Takie

Zasnęła. Albo może nie zasnęła, a wpadła w swój stan chorobliwy, pełen widziadeł, głosów, cieni.

a dalej co?

Brakuje mi tutaj miłosnych uniesień

Obudził ją odłos dobiegający zza drzwi. Coś jakby metalowe naczynia uderzające jedno o drugie. Nagle drzwi do pokoju otworzyły się z łoskotem i do środka wszedł lokaj niosący tacę ze śniadaniem. - Gdzie ja jestem? - zapytała dziewczyna nie pojmując nic z przedstawienia, jakie rozgrywało sie przed jej oczyma. - Jest pani w zamku Lajna - odrzekł służący wychodząc. - Gdzie się podział człowiek, który mnie tutaj przyprowadził? - rzuciała w pośpiechu kobieta. - Ach, ma pani na myśli lorda Lajna? - od progu zapytał lokaj - wyjechał wczoraj późnym wieczorem, ale niebawem winien wrócić. - i już go nie było.

Nie rozumiała, gdzie podział się szałas, do którego wczoraj weszła za przygodnym przewodnikiem. Który z tych dwóch światów był prawdziwy? Na krześle leżał jej worek, tak, jak go porzuciła w nocy. Ze stojącej na stole świecy pozostała wysepka wosku z wypalonym knotem. A jednak istniał wczorajszy dzień, wędrówka przez park, szałas, w którym zasnęła. Istniała ona. Ale czy istniał ten pokój, zamek i lord, o którym wspomniał lokaj?

Dni

no i?

Tu wszystko mogło sie wydarzyć, a nie zdarzało się nic.

Ogień płonął od dobrej godziny. Siedziała wpatrzona w kształty, jakie na scianach rodziły języki płomieni. Do pokoju ktoś wszedł. Usiadł na kanapie stojącej w rogu i bez słowa zapalił papierosa. - Od dawna jest tu pani? - zagadnął ją przybysz. - Nie, nie, proszę nie wstawać - dodał na widok jej, która chciała podnieść się z fotela. - Być może nie powinno mnie tu być - rzekła - lub być muszę. Nie wiem... - dodała niepewna. - Pewnie, że musi tu pani być. Skoro panią tutaj przyprowadził, jakiś plan ma z pewnością w głowie - usmiechnął się i zagasił papierosa w popielniczce stojącej na stole. Czyniąc to spojrzał jej prosto w oczy. - Dziwne - rzekł bardziej do siebie, niż do niej. - Mój kuzyn miewa rozmaite pomysły, lecz proszę mi wierzyć, nikt już mu się nie dziwi... i o nic nie pyta. Taki już jest. Blondyn powstał ze swojego miejsca i zaczał przechadzać się po salonie.

- Proszę sobie wyobrazić - zaśmiał sie hałaśliwie - że pewnego dnia mój poczciwy kuzyn przyniósł tu ropuchę i wmawiał wszystkim, że jest to eremita poszukujący sensu życia. Żaba po kilku dniach zniknęła, pewnie poszła w siną dal, a on był przekonany, że samotnik odnalazł to, czego szukał. Nie, już nikt tu dziwić się nie ma siły... - NIkt? - złapała za słowo. - jest tu jeszcze ktoś oprócz nas? Mężczyzna spojrzał na nią badawczo i nic nie odpowiedział. Po chwili wyszedł z salonu zaśmiewając się rubasznie.

Dziewczyna pozostała sama. Lokaj jak zwykle przyniósł jej posiłek. Spożyła go w milczeniu, które towarzyszyło jej już niemal codziennie. Podświadomie czekała na coś. Może bardziej na kogoś i na słowa wyjaśnienia z jego strony. Miała do tego prawo.

Pojawił się w środku nocy. Wpadł z tworzą rozgorączkowaną do jej pokoju i od progu krzykiem domagał się prawdy. Nie pojmowała nic z jego słów... Dopiero po jakimś czasie wszystko zaczęło układać się w spójny obraz. Miej więcej spójny.

Zniknął tak szybko, jak się pojawił. Zapamiętała tylko, że ubrany był w strój podróżny. Czarny długi płaszcz ociekał jeszcze deszczem, którego krople spływały mu po twarzy i włosach.

