4 latek nie sprzata po sobie zabawek juz nie mam sił

      Właściwe zachowanie dziecka możemy osiągnąć formułując odpowiednią prośbę. Warto się zastanowić jak formułujemy prośby do dzieci. Może za bardzo ogólna i dlatego nie zrozumiała? Powiedzenie „posprzątaj w pokoju“ jest najmniej konkretnym poleceniem. Musimy wytłumaczyć co się kryje pod słowem sprzątanie, wytłumaczyć co i jak ma robić. Dobrze jest zrobić wraz z dzieckiem listę konkretnych czynności, które chcemy, żeby dziecko wykonało. Należy pamiętać, aby nie było ich za dużo: dla czteroletniego dziecka 4 punkty, np.:    

1. Klocki do klocków

2. Samochody do samochodów

3. Książki na półkę

4. Zwierzątka do zwierzątek.

      Bardzo ważne jest, aby pamiętać, że po każdym wykonanym punkcie pochwalić dziecko. Najlepiej by było, gdyby chwalić dziecko w trakcie wykonywania czynności, jak najczęściej (np. Na podłodze jest coraz mniej zwierzątek, które nie mają gdzie się podziać).

       Może prośba jest za duża do możliwości dziecka? Wymagamy, aby samodzielnie posprzątało cały pokój, zapominając o punkcie wyjściowym, czyli o pokazaniu i udzieleniu pomocy przy sprzątaniu, a więc zacznijmy od wspólnego sprzątania. Zwróćmy też uwagę, że pomagamy dziecku, ale nie wyręczamy w sprzątaniu.

      Dzieci uczą się po przez naśladownictwo, są niezwykle bacznymi obserwatorami i nie umknie im żadne zachowanie. Może musimy się przyjrzeć sobie? Może ja też powinnam nauczyć się systematycznego dbania o porządek? Umiejętność dbania o ład wokół siebie jest powiązana z umiejętnością dbania i szanowania zabawek, ubrań, mebli. Jest to nauka odpowiedzialności i systematyczności, kolejna cegiełka do budowania samodzielnego refleksyjnego człowieka.

      Porozmawiajmy i wytłumaczmy dziecku, dlaczego warto czasem posprzątać w pokoju (więcej miejsca na zabawę, łatwo znaleźć konkretną zabawkę, sposób na odnalezienie długo poszukiwanych rzeczy). Spróbujmy wzbudzić w dziecku poczucie odpowiedzialności za swój pokój, na przykład pozwólmy mu podjąć decyzję przy kupnie nowego stolika, który ma stać w posprzątanym pokoju.

      Dobrym rozwiązaniem jest ustalenie przez wszystkich domowników wspólnego dnia na sprzątanie. Każdy bierze w nim czynny udział, ma swoje obowiązki, za które jest odpowiedzialny. Jest tu pole na współpracę, uczenie się, dziecko widzi, że rodzice nie tylko ciągle wymagają od niego, ale też sami się w to angażują. Sprzątanie przestaje być widziane jako kara, a wręcz przeciwnie może pomóc zacieśnić więzy rodzinne, może być sposobem na dodatkowe spędzenie czasu ze sobą. W pokoju dziecięcym nie musi być niezwykle czysto, to jest pokój zabaw, ale warto zachować umiar.

      Warto pomyśleć o organizacji pokoju. Może musimy zadbać o kilka większych pudełek, do których można by było posegregować wszystkie zabawki.

      Pamiętajmy też, że agresja rodzi agresję. Nieopanowane emocje, krzyk, nieproporcjonalne kary – wszystko to wzbudza w dziecku strach, zmniejsza zaufanie, często dzieci nie potrafią jeszcze poradzić sobie z tak wielkim ładunkiem emocjonalnym. Miłość
i troska potrafią wiele zdziałać. Stałość, stanowczość i konsekwencja – klucz do naszego wychowawczego sukcesu, przy okazji zapewniamy naszemu dziecku poczucie bezpieczeństwa.

      Wyrzucanie zabawek jest karą, która wzbudza u dziecka złość, gniew i upór. Dbajmy, aby naszą metodą wychowawczą była nagroda, utrwalajmy chciane przez nas zachowania,
a nie te nieodpowiednie. Chwalmy każdą próbę sprzątania, nawet gdyby nie była udana. Dobrze jest powiedzieć szczegółowo, co zrobiło dobrze (na przykład, świetnie posegregowałeś zabawki, pluszaki do pluszaków itp.,). Polecam przeczytanie rozdziału „Obowiązki domowe“ (str. 158 – 161) z książki p. Doroty Zawadzkiej „I Ty możesz mieć super dziecko“. W bardzo konkretny, zrozumiały sposób opisuje proste metody, jakie możemy wykorzystać w kształtowaniu umiejętności sprzątania i pomagania w różnych obowiązkach domowych.