Kocham mojego chłopaka a moja rodzina go nie akceptuje co robić

Właśnie dlatego boję się podejmować takich drastycznych decyzji... kocham go, jestem tego pewna. Widzę jak on się dla mnie zmienił. Ale jednak czuję, że jestem za młoda, żeby wybierać między rodziną a nim... Musiałabym z nimi porozmawiać i wytłumaczyć im, że go kocham i że sama chcę wybierać z kim jestem. Ale boję się, że jeżeli im to powiem, to zabronią mi wychodzić z domu i będą mnie kontrolować na każdym kroku... Po prostu, zabronią mi się z nim spotykać. A druga sprawa, to moja przyjaciółka... znam ją kilka lat, to ona mnie z Mateuszem poznała. Jej też nie chcę stracić...

ale tu nie do konca chodzi o wybor tylko o to jak cie traktuja jak popychadlo,nie daj sie bo zawsze beda toba pomiatac, musisz postawic na swoim bo bedziesz nic niewarta,ze tez ludzie pozwalacie soba pomiatac a potem sie dziwicie,ze sie was smieciami nazywa

Nie chcę Cię podpuszczać, ale pomyśl - co z tego, że będą Cię kontrolować, śledzić? Najwyżej zobaczą Was razem i co, nakrzyczą na Ciebie, Ty nic nie odpowiesz i pójdziesz do siebie. Zabronić Ci nie mogą wychodzić z domu ponieważ masz skończone 18 lat. A z chłopakiem możesz sie umówić, że na przykład nie piszecie sobie smsów żeby rodzina celowo ich nie kasowała, tylko dzwonicie do siebie. Najlepiej spróbuj kupić sobie jakiś telefon nawet najtańszy, żeby był Twoją własnością, więc rodzice nie będą mogli Ci go zabrać,

Wiem, że rodzice mnie kochają i chcą dla mnie jak najlepiej. Ale jestem ich najmłodszym dzieckiem i wg mojego ojca ciągle mam 10 lat... on nie mógł przeżyć tego, że mam chłopaka. A cieszył się, kiedy powiedziałam, że z nim nie jestem... moje cierpienie go cieszyło, bo wiedział, że dłużej będę "jego małą córeczką"... Tyle razy próbowałam im wytłumaczyć, że nie jestem już dzieckiem, ale do nich to nie dociera...

Co do telefonu, to niedawno kupiłam sobie nowy, ze swoich pieniędzy. Więc oni nie mają prawa mi go oderbać... I jak pisałam wyżej, do nich nie dociera to, że jestem pełnoletnia i że sama mogę podejmować decyzje

ggggggaaaaaaooi ma dość skrajne podejście do tematu, bo wydaje mi się, że nie uwzględnia dyplmacji w swoim życiu, ale z przesłaniem się zgadzam. Nikt nie może kazać Ci wybierać, wtedy sam pokazuje jaki poziom reprezentuje.

Cóż, wobec tego musisz im pokazać, że jesteś pełnoletnia. Idziesz gdzie chcesz i informujesz, że wychodzisz, a nie pytasz o zdanie.

oni cie kochaja? sory ale to zyeby genetyczne jakies wieśnioki które mysla albo nie,nie mysla a Ty wybacz tez jestes glupia jak but,szkoda,ze tyle sie wysililem ehh i tacy wlasnie ludzie bez poczucia wartosci siedza na kafe czesc

jeszcze zostane jaka dyplomacje? wobec kogo? kogos kto nie jest w porzadku wobec Ciebie? Jak ktos Cie szczuje? Ja moge sie dogadac ale z kims kto jest ludzki i ma powazanie dla mojej wolnej woli a nie z szantazystami

i mam racje co powinniscie rozumiec

Powiem Ci, że Ty zachowujesz się dojrzalej od rodziców. Masz prawo mieć chłopaka w tym wieku i jeżeli jesteś pewna, że on nic złego nie robi to nie ma sensu go zostawiać. Spróbuj z rodzicami rozmawiać, ale z poddańczej pozycji. Nie proś ich tylko powiedz co masz do powiedzenia, stwierdź prosty fakt, że zachowują się irracjonalnie i nie polepszają tym relacji między nimi, a Tobą.