Postanowiła, że tej nocy ucieknie.

Padało całą noc. Deszcz strumieniami spływał ścieżką, dając życie rwącemu potokowi. Stopy zapadały się w miękki grunt, który z każdym krokiem wciągał ją wgłąb siebie. Biegła przed siebie, byle dalej od tego dziwacznego miejsca. Dobiegła do bramy, przez którą pamiętnej nocy mężczyzna wprowadził ją na swój teren. I zdawało się, że wystarczy już tylko jeden krok, by zostawić za sobą wszystko to, co spotkało jąr dotychczas... gdy niespodziewanie brama zniknęła, zniknął mur, w którym była osadzona, zniknął park, a ona na powrót znalazła się w zamku. Zakręciło jej się w głowie i runęła na posadzkę.

- Stąd nikt nie odchodzi - syczały nad nią gardła niewidocznych zjaw. - Nikt i nigdy! - powtarzało echo.

- Dzień dobry - przywitał ją głos niemalże radosny. Siedział na krześle tuż obok łóżka i przypatrywał jej się od dobrej chwili. - Śpi pani od tygodnia, bez przerwy... - podniósł się i podszedł do okna.

Niczym nie przypominał tego, który podawał się za jego kuzyna i który od pewnego czasu składał jej wizyty, zabawiając rozmową. Smukły, wysoki o ciemnych, lekko kręconych włosach opadających na ramiona przypominał ptaszysko jakie wielkie. "Nie" - poprawiła się w myśli - "Nietoperza". Mężczyzna jakby odgadywał jej myśli, bo w tej samej chwili odwrócił się od okna i z uśmiechem powiedział: - Nietoperze nie są wcale takie nieprzyjemne. Próbowała pani kiedyś śledzić ich lot?

Nie, nie próbowała. Nic nie obchodziły jej nietoperze i inne tego typu stwory. Jedyna myśl, jaka towarzyszyła jej od początku, była chęć opuszczenia tego miejsca.

Z czasem jednak myśl tę zastępowała chęć inna, dziwna z razu dla niej samej, chęć poznania. Poznania wszystkiego, a nade wszystko powodu, dla którego znalazła się właśnie tu. Bo że jej obecność w tym dziwacznym miejscu przypadkowa nie była, nie miała już wątpliwości. Ktoś ją wybrał. Tylko nie rozumiała jeszcze, do czego. Mężczyzna nadal jej się przypatrywał. Miał najwyraźniej w zwyczaju obserwowanie aż do granic przyzwoitości i wytrzymałości obiektu obserwowanego. Kobieta do trwożliwych nie należała, wzrok wiec utkwiony w nią od kilkudziestu minut nie wywoływał najmniejszego wrażenia. Po chwili mężczyzna odwrócił twarz od niej, zupełnie jakby coś innego jego uwagę przyciągnęło, a kiedy spojrzał na nią na ułamek sekundy, zdawało jej się, że dostrzegła w jego oczach ślad łez.

Wiesz heu, myślę, że to opowiadanie doskonale oddaje Twoją osobowość, Twoje wszystkie wypowiedzi z którymi się dotychczas spotkałam. To jest kwintesencja Ciebie. Takie moje spostrzeżenia.

Dodam tylko jeszcze, ze bardzo zabrakło mi tutaj namiętności, dotyku, pożądania. To moje chciejskie projekcje. ;-)

No to teraz umiesc te swoje spostrzeżenia w ramce i przyklej do sciany

Cos co jest we mnie nie musi być nigdzie wieszane. Nie mam takiej potrzeby.

No ale najwidoczniej masz potrzebę informowania o tym za pośrednictwem forum. A co do braku namiętności, komu jej brakuje w zyciu, szuka jej substytutu w świecie wirtualnym... ja takiej potrzeby nie mam

w ogóle nie masz takiej potrzeby jak widzę.

kup se okulary - lepiej zobaczysz

jesteś strasznie złośliwa. Ile w tobie jadu. Aż przykro. Przejrzałam ciebie.

Z tego żalu głowę popiołem posypię

jesteś pewna, że rozmawiasz z osobą, z która myślisz, że rozmawiasz? A teraz na serio: co jeszcze nie zmieniłabyś w tym bajdurzeniu powyżej?