Jak się przyzwyczaić do właściciela mieszkania?

Nie jesteś nieśmiała. Chcesz mieć kiedyś męża i dzieci?

Nie chcę mieć swojej rodziny. Za dużo obowiązku.

czyli ty jestes po prostu aspoleczna skoro niesmalosc przed ludzmi cie nie paralizuje i nie chcesz z tym nic zrobic?

a jak mozesz studiowac??? tam tez sa ludzie?!

a co z seksem? O.o

Dokładnie tak. Jestem aspołeczna i dobrze mi z tym. Studiuję bardziej z musu żeby mieć wykształcenie. Strasznie denerwują mnie wrzeszczący studenci i nie lubię chodzić na te studia ale robię to bo muszę, odwalam to co muszę i wracam do swojego życia.

A jak widzisz swoje dalsze zycie skoro do pracy miedzy ludzmi sie nie palisz?

A jakie jest to Twoje życie? Co w nim robisz?

Pracę będę traktowała jako typowe źródło zarobku. Robię to co muszę i tyle. Ja nie boję się ludzi. Mnie się nie chce np. z kimś np. zakumplowywać. Nie lubię opowiadać o sobie, poznawać nowych ludzi... np. jak przychodzę na uczelnie to marzę żeby nikt mnie o nic nie pytał, nie gadał do mnie.

Zakladajac temat na kf. szukasz kontaktu z ludźmi. O co chodzi?

Ja szukałam porady, a poza tym tak mam, że wolę ludzi wirtualnych od tych realnych.

Nikt ci nie poradzi, sama musisz zintegrować się z włascicielem. Lekarz wynajmujacy mieszkanie? W wieku 60 lat

Nie dorobił się że mieszkanie musi wynajmować? Ściema

A jeśli lubisz pływać to też nie pójdziesz bo ludzie?

a co w tym dziwnego, że wynajmuje mieszkanie i że ma 60 lat? On czasami (jak jest okazja) próbuje ze mną rozmawiać... ehh...

Tak się zastanawiam czy ty nie jesteś troszkę zarozumiała.

Dlaczego?

Bo tak piszesz że ludzie ci tylko przeszkadzają jakbyś była jakaś inna i lepszą.

Nie uważam się za lepszą. Nie umiem po prostu łapać z ludźmi wspólnego języka, ale nikim nie gardzę z góry.

Znowu fantazje kafeteryjnego koniotrzepa...

Uważam że to da się wytrenować. Przynajmniej tak żeby swobodnie pogadać o niczym.

To powiedz mu to o czym tu mówisz. Może i on jest aspoleczny

Jak on jest psychiatrą to jeszcze mi postawi jakąś diagnozę. Czasem jak tak na mnie patrzy to już mam wrażenie jakby mnie diagnozował. Np. na studiach jestem lubiana, jestem dla każdego miła ale rozmawiam z innymi tylko na tematy studenckie i na tym się kończy.

Nie utrzymuje kontaktu z tymi ludźmi poza uczelnią.

Powiem jak jest u mnie. Dobrze czuję się tylko przy najbliższej rodzinie to znacz ci z którymi mieszkam. Tak naprawdę przy nikim innym nie jestem prawdziwy. Przy innych nie umiem mówić bez zastanowienia i obawiam się ujawniać zbyt dużo. U mnie występują też objawy fobii społecznej. Wolę określać się jako nieśmiały niż aspołeczny.

Ja mam dobry kontakt z siostrą i mamą. Nigdy nie stworzyłam z nikim innym bliższej relacji. Nie wstydzę się określenia aspołeczna, nic sobie z tego nie robię.

a ten właściciel nie ma żony?

Też się nie wstydzę tego określenia tylko uważam je za zbyt wymyślne i modne.

Wygląda na to, że nie... Mieszka sam, obrączki nie ma. Może wdowiec? Nie wiem? Nie zapytam przecież.

Modne? Nie spotkałam się z modą na aspołeczność.