Związek osoby uległej z dominującą

Czy to zawsze tak jest że osoba miękka, łagodna, raczej uległa i unikająca konfliktów ciągnie do kogoš przeciwnego, dominującego, kto tą miękkość będzie siłą rzeczy wykorzystywał? Jestem taką osobą, a mój partner ma skłonności kierowniczo-dominujące. Z jednej strony podoba mi się jego stanowczość, asertywność i konkretność. Z drugiej strony czasem daję się zakrzyczeć, zastraszyć, przegadać, ulec i zle się z tym czuję. Ma ktoś podobnie w związku?

Ja mam podobnie i uwazam to za normalne i pozytywne. Wyobraz sobie co by bylo gdyby oboje partnerzy byli ulegli - trudno byloby poradzic sobie z otaczajacym swiatem. Oboje dominujacy- ciagle klotnie.

Natura dąży do równowagi. Ty posiadasz cechy, których brakuje partnerowi, pamiętaj jednak aby nie pozwalać mu decydować o Twoim życiu. Stawiam, że jesteś może ciut niepewna siebie, popracuj nad samodzielnością. Również jestem w takim związku, jednak ta dominacja ogranicza się do troski, bowiem jestem dość autodestrukcyjną osobą, nie pizwalam jednak sobą rządzić.

Nie wiem czy to jednak takie normalne że jedna osoba w związku często płacze przez drugą albo robi coś wbrew sobie żeby uniknąć złości tej drugiej, a druga osoba parę razy w tygodniu za coś przeprasza i żałuje swojego zachowania. I zawsze sobie tłumacze że on nie działa umyślnie żeby mnie skrzywdzić, że on w tym momencie się po prostu nie kontroluje. Czasem chodzi tez o manipulowanie, wzbudzenie poczucia winy zeby mnie do czegos naklonic. Mam na to włączony radar i go demaskuje. Ale to i tak dla mnie nieustanna huśtawka emocji i chyba już się przelewa.

Kochana, wydostań się z tego pseudozwiązku bo trafiłaś na despotę. Z pewnością trafisz na lepszego chłopaka bo masz dobre serce i na to zasługujesz. Szanuj siebie i nie bój się zacząć od nowa wszystko, sama lub z kimś nowym. Trzymam kciuki, kopnij go w ciemne zaplecze i uśmiech na twarz!

Dziękuję :-) szkoda mi, bo jednak on ma mnóstwo cech których szukalam, jest dobrym przyjacielem, dobrym synem, bratem, wnukiem, świetnym pracownikiem, jest taki normalny a nie jak jakiś Olivier Janiak czy inny hipster. Ale jednak nie daję sobie rady z jego psychozami.

Psychomanipulacje nie wroza nic dobrego , ze ktos jest pewny siebie I dominujacy to zalezy czy jest uparty I zawsze probuje postawic na swoim! Twierdzac ze biale jet czar e lepiej nie zaprzedawac dusze diablu!!!! A ty jestes dorosla samodzielnie myslaca jednostka!!!

Podstawowa życiowa zasada: związek ma dawać radość i przyjemność. Nie zawsze w życiu jest kolorowo ale obecność tej drugiej osoby ma nadawać koloru nawet w najgorszych chwilach. Jaki sens jest być w związku, który przysparza nam zmartwień, przykrości i łez? Chyba, że ktos upatruje sens życia w biczowaniu się i cierpieniu, wtedy to tak

No w zasadzie tak. A jednak jest ta obawa, że sama będę też płakać, tyle że z innych przyczyn. Pytanie, czy warto mi przeżywać te złe chwile , żeby przeżywać te wszystkie dobre, które z nim mam. A potem do tego myślę, że jego rodzina tak mnie lubi i wiąże ze mną nadzieje. Jego pies mnie bardzo lubi. I to wszystko trzeba zostawić, a nie wiadomo przecież co będzie po tym. Nie nadaję się chyba ani do związków ani do rozstań.