mój syn to ciapa :( nie wiem jak mu pomóc

Jestem załamana, moje dziecko w ogóle nie garnie się do życia... Już nie wiem co mam zrobić... Ja i mąż jesteśmy zaradnymi 28 -latkami, jesteśmy dojrzali i zawsze staramy się by nasze życie rodzinne było na pierwszym miejscu. Kupiliśmy dom na wsi, każdy ma samochód, jest i pies... niby wszystko jest dobrze, fajnie poukładane, ale dobija mnie mój synek. Ma 3,5 lat. Organizujemy mu atrakcje, wypady, ma miliony zabawek, nie bijemy, rzadko krzyczymy, tłumaczymy po milion razy dlaczego krowa je trawę, (jeśli tylko tyle razy o to pyta),zawsze odnosimy się do siebie z szacunkiem... jak skoczył 3 lata poszedł do prywatnego przedszkola, bo nie ma rodzeństwa więc by się rozwijał społecznie.. idzie mu niby całkiem dobrze, ale jak np zaczyna go kolega bić to on na to pozwala ewentualnie beczy. Jak załatwiliśmy mu odwiedziny w straży (lubi strażaków) to potrafi wyć że nigdzie nie idzie i wozi kamienie w taczkach. On tak porostu lubi TKWIĆ nie działać, często się wycofuję, choćbyśmy na głowie stawali. Ciągle go chwalimy jak zrobi postęp i musimy go nakręcać by w ogóle się z miejsca ruszył... co mam z nim zrobić już brakuje mi pomysłów.

Możliwe że ma autyzm. Zdiagnozuj go.

W przedszkolu jest sztab psychologów i przedszkolanek, myślisz, że by tego nie zauważyły? Tak czy siak będę musiała z nim pojeździć po lekarzach bo dało mi to do myślenia.... :(

czy ktoś się jeszcze wypowie?

za brdzo go chwalicie, za bardzo chronicie..chowacie w bance mydlanej i jak ma kontakt z normalnym swiatem brutalnym czasem to sobie nie radzi..

jeju, kobieto on ma dopiero 3 lata a ty go nazywasz ciapą:( chyba za dużo od niego oczekujecie, przecież to dziecko, moze miec humory nic na siłę w końcu on jest mały

jak będzie miał 35 lat to będzie się wpisywał na kafeterii jako prawiczek :D

Właśnie próbujemy to zmienić, już jest wystarczająco duży, że musi zacząć sobie radzić choć w połowie sam, ale mu nie zależy... to mnie dobija, ja należę do osób zaradnych.. może rzeczywiście się z nim cackamy, ale jak sobie przypomnę swoje dzieciństwo i co chwilę dostałam pasem to nie umiem go uderzyć...

W przedszkolu jest sztab psychologów i przedszkolanek, myślisz, że by tego nie zauważyły? Tak czy siak będę musiała z nim pojeździć po lekarzach bo dało mi to do myślenia.... smutas.gif xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx Myślę, że to możliwe. Nie przeceniajmy przedszkolanek - nie tylko twój syn jest w grupie. Wybierz się prywatnie i go zdiagnozuj, najwyżej wykluczysz tę jedną rzecz.

powiem szczerze że bardzo się tego boję....

Jest jeszcze inne ekstremalne rozwiązanie - zróbcie drugie dziecko. po pierwsze może będzie miało w sobie życia niż to pierwsze, po drugie wasza uwaga rozłoży sie na dwoje, po trzecie może pierwsze odżyje jak zobaczy, że jest w rodzinie ktoś jeszcze.

powiem szczerze że bardzo się tego boję....

też o drugim dziecku myślałam... jednak jak widzę jaki synek jest obawiam się że mogłabym nie podołać :( Kocham go ponad życie, ale brakuje mi sił już do niego...

Moim znajomym tż się średnio udał pierworodny. Drugie dziecko ma zupełnie inny charakter, i przynajmniej ono jest dla nich pociecha. Starszy to niewypał, ale może jeszcze wyrośnie. No niestety, dziecko dziecku nierówne.