdzic ze masz chyba 60iq, smutne reszty nawet nie komentuje przegraniec na mnie smaruje bo sama nieudacznik jebany, nie dziwie sie tez by mnie strzelalo jakby byla tak beznadziejna jak ty :D podszywaj sie szmato co ci zostalo stara idiotko bez pracy, tobie nawet konserwacje powierzchni plaskich trzebaby zalatwic poz znajomosci bo nie starczy ci rozumu zeby dupsko samodzielnie podetrzec :D zalosne to malo powiedziane, myslisz pojebie ze nie widac gdzie sie podszywasz sieroto? to sie grubo mylisz parowo niedorobiona, ale "bryluj" sobie choc tutaj w zyciu realnym musi bycv ci naprawde ciezko :D takich leniwych nieudacznic jak ty naprawde mi nie zal

dziewczyny ja mam tak samo, 25 lat ,studia skonczone,pracowalam pare mcy na umowe o dzielo w domu, tak to w wakacje po Uk i holandii, boje sie isc do pracy,nawet na rozmowy mnie zapraszali to stchorzylam, trza sie przelamac, zycia szkoda:(:(:(

tak sie sklada alkoholiczko, że nie ja sie podszywalam. piszesz takie bzdury, ze nie trzeba sie podszywac, zeby stwiedrzic, ze jestes psychiczna. napij sie wodki i stul ryja pijaczko :)

fobja nigdy nie przejdzie dopoki was ktos utrztymuje, jhak bys poszla mieszkac pod most albo na centralny to by ci fobja przeszla , tak prawda.

moze ktos wyszedl z takiej wielkiej niesmialosci?

podnosze;) temat, bo umiera

tez tak kiedys mialem ,napisz do mnie na gg:44159531

wole na forum

ale co cijeszce maja pidsac ludzie? co wiecej chcesz wiedziec?? wszystko zostalo powiedziane juz!do roboty sie wez i tyle, co tu cudowac i rozpisywac sie.

chcialabym zeby: 1 ktos o pisal swoja historie- jak z tego stanu wyszedl 2 zeby ktos bez problemow, jakas smiala osoba opisala w jakich sytuacjach sie denerwuje, czy po prostu na luzie traktuje kazda rozmowe

ktos odpowie:)?

o nie, najmilsi, prawdziwa fobia nie przejdzie, gdy np. rodzice wykopią z domu. Taka osoba bedzie bardziej skłonna iść pod most albo zabić się niż pokonac taką fobię. Znałąm jedną taką osobę. Tylko mówię o prawdziwej fobii a nie wyimaginowanej.

i co ta osoba zrobila, zabila sie?

Właśnie tak. więc naprawdę miejcie więcej uczucia i zrozumienia dla takich osób.

a ile miala lat?

Młoda dziewczyna, 23 lata.

Ponawiam pytania, chce aby 1 ktos opisal swoja historie- jak z tego stanu wyszedl 2 zeby ktos bez problemow, jakas smiala osoba opisala w jakich sytuacjach sie denerwuje, czy po prostu na luzie traktuje kazda rozmowe

