Takie

[na marginesie: wymyśl swoją historię, co nie stać cię na to?]

Zawahała się -A może On ma rację?-pomyślała -Co sprawiło że drży mu głos ,a oczy się szklą? Czy coś wie ?,czy czegoś się obawia? -A może chce mnie ustrzec?. *Zostaję tutaj,boję się tej puszczy *Pomóż mi.

Ok,jestem tutaj niemile widziana .jak rozumiem.Jutro coś wymyslę ,dziś pęka mi głowa.Ledwie czytam literki.

Siedzieli ...

-W jednej chwili poczuła się jak wyrzutek schowała twarz w dłonie i poczeła szlochać. -Arturze przyprowadziłeś mnie tutaj ,bo On tak chciał -teraz pytasz po co? A Ty Line ,tak pierwszy raz odezwała się do niego po imieniu -No dalej ,wyduś to z siebie -Jestem Ci potrzebna? -Po wiedz że tak! Artur spojrzał na niego -Oszalałeś? -Ona nie może tutaj zostać nie pasuje do nas. -Czyżby aż tak bardzo?-zapytał Line -Tego się dowiemy oboje. -Sofi,proszę zostań.

Deisy i co tam dalej sie dieje wymysl cos

- Ty chyba

jeszcze

-Nie mogę. -Dlaczego? -Nie mogę i już -Jestem tutaj obca,sam powiedziałeś że zbyt wiele nas dzieli a ja nie chcę tracić tego do czego doszłam ciężką pracą . -Przecież możesz zabrać te wszystkie przedmioty..tak csnne dla Ciebie. -Nie mogę. Nie możesz bo ? Bo domu nie zabiorę . -Wolisz jakąś drewnianą chatę na poczet mojego zamku ,to nielogiczne.! -Zrozum,włozyłam w to całe serce ,ma dla mnie wartość sentymentalną,to wszystko co mam. -Ale zrozum że Twoje miejsce jest tutaj,obok mnie ..proszę -Zrób to dla mnie! Spojrzała na Niego i zrozumiała że postawił ją pod murem -Co ribić?,Boże co robić? A co jesli ,coś pójdzie nie tak ?,przecież ja nie umiem zajmować się zamkiem,to wielka rola ,czy dam radę-w głowie roiło się od pytań. -Więc jakSofi? Spojrzał na nią nią z takim rozrzewnieniem że poczuła jak w jednej chwili pęka w nim ta skorupa twardego ignoranta.Zrozumiała że naprawdę mu zależy. -Nie mogę,nie możesz tego ode mnie wymagać. -Zbyt wiele osób mnie zraniło,kolejnej porażki nie przeżyję. -Porażki?? -Tak,myślisz że ja tego nie widzę?Nie widzę tych wynisłych pudernic za którymi wodzisz wzrokiem? -Pobawisz się mną i zostawisz..taki będzie finał.

Sylwia idz wypisywac te rzeczy gdzie indziej

-Ale Sofi!,ja nie prozę Cie o rękę! -To o co? -Potrzebuję jedynie pomocy w zamku,nic ważnego..taka drobna służba w zamian za wikt i opierunek -Mam zniżyć się do roli służki?,to wykluczone! -Sofi ,to nie tak. -A jak? Targały nim sprzeczne uczucia .To co chciał powiedzieć ,nie mogła usłyszeć tam ztesztą mnuejsza o nią gorzej z Arturem,on nie rozumiał.

-Sofi pomyśl realnie,razem możemy wiele ! -Uśmiechnij się i zobacz przyszłośc w jasnych barwach,obiecuję że nic złego Ci nie grozi..przecież mnie znasz. -No włośnie? -Znam?,a może tak tylko mi się wydaje . Artur w gescie lojalnosci spojrzał na nią i rzekł: -Ej że zdaje mi się że aż nadtto kopciuszek poznał panicza ,o wiele za wiele i to nawet ,rzekł bym zbyt dobrze! W tym momencie Sofii nie wytrzymała. -Nie będę słuchać tych oszczerstw z ust szydercy i szelmy,od początku wiedziałam że chcesz mi coś wmowić. Line milczał. -Czemu nic nie powiesz? Spojrzał na nią i nie bardzo wiedział co ma powiedzieć.

O, deysy tworz, tak ci to dobrze idzie, akcja taka wartka

A pozniej zyli dlugo i szczesliwie: ona w miasteczku, skąd codziennie widziała mury zamku, Lajno tudzież Laina samotnie na wieży czas swój przepędzał, Artur zaś po parku biegając z siatką motylki łapał.

Albo też inne rozwiązanie pod uwagę brać można: ona okazuje się być córką wuja Laino, przeto ten ostatni decyduje się opiekę swą nad nią roztoczyć, a Artur, będąc kuzynem jej i jego rozczarowaniem niesiony w podróż dookoła świata się udaje.

A kto ma inne pomysły na happy end?

nikt