moje życie to droga krzyżowa i czekam na śmierć

od zawsze mam jakieś problemy emocjonalne, zawsze czuję się strasznie samotna, niczego w życiu nie pragnęłam - kaiery, pieneidzy, luksusów, jedynie marzyłam o miłości...przyjaźni....o bliskości i nie mam tego.. co to za życie, nie mam nikogo na świecie, nie wiem po co żyję... zazdroszczę innym, zazdroszczę im drugiej połówki albo rodizny, dzieci...walczę z uczuciem zazdrości, w końcu i tak nic mi od tej zazdrości nie pryzjdzie i jestem skazana na wieczną samotność :(

Trzymaj się ciepło- znam dobrze to uczucie, ciągnęło się latami... Dziś jest lepeij, mam w końcu bardzo kochanego męża i dwoje, może troje przyjaciól- ale i też sparzyłam się na innych bardzo mocno, teraz na emigracji jestem daleko od bliskich mi ludzi i pomimo że wiem że są, to bardzo odczuwam ich brak, rozmowy raz na miesiąc na skype to nie to co kontaakt bezpośredni. Widzę ile się u nich zmienia, mam wrażenie że ważne rzeczy mnie omijają... Czasem płąkać się chce.. a tu tak ciężko nawiązać jakąs wartościową znajomość, zresztą w pewnym wieku już trudniej, ludzi mają rodziny, dzieci... więc brak wspólnych tematów.... Nie daj się depresji, brzmisz jak mądra, ale smutna osoba, a mamy tak mało mądrych ludzi na swiecie... Uściski gorące...

...nie mów "czekam na śmierć", ale "nie boję się śmierci", bo tak jest i to jest wielkim szczęściem, którego niewiele doświadcza. Kiedy się nie ma przyjaciół to można się spełniać pomagając słabszym, a nie oczekując nic w zamian, też czasami jest to niewdzięczne, ale z drugiej strony już się nastawiasz na to i tak nie boli. Trzeba umieć się cieszyć drobiazgami- tym że ramo budzi Cię słoneczki, że nic cię nie boli, że masz pracę itd itp. Też mam w życiu więcej tragedii niż radości, ale na ile zdrowie pozwala to się nie poddaję, kładę się spać i wstaję z miłością do Boga i ludzi.

moja tez ale juz tak nie mowie bo spotkalo mnie rzeczywiscie cos zlego :(