To może ja powiem coś optymistycznego. Może fobii nie miałam, ale byłam bardzo nieśmiała, niepewna siebie, zakompleksiona. To zawsze sprawiało, że czułam się gorsza, wolałam być niewidzialna, wolałam się nie wychylać, nie udzielać. Nawet jak coś wiedziałam to bałam się zabrać głos w dyskusji, bałam się odezwać na wykładzie czy zajęciach, rozmowa z nieznajomymi była dla mnie katorgą. Wiedziałam że coś jest nie tak. Potem zaczęłam dużo czytać o budowaniu pewności siebie, czytać porady co można zrobić. Rady wydawały mi się głupie, trudne do zastosowania. Nie wiem co tak naprawdę mi pomogło, chyba ogólnie splot wielu wydarzeń, praca nad sobą, przełamywanie się krok po kroku. Zaczęłam częściej uśmiechać się do ludzi, zaczęłam ich po prostu lubić, zaczęłam lubić siebie, zadbałam o siebie, pokochałam się, wmówiłam sobie, że mogę wszystko, że jestem takim samym człowiekiem jak inni, że mogę osiągnąć to samo co inni, bo nie ma racjonalnych argumentów za tym żeby było inaczej. Z tego co pamiętam stosowałam różne afirmacje, pisałam sobie na kartce że na coś zasługuję, że jestem taka i taka i sobie to przepisywałam, zaczęłam odzywać się do pań ekspedientek, żartować, jak ktoś zagadywał do mnie to nie uważałam już tego za pustą głupią rozmowę, tylko też starałam się być miła. Zaczęłam czerpać z tego satysfakcję, czułam się coraz lepiej widząc, że ludzie też mnie lubią. Pamiętam jak wielką satysfakcję zaczęły mi sprawiać prezentacje na zajęciach, które dość często trzeba było na studiach przygotowywać. Zawsze się stresowałam, ale kto tego nie robi, ale gdy już zaczęłam mówić, słyszałam swój głos to uspokajałam się, widziałam że mówię z sensem, że to co mówię ma wartość. Dziewczyny satysfakcja jest przeogromna, duma z siebie też :) trzeba po prostu wziąć się za siebie, przełamywać dzień po dniu, jak coś was paraliżuje to właśnie to jest chwila żeby się z tym zmierzyć, nie uciekajcie bo was dopadnie. Rozmowy kwalifikacyjne to kwestia wprawy, 1 jest straszna, 2 i 3 też, ale już 10 będzie w porządku, a na 10 się wyluzujecie. Zacznijcie żyć już od dziś :) Powodzenia

Dodam, że ostatnio w mojej pracy mieliśmy ocenę 360 zespołu. Z wyników dowiedziałam się, że cały zespół ocenił mnie najwyżej jeśli chodzi o budowanie relacji, pracę zespołową, pozytywną energię w zespole :) było mi niezmiernie miło. A pomyśleć, że jeszcze 4 lata temu bałam się zadzwonić na infolinię, czy pójść coś załatwić w urzędzie.

dziekuje Ci bardzo za ta pogodna i ciepla wypowiedz. Czyli rada jedna: codziennie sie przelamywac. Moze ja popelniam blad taki, ze czekam az przyjdzie wrozka i za dotknieciem czarodziejskiej rozdzki przemieni mnie w osobe smiala;)

Nic nie zmienia się z dnia na dzień. To tak jak z ćwiczeniami fizycznymi, bez ciężkiego treningu nie ma żadnych sportowych sukcesów. Rozważ wszystkie za i przeciw, pomyśl co możesz osiągnąć będąc osobą śmiałą, a ile tracisz teraz, kup może jakieś poradniki z tego zakresu. Trzymam za Ciebie kciuki. To nie jest tak, że teraz jestem super wygadaną osobą, smiałą jak nikt inny, bo też mam takie momenty, że czegoś się wstydzę, coś wzbudza we mnie strach. Ale i to zaakceptowałam w sobie, daję sobie prawo do bycia niedoskonałą w tym zakresie :) Powodzenia

Dziekuje;) kurcze u mnie jest taka dziwna sytuacja, ze ja mam problem z zaczeciem czegos. I jak sobie wmowilam, ze sie boje to w mozgu mam zakodowane, ze sie boje, mimo iz czesto nie odczuwam zadnych fizycznych objawow. Mialam jedna rozmowe kwalifikacyjna (w przedszkolu, wiedzialam ze nie dostane tej pracy, gdyz zbyt odlegle miejsce a ja nie mam samochodu swojego, autobusy nie jezdza tam) Poszlam na ta rozmowe bo w urzedzie pracy kazali;) I tego dnia czulam taka niechec ze musze y\tem sie zjawic. To nawet nie byla niesmialosc tylko niechec. Poza tym moj problem polega na tym, ze we wszystkim musze byc perfekcyjna. Jesli nie umiem czegos na 100% to uwazam, ze wcale tego nie umiem. przyklad ze szkoly podst: nie chce isc na klasowke bo nie umiem. Okazuje sie ze dostalam z tej klasowki 5 i stracilam np pol punkta. W mozgu mialam jednak zakodowane, ze nie umiem dostatecznie dobrze. Nie wiem co ze mna

moze jeszcze ktos przytoczy swoja historie:)?

zachecam Was:)

dalej dalej, wesprzyjcie nas

nie wiem jak Was zachecic do dyskusji eh

UP

no i nikt sie nie odezwie?? :)