Ciąża a psychika czuję się jak worek treningowy

Witam, mam problem. Długo staralismy się z mężem o dziecko. W końcu się udało. Niestety mąż musiał wyjechać na 4 miesiące. Jest to dla mnie trudna sytuacja tym bardziej że mam lęki o dziecko i pojawiły się komplikacje zdrowotne. Mąż wraca późno z pracy i rozmawiamy przez skype średnio 15 minut dziennie. Siedziałam sama w 4 ścianach ( lekarz kazał mi leżeć i wypoczywać) wolałabym chodzić do pracy... Ale nie mogę. Postanowiłam się więc przenieść na chwilę do rodziny ( głównie to zakupy były problemem). Trochę żałuje. Przez ten czas zdążyłam się nasłuchać, że " kiedyś w ciąży nikt nie leżał " albo " ja w ciąży pracowałam do ostatniego dnia ", " ale Ci dobrze masz wakacje a ja muszę pracować ", " nie użalaj się nad sobą ", " ja byłam w ciąży zagrożonej a skakałam jak kozica po schodach " czy " w ciąży to wszystkie teraz umierające ". Jest mi przykro, gdyż ciąża ciąży nie równa, długo leczyłam się z problemów ginekologicznych i nie będę podważać decyzji lekarza skoro dzieje się nie tak jak powinno i jest ryzyko poronienia. Ja swój rozum mam i bardziej zależy mi na dziecku niż na pracy. Szkoda tylko że inni tego nie rozumieją. Sytuacja jest dla mnie ciężka psychicznie, źle znoszę rozłąkę z mężem... Najbardziej męczy mnie podejscie rodziny, że skoro siedzę w domu to nie mam zmartwień i można mi dowalić trochę swoich problemów. Więc codziennie tylko wysłuchuje kto z czym w pracy sobie nie radzi, kogo jaki polityk wkurzył, jaki głupi klient dziś przyszedł. Czuje się przytłoczona psychicznie. Nie wiem jak sobie radzić! Rodzina powinna być oparciem a jest ciężarem. Nie wiem jak wybrnąć z tego wszystkiego, skoro nawet nie mogę pójść zrobić sobie zakupów tylko mam leżeć... Ratunku!!!