Jestem za głupia na studia

;

up

Czemu nie wybrałaś innego kierunku, skoro na tym sobie nie radzisz?

Czesc. Napisz do mnie na maila. Co postanowilas. Jestem bardzo ciekawa bo jestem w podobnej sytuacji.. Pozdrawiam

Moja sytuacja wygląda niemal identycznie , moje odczucia są tożsame. Teraz jestem na budownictwie, byłam na biolchemie. Chciałabym wiedzieć jaki problem we mnie tkwi, bo większość osób nie uważa mnie za głupią, a ja myślę, że taka jestem. Chciałabym wiedzieć skąd ten problem i go rozwikłać. Ponieważ zdajesz się być moim lustrzanym odbiciem, myślę,że słysząc twoje historie i poznając Ciebie mogłabym dowiedzieć się jaki problem nas dotyczy , bo myślę, że żródło naszych problemów może być podobne. Myślę, że powinnyśmy się skontaktować.

Po przeczytaniu tych wszystkich komentarzy.

Trochę mnie to pociesza, bo w sumie wiem że nie tylko ja tak mam.

Ja też niezła aparatka jestem. Ale bardziej złożona. 

Pisałam maturkę - uwaliłam z matmy . Drugi rok - zaledwie 32% podstawa . Wyniki Maturalne słabiutko poszły, baaardzo. Ale jednak skoro potrafiłam się nauczyć SAMA na te 32% znaczy że można . Że można się jednak nauczyć jeśli się tego chce, że można osiągnąć wszystko jeśli się bardzo o to postarać . Udowodnić że można . Sobie , wszystkim . Każdemu . 

No .

