Boje sie isc do normalnej pracy kontakt z ludzmi

"a skad sie bierze fobia spoleczna ? bo przeciez nie kazdy pochodzi z dysfunkcyjnej rodziny...pechowiec.gif zna ktos odp ?´czy to wina rodzicow, moze efekt ich zaniedbania, czy raczej jakas wlasna cecha osobowosci niezalezna od innych czynnikow ? " Ja mam swoją osobistą opinię na ten temat. Wg mnie to jest to coś co nie wynika z żadnych tam zaniedbań rodziców czy pochodzenia z patologicznej rodziny. Mój ojciec jest alkoholikiem który jak byłam dzieckiem to stwarzał dziesiątki tak chorych sytuacji że można by o tym napisać książkę i ja jestem okropnie zahukana ale mój brat chowany w podobny sposób w tym samym domu przez tych samych rodziców jest zupełnie inny, nie miał problemów z ludźmi, był bezczelny i robił co chciał. Wiem tez że całe mnóstwo ludzi z rodzin patologicznych jest bardzo pewnych siebie i niczego sie nie boi. Ja osobiście uważam że jest to coś w naszym mózgu tylko nie wiem czy jest to taki specyficzny rodzaj "urody" czy nieprawidłowość działania mózgu powstała genetycznie lub w łonie matki. Przecież jeżeli ktoś ma alergie np. na ukąszenie pszczoły to dlaczego ktoś inny w mózgu może nie mieć niedoboru jakiejś substancji mającej wpływ na spontaniczność czy poczucie wartości. Ja tak uważam. I nawet niektórych książkach pewne naukowe badania to potwierdzają. A w psychologię to nie wierzę. Już nie wierzę.

Ja jestem bardzo wrażliwa, zawsze byłam i bojaźliwa i niepewna siebie. To było widać najbardziej w sytuacjach które wymagały ekspresji np. wystąpienie jakieś przed grupą, lekcje w-fu. Najlepiej sie czułam w swoim pokoju. Jeżeli jest coś takiego jak autyzm, czy introwersja uważana przez niektórych za spektrum autyzm to dlaczego takie lęki przed ludźmi nie miałyby wynikać z jakichś podobnych problemów które przeszkodziły w normalnym rozwoju mózgu. Ja sie tylko czasami zastanawiam jak to jest być pewnym siebie i zaradnym. Jakie to uczucie ? Chyba nigdy się tego nie dowiem. I drugie pytanie. Dlaczego mi nie było dane tego mieć i gdzie był w tym wszystkim Bóg. Czy ma On choć blade pojęcie przez co musiałam w życiu przejść i jak bardzo było to upokarzające dla mnie i bywa takie po dziś dzień ? Najgorszy okres w życiu nastąpił w 17 roku życia. Mniej więcej wtedy zaczęłam mieć lęki poważne uniemożliwiające normalne życie. Potem po 20-tym roku życia gdy trzeba było imać różnych prac to był już horror. Nic mi nie wychodziło. Dosłownie nic.

Ja byłam bita w dzieciństwie przez rodziców za byle co. Moja starsza siostra też. Matka to nerwowa despotyczna osoba, łatwo ją było czymś wkurzyc i zaraz brała kabel, pas albo kapciem nas bila, mnie i siostrę. Tata tez nas bił. Nigdy z nami nie rozmawiali tylko zaraz brali się za bicie. Poza tym było dość biednie i np musialam chodzić ciągle w tych samych ciuchach, jedna para butów, bo nie chcieli mi kupować ubrań, o wszystko trzeba było się prosić, na szkolne wycieczki nie jezdzilam, nigdy na nic nie było pieniędzy. Marzylam o rowerze i nigdy mi nie kupili, choć chrzesnicy kupili i wzięli kredyt żeby się pokazać jacy bogaci przed rodziną. Mimo tego moja siostra wyszła na ludzi, jest przebojowa, pracuje, założyła rodzinę i ma dzieci, których nie bije bo sama wie jak to jest i na wszystko im pozwala. Przez co te dzieci są wg mnie trochę rozpieszczone bo mają wszystko co chcą, a jak kasy brakuje to kredyt weźmie byle tylko dziecku kupić np tableta, a potem pożycza pieniądze po rodzinie bo na rachunki jej brakuje. Ja z kolei zahukana, nieśmiała, malomowna, znerwicowana, z fobia społeczna, bezrobotna. Podejrzewam że siostra miała silniejszy układ nerwowy dlatego wyszła z tego lepiej i teraz jest przebojowa i komunikatywna, w przeciwieństwie do mnie

nb

Pa na to http://www.skup-wlosow.info/?gclid=CKvL7cHmsNMCFYE4GwodZsAPdg