Tylko, że z nimi nie da się normalnie i spokojnie porozmawiać. Bo oni "wiedzą lepiej", bo są starsi i uważają się za mądrzejszych od wszystkich. A kiedy ja chcę z nimi porozmawiać, to to zawsze kończy się kłótnią, krzykami i słowami, że jestem głupia itp... oni robią wszystko, żeby mnie kontrolować i decydować za mnie. Chciałam iść na studia, to oni zaczęli wybierać za mnie kierunki, uczelnie. Kiedy powiedziałam, że chcę jechać do Warszawy i tam studiować to mi zabronili, bo to za daleko. I powiedzieli, że nie dadzą mi na to kasy. I przez nich zrezygnowałam z nauki. Teraz szukam pracy, miałam kilka ofert, ale oczywiście wg nich to było za daleko, a ja mam znaleźć sobie coś w mojej miejscowości, żebym od nich nie uciekała. Oni zawsze mnie kontrolowali, podejmowali za mnie decyzje, i do tej pory się ich słuchałam... nie dostrzegałam tego, jak mnie traktują. Ale teraz, kiedy chcą decydować o tym, kogo kocham, a kogo nie, przejrzałam na oczy... zrozumiałam, jacy byli wobec mnie. Oni chcieli mnie mieć tylko dla siebie. Zwłaszcza mój ojciec. Nie chcę pozwolić sobą pomiatać i nie chcę żeby przez całe życie mną manipulowali... Macie racje

dziewczyno i Ty sie jeszcze zastanawiasz? Robia z Toba co chca a Ty bierna jestes Oni ograniczyli Ci prawo do wiedzy,do nauki ale to malo, nie pozwolili pracowac!!, zostaniesz przez nich ubezwlasnowolniona jak psychicznie chora

ggggggaaaaaaooi Ależ uspokój się :) widzisz, czasami ludzie są tak zacietrzewieni, że nie dostrzegają nic wokół swojego zacietrzewienia i tacy według mnie są rodzice autorki. Takim ludziom często należy rzucić dobry argument, który nie ma kontrargumentu i wtedy zmieniają front bo nie mają już nic do powiedzenia. Wtedy powinna nastąpić rzeczowa dyskusja. Jeżeli tak się nie dzieje i ludzie wciąż trwają w swoim zacietrzewieniu, to wtedy jak najbardziej powinno się postąpić skrajnym sposobem - w tym wypadku odciąć się od toksycznych i ślepych rodziców.

Dobra. Po wypowiedzi autorki z 13;48 zmieniam zdanie: dziewczyno, spyerdalay od tych ludzi jak najdalej bo niedługo będziesz się leczyć w psychiatryku.

a kto mówi, że musisz rozmawiać spokojnie? Jak ich raz porządnie nie op********z to nigdy nie pozwolą Ci się od siebie odciąć, zobaczysz, nawet kolor ścian Ci kiedyś wybiorą.

ja sie nie denerwuje ale co oni chca z niej zrobic? niezdare,nieudacznika zyciowego? Przeciez jak nie zderzy sie z realnym swiatem z problemami zycia codziennego to sobie w zyciu nie poradzi.

Teraz dopiero zaczynam zauważać, co oni ze mną zrobili. Jak bardzo mnie od siebie uzależnili. Tak, jakby chcieli, żebym do końca życia była ich... To naprawdę jest chore. Ale ja wiem, jak się skończy rozmowa z nimi. Zwłaszcza, jeżeli powiem im, że kocham Mateusza i chcę z nim być bez względu na to, co oni myślą. Ojciec jest zdolny do tego, żeby mnie nawet uderzyć, w takiej sytuacji...

