nie wiem co chce w zyciu robic, mam slomiany zapal i czuje sie wypalona

totalnie nie mam pomyslu na zycie.....czuje sie bardzo samotna i totalnie wypalona z radosci zycia i checi do niego.....jak to zmienic? Jak odzyskac wiare w siebie i odszukac w zyciu cel????

ja mam tak samo... totalna załamka

mam to samo a dopiero 30 lat

ja 23... nie wiem jak się ogarnąć , jakoś tak straciłam chęć do egzystencji

nie mam przyjaciol zamykam sie w domu i unikam ludzi - wszyscy zaczynaja mnie meczyc po chwili a tak nie bylo wczesniej. Jeszcze 2 lata temu mialam bogate zycie towarzyskie wypady imprezy - najmniejsza rzecz mnie cieszyla a teraz???? nawet spac nie daje rady cierpie na bezsennosc

bez kitu... jakbyś o mnie pisała...

mam tak samo. co się nam mogło stać? :( ja chyba czuję sie stara, widze ze kończę studia po których nic nie ma albo praca za żenującą minimalną krajową bo godnie nikt ci nie da zarobic :(

dokładnie... zrobie licencjat i co dalej, zmywak w angli:D nie ogarniam i wkurza mnie gadanie typu uzalacie się nad sobą zamiast wziac zycie we własne rece... tylko, ze zamieszkajcie sobie w miejscu , w którym ja mieszkam , spróbujcie się odnalezć i znaleźć pracę, aby się usamodzielnic... zycie to nie film, ze wejdziesz do knajpy lub innego miejsca i od reki robote dostaniesz a za rogiem bedzie stal czlowiek, który akurrat chce komus powiezyc mieszkanie za pół darmo bo wyjezdza ...może to co pisze jest śmieszne, ale zycie to na prawde nie film

dokladnie.....jakiekolwiek hobby wiaze sie z kosztami a mnie ledwo stac zeby przezyc od wypłslaty do wyplaty. Nie mam co myslec o zakladaniu rodziny bo mnie na to nie stac a jak juz uzbieram to nie bede mogla bo bede za stara. Jestem zalamana.... chce odzyskac dawna siebie radosc z zycia.....boje sie nawiazywac znajomosci bo prawie wszyscy moi znajomi okazywali sie po czasie falszywymi zmijami ktore po wysluchaniu szly rozsiewac wiesci w swiat napawajac sie twoja porazka. Przez to nie ufam nikomu nawet rodzinie

są ludzie, którzy na start mają pomoc rodziców, jeszcze im kupią mieszkanie i opłacą studia, ale niestety nie kazdy tak ma, mnie nawet nie stac zeby sobie prawko zrobić

chcesz to prace na zmywaku ci zalatwie bo mieszkam w uk od 2 lat ;)

iz do psychologa i mu o tym powiedz

moi rodzice tez sa biedni i nie moge liczyc na mieszkania, dzialki czy sponsorowanie czegokolwiek......

jakby ci to powiedzieć.... na psycholga też nie bardzo mnie stac

i co psycholog mi doradzi jak tu lekarze przepisuja paracetamol na wszelkie dolegliwosci po wczesniejszym sprawdzeniu wikipedii.... :> i tu mowie serio

to jest śmieszne dla wielu, ja wiem , ale akurat dla kogoś kto nie ma zadnych prespektyw, wcale nie jest do śmiechu, ten kraj mnie wykończy

Też tak się czuję, mam 27 lat, modlitwa mi, pomaga, a do psychologa można iść na nfz

wyglada na to ze nasz klub zdolowanych to tylko ja i ty..... czy ktos z was przeszedl moze cos takiego i wie jak sie z tego marazmu wydostac? jak zaczac dzien by po otwarciu oczu nie czuc rozrywajacego od wewnatrz bólu i rozpaczy ze zyje tak po prostu zyje bez celu????

trzeba pracować nad sobą, nad miłością do siebie i pozytywnym myśleniem mimo wszystko, wybaczyć wszelkie urazy

chyba sama nie dam rady.... jak tylko pomysle o tym wszystkim to chce mi sie ryczec bo jest tylko jedno zycie a ja mam 30 lat i nic - zero mieszkania, rodziny, dzieci, dobrze platnej pracy i perspektyw

ja nie mam do siebie zadnych urazów... ja po prostu czuję, że nie mam żadnej prespektywy na przyszłosć, to nie chodzi o akceptwanie siebie, to chodzi o to, że mogę jedynie sobie rozłożyć ręcę i iść pod kościół, bo żadnej przyszłości choćbym nie wiem, jak się starała i dlatego mam doła, bo po oc mi te studia i męczarnia cała, skoro i tak w najlepszym wypadku skończe w spożywczym na sprzedawaniu piwa pojakom. CZUJE SIĘ BEZRADNA I W TYM PROBLEM, BYNAJMNIEJ U MNIE

a studiujesz coś co cie interesuje? bo ja nie i to mnie bardzo dobija :(

no ale wiesz co chcialabys robic? bo ja nie.......

no ja niestety nie mam na siebie pomysłu. właśnie brak konkretnego celu i planu to chyba mój największy problem

ja studiuję coś co jest ciekawe i mnie interesuje, ale pracy po tym mieć nie będę

trzeba się jakoś "dokopać" do siebie, myślę, że cywilizacja nam zrobiła niezłe pranie mózgu, Beata Pawlikowska to tłumaczy w swoich poradnikach, trzeba dotrzeć do swojej prawdy, do swoich prawdziwych emocji, bez żadnych masek i gierek

a moge zapytać co studiujesz? właśnie zastanawiam się czy iść na magisterke i szukam inspiracji do zmiany kierunku, chociaż myśle, że już troche za późno dla mnie na takie zmiany

ja studiuje pracę kulturalno- oświatową i nie i nie stać mnie zeby iść robić mgr zaocznie, a zeby móc studiować dziennie musiałabym zmeinić miejsce zamieszkania co wiaze się z kosztami mieszkanie itd, moj porblem to kasa, nic wiecej