Teraz to ewentualnie można zapłacić za warunek z materiałki  Matematyka, Fizyka i inne przedmioty które są na kierunku inżynierskim(Energetyka) jakoś poszły. Więcej szczęścia niż rozumu (magiczna litość do przepychania i 3 na szynach) - dosłownie i niestety . Gdzieś ta fantastyczna myśl na początku "że można" umknęła , pękła jak bańka mydlana, myśl że ktoś jest ode mnie lepszy , że ludzie sobie lepiej radzą przy małych wysiłkach nawet przy 80% nieobecności na obowiązkowych wykładach , a ja zarzynam się wyrywając sobie włosy , czasem wrzeszcząc sama na siebie z bezsilności , nieraz nie byłam w stanie czegoś przeczytać bo opuchnięte oczy od maratonu płaczu , wypożyczone 35 książek - nauka -  nieraz zaledwie 2h snu i nic nie wychodzi . Kompletnie nic . Ciągnę teraz II semestr. Pojawiły się na prawdę nieciekawe zajęcia, laboratoria ? Trzymajcie mnie. Zamiast iść z ciekawością na nie, to niestety krok w krok uwalam wejściówki , na które przygotowuję się czasem odczuwając katusze. Czasami z chłopakami z kierunku  głośno myślimy i zawsze jestem w stanie powiedzieć o wiele więcej niż Oni ale no niestety . Właśnie Oni zawsze wchodzą . Ja nie. I to jest wkurzające. Wtedy się wszyscy dziwią dlaczego ja też nie zdałam wejściówki. Może to jakaś trochę złośliwość wykładowców ? Że jestem sama na 12 chłopaków ? Określam się jako pechowa 13. Hmn . Do tego mam problemy neurologiczne. Funkcje poznawcze znacząco się stępiły . Wszelkie suple na poprawę pracy mózgu nie działają . Sprawdzony chyba jest już cały asortyment w aptece . Przez te studia nic tylko wpędziłam się w jakąś chorą pętlę . Z jednej strony mam już tego wszystkiego po dziurki w nosie. Najchętniej już nigdy nie postawiłabym nogi na Uczelni , tak cholernie się źle na niej czuję, jestem zmęczona , na prawdę . Psychicznie. Do tego te spojrzenia . Że pytana o coś nigdy niczego nie wiem ( prawie wszyscy po technikum, ja beznadziejne LO mundurowe, dzięki chorobie która wyszła w trakcie nauki - mogłam sobie co najwyżej pospacerować w desantach - o pracy w służbie zapomnij) Co z tego że poczytam, wykuje się tego tamtego na pamięć jak trzeba to rozumieć , mieć do tego dryg. Nie mam kompletnie żadnej praktyki . Z drugiej strony , zrezygnować - jest mi wstyd i dla mnie jest to katastrofa . Co powiedzą inni to mniejsza tragedia . Co ja będę - jak już to robię , sądzić - że się do niczego nie nadaję (porwała się z motyką na Słońce ...ka, w gębie taka mądra a na sesji i kolokwiach to ...) i jestem w dramatycznym położeniu. Wszyscy coś rozumieją tylko nie ja. Że robię z siebie ofiarę losu . I tak w kółko . Zmiana kierunku ? Mówią że lepiej w I roku . Ale na co mam iść ? Na pedagogikę ? Wszystko fajnie ale jestem przerażona. Może kierunek jest fajny tylko że to praca z innymi ludźmi, najczęściej ze szkrabami. W rodzinie wiele małych dzieci ale jakoś tak nie potrafię z Nimi się bawić, rozmawiać. Nie ciągnie mnie do tego aż tak by się tym zajmować zawodowo. Sama chciałabym mieć dzieci - jasne - ale boję się że sobie bym nie poradziła z innymi. Brak mi podejścia do innych dzieciaków  . Poza tym nie jest to zgodne z własnym kreowaniem własnego JA w przyszłości  . U mnie w mieście ponad 250 osób jest na tym kierunku . Studiuje, ale kto pracuje potem w zawodzie to inna sprawa, wszędzie plecy , wszędzie znajomości ... Wyjazd do innego miasta powyżej 200 km nie wchodzi w rachubę , za granicę również - jestem uziemiona w Polsce póki nie znajdą dla mnie leku "remedium" do końca życia (Nie znajdą - koncerny farmaceutyczne mają ok 14.000 zł. miesięcznie z refundacji leków zapobiegawczych dla osób takich jak ja)  Od października do chwili obecnej mam lęki . Boję się iść na Uczelnię . Boję się czegoś nie przeczytać . Boję się że czegoś nie będę wiedzieć . Przeczytam - albo nie wiem o co chodzi albo zapominam . Zapamiętana informacja nagle wylatuje z głowy jeśli wykładowca mnie o coś zapyta (chodzi o ustne , pisemne coś tam zapamiętam ale skoro uwalam to też jest kiepsko). Kiedy mam wejść na salę wykładową to aż mnie ściska . Mam ochotę wymiotować . Jak już siedzę w tej sali to po 30 min kiedy dochodzi do mnie że nic z tego nie rozumiem , zadaję sobie pytanie dlaczego ja tu jestem. I sama już się w tym wszystkim gubię . Nie wiem co mam myśleć , sama nie wiem już co konkretnie czuję . Wszyscy doradzają że nie ma co się tak katować i męczyć na tych studiach . Zgadzam się z Nimi ale duma mi nie pozwala tak po prostu odejść i zamknąć temat bo wyjdę na słabą . Względem ich i przede wszystkim względem siebie. Jeżeli ktokolwiek zrozumie coś z tego bełkotu to gratuluję .

 

Zachciało się tytułu "zasranej Pani Inżynier" żeby dzieci w przyszłości mogły się pochwalić mądrą, zaradną matką . 

Zachciało się być jedynym inżynierem w rodzinie żeby aż duma rozpierała wszystkich że chora a daje radę .

Zostaje do siebie tylko żal i gorycz. 

I co zrobiłaś? Wiesz, szanuję Twoje próby skończenia studiów inżynierskich, ale jednocześnie bardzo się dziwię, że takie wybrałaś nie mogąc sobie poradzić z podstawową maturą z matematyki. Fajnie, że w końcu ją zdałaś, ale wynik pokazuje, że nie masz predyspozycji do studiowania kierunku ścisłego. Studia są o wiele trudniejsze, niż liceum i wcale nie są dla każdego - właśnie dlatego są wykształceniem wyższym. Na Twoim miejscu nie próbowałabym już walczyć z wiatrakami, tylko poszukała fajnej szkoły policealnej, dającej zawód, który by Ci odpowiadał. To pośrednie wyjście - dużo ambitniejsze niż zostanie z wykształceniem tylko licealnym, a jednocześnie dużo bardziej realne dla Ciebie - osoby z bardzo poważnymi problemami w nauce.