Nie posiadam żadnego talentu

Po prostu robię różne rzeczy. Tylko nawet nie wiem co sprawia mi przyjemność. W szkole mogłam mieć bardzo dobre oceny albo wszystko zawalić. Czasem czytałam wypracowania z pustego zeszytu, zadania z matematyki rozwiązywałam w pamięci, mówiłam dobrze po angielsku... By innego dnia nie być w stanie przeczytać czegoś z zapisanego notatnika. Byłam jak plastelina. Bezpostaciowa. Towarzyszyło mi poczucie pustki. Z wiekiem pojawił się lęk. Ludzie mogli mnie wykorzystać. Albo zniszczyć. Brakuje mi zwyczajnie charakteru. Boję się ludzi. Serce mi bije jak szalone gdy rano idę na tramwaj. Później trochę się uspokajam. Udaję, że jest dobrze. Nie najlepiej mi to wychodzi. Z każdym dniem, miesiącem i rokiem jest gorzej. Czasem matka czepia się,że mam wisielczy humor. Mam humor jak zawsze, tylko się wtedy uzewnętrzniam. Nawet plastelinowej babie nie udaje się ciągle zgrywać zadowolonej z życia. Brakuje mi talentu. I charakteru. Tylko, że nigdzie nie ma sklepu z talentami i charakterem. Bo kupiłabym. Zapas na całe życie.