Kobieta i mężczyzna starają się o dziecko. Chuchają i dmuchają na nie, żeby było

wszystko w jak najlepszym porządku. Cieszą się z jego ruchów. Cieszą się dobrym samopoczuciem mamy i maleństwa. Wszystko jest tak, jak być powinno. Aż tu nagle... cisza. Dziecko nie daje znaku życia. Kobieta z przerażeniem odczuwa, podświadomie i świadomie, że jest źle. Panika. We troje (matka, ojciec i dziecko) trafiają do szpitala, gdzie lekarze mogą tylko stwierdzić "śmierć płodu". Kobieta, przechodząc z jednej traumy, bo przecież nie tak miało być, musi zmierzyć się z drugą: urodzeniem martwego, wyczekiwanego maleństwa pomiędzy łóżkami szpitalnymi. Jak za czasów hitlerowskich, kiedy to kobiety rodziły na drogach, w rowach, dzierżąc w rękach pakunki, które udało im się zabrać na gwałt z domu, ponieważ były zmuszone do ucieczki... Oglądając dzisiejsze wydanie "Panoramy", gdzie to był temat numer jeden, przypomniały mi się wspomnienia, które opowiadała mi moja prababcia. Porównałam je z tym, przez co musi teraz przechodzić ta biedna rodzina. XXI wiek, a nie różni się zbytnio od czasów wojennych, doprawdy...