Rodzice nie maja prawa ci zabraniać byc z kim chcesz, jeżeli jestes pewna chlopaka to spotykaj sue z nim,jeśli nawet okaze sie bledem to pamietaj ze masz do nich prawo,a czlowiek najlepiej uczy sie na wlasnych.

a jak Twoje kolezanki? Na pewno poszly do szkoly jakiej chcialy, maja chlopakow jakich chca i moze juz zaczynaja tu i tam pracowac, nie widzisz tego? Nie widzisz,ze cos nie pasuje?

a jak bedziesz chciala sie usamodzielnic to jak? Ani wyksztalcenia ani doswiadczenia,zaraz stuknie Ci 25 lat i bedziesz w czarnej duszy

No moja przyjaciółka, z którą znam się od przedszkola ma od 3 lat chłopaka, poszła teraz na studia, na taki kierunek o jakim marzyła i we wakacje trochę pracowała... ja chciałam nawet iść z nią do tej pracy, ale mi się nie udało (to akurat nie była wina rodziców, po prostu koleżanka miała znajomości i się dostała)... też miała problemy z rodzicami, bo na początku nie akceptowali tego, że ma chłopaka, ale kiedy im udowodniła, że z nim będzie czy tego chcą czy nie, to odpuścili i teraz już go nawet polubili...

biją Cię ? Bierz pierwszą lepszą ofertę pracy i się wyprowadzaj z tej patologii :/

mieszkacie pewnie w malej zacofanej wiosce ale to,ze "starzy" sa zacofani nie oznacza,ze Wy mlodzi tez macie byc. Mlodzi potrzebuja rozwoju,zabawy,szalenstwa, pracy, udowodnienia sobie,ze potrafia. Starsi niestety malo wiedza to nie ich czasy, wychowali sie w innym ustroju ich wiedza nie zgadza sie z dzisiejszym swiatem a Ty zrob wszystko aby Twoja sie zgadzala bo bedziesz miala ciezkie zycie

Nie moge powiedzieć, że mnie biją, bo nigdy mnie nie uderzyli. Ale kiedy wcześniej mówiłam im o Mateuszu, to ojciec wpadał w szał i nie jeden raz podniósł na mnie rękę, ale nigdy nie uderzył. Ale znam go i wiem, że to bardzo możliwe, że kiedy się mu przeciwstawię to on będzie wściekły i mnie uderzy... ale jeżeli by to zrobił, to nawet przez chwilę bym się nie zastanawiała, tylko bym uciekła jak najdalej od nich... Owszem, mieszkam w niewielkiej miejscowości, oni mają zupełnie inne podejście do życia. Moja mama miała 19 lat kiedy urodziła mojego brata, mój tata miał wtedy 21 i brali szybki ślub. Wiem, że się kochają, bo to widać... Ale nigdy nie dawali mi wolności. Zawsze miałam być w domu o 21... kiedy skończyłam 18 lat, to zaczęłam własne życie, starałam się od nich odciąć i nie słuchałam się ich jak wcześniej. Przez to miałam duże problemy, a oni za wszystko obwiniali Mateusza i twierdzili, że to przez niego taka jestem, że on mnie zmusza, żebym ich nie słuchała i żebym przychodziła do domu później... Jedyną osobą, z którą zawsze mogłam pogadać był mój brat. On mnie zawsze przed nimi bronił, pomagał mi. Ale rok temu się ożenił i wyprowadził z domu. Na dodatek jest chory. Dlatego dalej mam z nim kontakt, ale nie taki jak kiedyś. Nie chcę go obarczać moimi problemami... I zostałam z tym wszystkim sama. Moja siostra stoi po stronie rodziców, ale tak było zawsze, bo ona zawsze była im posłuszna... przez co pierwszego chłopaka znalazła sobie w wieku 25 lat... jest z nim 8 miesięcy, ale moim rodzicom już zaczyna nie pasować to, że się kochają i chcą w przyszłości wziąć ślub. Przez to, że ona nigdy nie miała życia towarzyskiego ani chłopaków, oni uważają, że ja powinnam być taka sama jak ona... Na dodatek, moja siostra skończyła ekonomię, ma magistra, a teraz pracuje w sklepie spożywczym... bo tata załatwił jej tą prace, bo ona nigdy nie potrafiła sama sobie nic w życiu ułożyć...

