Boję się śmiać , dobrze czuć, być szczęśliwa

Mam wrażenie, że zaraz ktoś mi coś powie na ten temat. Że zaraz coś bedzie w stylu jak ja mogę się smiac skoro narobiłam tyle głupot/ albo nie umiem czegoś tam czy coś tam.. Boję się tego. Nawet jak mam dobry humor jak dzisiaj i chodzę smieje się ze wszystkiego to staram się samą ssiebie utemperować, uciszyć, zabić w srodku. Żeby nie pokazywać emocji, żeby ktoś mi tego nie odebrał. Czy ktoś z was tak ma? I często staram się samą siebie sprowadzać do "pionu".. zawsze mam poczucie winy i strach, że ktoś mnie samą zamiast mnie sprowadzi na ziemie. Też tak macie?

zapewne masz osobowosc taka neurotyczna

up

nie,nie mamy tak,to dość chore raczej...masz prawo do radości i do śmiechu,kto Cie tak oszukał,że jest inaczej?

Nikt mi dosłownie nigdy nie powiedział, że nie mogę być szcześliwa. Rodzic trochę gnębił mnie w domu. Pogorszyło mi się w liceum kiedy to nauczycielka mnie gnębiła z przedmiotu, którego nie umiałam. Wtedy też zauważyłam, że jak się ciesze czy śmieje to ona mnie bierze i gnębi przy tablicy, więc zaczęłam bać się uśmiechać, bać się nawet rozmawiać z koleżankami, bawić w szkole i ogólnie.. No a poza tym mam wrażenie, że dużo w życiu spieprzyłam i anwet ci najbliżsi w domu nie tyle zzabraniają co oceniają moją radośc czy śmiech.

nerwica lękowa to się nazywa:( wiem co mówię..lęk cię blokuje przed odczuwaniem radości...itp to się leczy..psychiatra lek antydepresyjny pobierzesz trochę lęki znikną przestaniesz się przejmować tak i stwierdzisz sama ze to głupie...przydała by się też do tego psychoterapia u psychologa i żyjesz szczęśliwie bez strachu i blokady pozdrawiam :)