Ja już nigdy nie będę szczęśliwa, ponieważ mam depresje od 7 roku życia !!!

powinnam umrzeć? od dziecka było ze mną zle, w zerówce zostałam odrzucona przez rówieśników, mimo ze mialam 7 lat to ja wszysstko pamiętam co sie dzialo, potem szkola podstawowa, w 4 klasie zaczela sie ''jazda bez trzymanki'' , bylam wysmiewana przez dwie dziewczyny i jednego chlopaka, klasowe ''ciacho'', bogaty z dobrego domu, ale co z tego ? pyskaty, agresywny, na lekcjach wzorowy uczen a na przerwie cham i młodociane bydle, robil mi na zlosc np sciagnal mi spodnie na korytarzu, upokorzenie straszne, takich sytuacji bylo pelno. W nastepnych szkolach bylo tylko gorzej, zawsze byłam śmieciem, nie mialam koleżanek, do tego bieda w domu, wychowanie przez rodziców którzy wszystkiego mi zakazywali, jak ja mam sobie teraz ulozyc zycie ? ja juz nie nadrobie straconych lat, ZMARNOWALAM MLODOSC, mam prawie 26 lat, nie mam zadnego wyksztalcenia poza ledwo zdaną maturą, nie nadaje sie do zadnej pracy, cale dnie siedze w domu, nie mam zadnej kolezanki, kolegi, gdy mialam 16 lat poznalam przez internet chlopaka, 10 lat starszy, jedyny ktory mnie rozumial bo sam wiele przeszedl, byl z domu dziecka, niestety rodzice sie dowiedzieli i zabronili mi spotkań z nimi, ojciec przestał płacic za internet, zmienil moj numer komórki po prostu wyrzucil karte. Nie wiem co mam ze sobą zrobic, chyba tylko samobojstwo mi zostaje.