no nic mam nadzieje,ze sie ogarniesz i nie dasz wiecej soba pomiatac trzymaj sie i powodzenia:-)

jedno jest jadne jak slonce jesli nadal tak bedzie skonczysz jak siostra bez ambicji w spozywczaku na wsi. A jak rodzice juz beda starzy i na emeryturkach to poznasz co to bieda i nedza bo nie wyobrazaj sobie,ze bedziesz zarabiac powazne pieniadze ale Ty na pewno dasz rade a Mateusz Ci pomoze i bedziecie szczesliwi:-)

Autorko, ja na Twoim miejscu zadałabym rodzicom kilka pytań:Co tak naprawdę wiedzą o Mateuszu? Dlaczego są do niego uprzedzeni (konkrety). Jeżeli uważają, że się bije, pije itp., to czy widzieli to na własne oczy? Jak tak (kiedy, gdzie i z kim- konkrety) i na koniec zapytała; na jakiej podtawie oczerniają chłopaka? Tylko dlatego że jakieś dewoty ze wsi głupoty gadały? To że taki był- nie oznacza że taki jest i będzie nadal. Znam kilka facetów, którzy kiedyś lubili wypić i się bić, ale to było za g****erza. Teraz mają dobre orace, sa na dobrych stanowiskach, część z nich ma swoje rodziny. Bałabym się, gdyby był narkomanem, alkoholikiem, ale to że komuś dał po pysku nie czyni z niego bandyty. A rodzice powinni uszanować Twoje zdanie, bo nie mają konkretnych dowodów i powodów, żeby podcinać Ci skrzydła.

Teraz wydaje mi się, że jedyne rozwiązanie, żeby jakoś żyć i decydować o swoim życiu samodzielnie, jest wyjazd stąd... znalezienie pracy gdzieś daleko. I najlepiej, jakby Mateusz przyjeżdżał do mnie na weekendy. Bo innego wyjścia chyba nie ma... jedynie usamodzielnienie się i odcięcie od ich kasy może mi pomóc

Witaj! Byłam w podobnej sytuacji, rodzice i znajomi też dawali mi ultimatum i kazali zerwać, i jak się okazało po latach mieli rację, za drugim razem też. chcieli dla mnie jak najlepiej teraz to wiem. Myślałam tak samo. Ale to sa nasze wybory, jęsli źle zrobimy to da nam to nauczkę na przyszłośc. Młodość ma prawo do błedów. Każdy ma swój rozum. Powiem Ci jedno, gdyby nie te nieudane związki zza młodu, nie bylibyśmy takimi ludźmi jak dziś. Te rzeczy kształtują nasz charakter i psychikę. Gdybym miała powiedzieć, że żałuję tamtych związków, nie, nie żałuję, ponieważ dużo mnie nauczyły. Dużo straciłam ,ale jeszcze więcej zyskałam. Dziś jestem w szczęsliwym związku, który akceptują wszyscy. Rodzice sa zadowoleni, przyjaciółki popierają, koleżanki mi zazdroszczą, a ja sama jestem szczęśliwa, bo wiem, że tym razem dobrze wybrałam, bo się wcześniej nauczyłam jak dokonywać dobrych wyborów a przynajmniej starać się nie popełniać podobnych błedów, ale wiem też, że nie każdego należy oceniać z góry. Pozdrawiam!