Wyrzucili mnie z domu

do chłopaka:) nadal sie czuylam w liceum, po szkole chodzilam do znajomego ogrodnika i dorabialam. nie musialam , ale hccialam sie w jakikolwiek sposob dolozyc. i nie chodzilo o odiazanie, bo problemow z kasa on nie mial. i moze nie zwialalm, mamie oswiadczylam, ze ide mieszkac do niego (to samo miasteczko) a z ojcem wtedy mialam wojny non stop-jego nie bylo w domu, a jak juz byl to nie mogl zdzierzyc nowego koloru wlosow, nowych kolczykow, takiego a takiego stroju i w glupi sposob mi dokuczal.teraz mamy o niebo lepszy kontakt (mam 23 lata obexnie) ale do domu juz wtedy nie wrocilam:) od wtedy jestem samodzielna

Moj facet mieszka z rodzicami, bo studiuje zaocznie i nie ma kasy :(

a jak sie dogadujesz z ''tesciami''? tej michy dziennie by ci nie dali? moj mial wlasny dom. tzn 3 mieszkania w domu wlasnosciowym. na dole brat mieszkal i mama my na gorze nie bylo pretensji.

Mam 20 lat, z rodzicami nie potrafię normalnie rozmawiać od jakichś 3 lat. Matka to sfrustrowana kobieta, która się na wszystkich wyżywa i mówi takie rzeczy, które bolą najbardziej. Totalnie skopała mi samoocenę, zawsze byłam w szkole pośmiewiskiem. Wcześniej byłam zamkniętą w sobie osobą, płakałam każdego dnia. Od 3 lat spotykam się z różnymi chłopakami. Tak na poważnie spotykałam się z trzema. Z pierwszym zakończyłam znajomość po 13 miesiącach, matkę to w sumie obeszło, bo był z niezbyt zamożnej rodziny. Z drugim, studentem medycyny zerwałam po 9 miesiącach. Nie kochałam go, poza tym pojawił się chłopak z mojego roku. Matka nie może tego znieść do tej pory, każdego tygodnia słyszę, że go widziała i że on tak pięknie wyglądał... To w ramach wstępu. Od kiedy jestem z obecnym chłopakiem rodzicom całkowicie odbiło. Robią mi problemy jak gdzieś wychodzę, nawet jak jest to dwugodzinny spacer. Przez ciągłe wojny i złośliwości rzuciłam studia, nawet matka mówiła, że co ja będę po tym robić i że widziała ofertę pracy dla ekonomistów za 1700 brutto. Nie mówiłam nic o swoich planach. Wiem, że oni już mi nie pomogą. Zresztą chciałam znaleźć pracę i się wynieść. Ale przy okazji mojego wyjazdu na ognisko i pod namiot wydało się. Mam wrażenie, że najbardziej nie zabolało ich to, że kłamałam przez ponad miesiąc tylko że chciałam jechać pod namiot :D Jednego dnia wywalili mnie z domu, poszłam spać do chłopaka i w nocy mówiłam matce, że wrócę rano. Kiedy wróciłam ojciec zaczął mnie wyzywać. Powiedział, że albo zostaję albo jadę na to ognisko i mam wypierdalać. Wybrałam to drugie. Siedzę teraz na stancji chłopaka. Rodzice niby się martwią, dzwonili do mojej przyjaciółki, w końcu ja napisałam esa, że nie chcę wracać. Teraz matka wymyśla różne scenariusze, że niby jestem w ciąży, zostałam wciągnięta do sekty albo chcę iść do pracy, by tyrać na mojego pana :D Nie wiem co robić. Koleżanka mówi, że nie jest tak źle, ale ja nie mam po co wracać do domu.

najpierw zobaczyć problem z perspektywy rodziców... To łatwo się mówi - rzuć ich, wyprowadź się, pozwij o alimenty... A czasem okazuje się, że ma się naprawdę kochających rodziców tylko komunikacja w domu całkowicie leży i wszyscy po prostu się wyzywają i wrzeszczą na siebie, bo nie potrafią porozmawiać... Świat nie jest czarno-biały. Mi zajęło lata żeby zrozumieć moich rodziców i stwierdzić, że naprawdę mnie kochają. Trzeba było tylko zacząć rozmawiać ale na takim gruncie, żeby nie wrzeszczeć... Może masz rodzeństwo które może pomóc? Może maila napiszesz?