muszę się wyżalić...

na starcie (25 lat) zmarnowałam swoje życie... brak studiów tylko 2 szkoły policealne - technik farmacji i po ratownictwie medycznym - bez dyplomu bo i tak dwuletnie nie jest honorowane w tym zawodzie, nieudana próba samobójcza - leżałam w śpiączce zamiast w grobie, borderline, 4 razy szpital psychiatryczny plus raz szpital psychiatryczny psychoterapia której nie dokończyłam bo nie widziałam sensu...ciągłe zmiany pracy w tym roku to już trzecia, w tej pracuję miesiąc 1 dzień i mam dosyć... zaraz znowu koniec pracy bo zabieg w szpitalu na chirurgii po którym nie mogę iść od razu do pracy... z tej mam wylot po l4... w związku 4,5 roku na etapie zaręczyn z człowiekiem uzależnionym od komputera gier i zadłużonym... na byle jakim wynajmie w małym mieście, ciągły brak kasy... nie wiem co robić, codziennie ryczę czasem również w pracy... nie wiem co robić... poszłabym na studia ale mnie nie stać... :( nie wiem co robić... czarne myśli mam... jestem samotna...

Ktoś coś? Może ktoś ma podobnie? Może jakaś rada? Jest z tego jakieś wyjście?

Skoro masz problemy psychiczne, to nie Ty sobie zmarnowałaś życie tylko one. Zadbaj o systematyczną terapię.

I przestań się obwiniać. Najważniejsze żebyś odzyskała równowagę psychiczną , to powinno być Twoim priorytetem. Znajdź lekarza, który wzbudzi Twoje zaufanie i się jego trzymaj aż Ci się polepszy. Zdrowie psychiczna ma sens! Kontynuuj terapię. Nie bierz ślubu z kimś kto jest uzależniony i w długach. Tylko życie sobie skomplikujesz jeszcze bardziej.

7 lat "choruję" bo zaburzeń osobowości nie można nazwać chorobą ale czuję się jak ciężko chory człowiek... mam okresy kompletnie wyjęte z życiorysu, po prostu spałam... dosłownie.. żal mi, że nie mam wykształcenia... tak szczerze nigdy nie chciałam pracować na stałe fizycznie chociaż dzisiaj żadna praca nie jest na stałe... a fizyczna też daje pieniądze... tylko czemu ja się tak męczę... w pracy się złoszczę ale nie wolno tego okazywać więc w głowie mi się kotłuje... powinnam pracować w aptece ale nie skorzystałam z okazji, nie wykorzstałam szansy, źle mi z moimi wyborami w życiu... nie wiem czy kończyć terapię, z racji l4 kontynuować je i tam jechać? nie mam rodziny, kiedyś zostałam porzucona.. w dodatku partner nie wspiera... nie mogę patrzeć na to jak gra.. ale nie mam dokąd ani za co odejść skoro zarabiam grosze i nie potrafię utrzymać pracy... każdego dnia jestem samotna i się męczę... często myślę o samobójstwie... wystarczy, że raz spróbowałam i myśli nie chcą przejść...

Nie bierz ślubu z kimś kto jest uzależniony i w długach. Tylko życie sobie skomplikujesz jeszcze bardziej. xxx przecież ślubu nie biorą - on nie ma zamiaru się żenić - ona potrzebna mu tylko do seksu i dokładania do czynszu!

Skończ terapię. Albo zacznij nową i ją skończ. Może teraz po 4 latach są jakieś lepsze leki albo metody leczenia? Najważniejsze to żebyś była pod opieką specjalisty.

Nie uprawiamy seksu. Nie widzę sensu. Rozstać się i zostać samą też źle bo nie mam żadnej rodziny. Na ewentualny ślub nie ma kasy a ja ślubu nie chcę. Patrzę na znajome i znajomych którzy się żenią i zastanawiam się czemu ja tak mam. Niby moje wybory w życiu ale to wszystko niefortunnie się poukładało. Najgorsze jest to, że przez pracę nie byłam od maja na wizycie a leki brałam od lekarza rodzinnego. Beznadzieja, bo są źle dobrane. Czuję się niesprawiedliwie potraktowana przez życie.