obrzydzenie do siebie w ciazy

Czesc, jestem w 23 tygodniu ciazy. Od jakiegos czasu nasilaja mi sie objawy obrzydzenia do samej siebie. Nie dotyczy to az bardzo ciala, bo tyje "regulaminowo" i nie zmienilam sie poza tym ,ale chodzi o moje podejscie do innych - jak mam sie spotkac z kims innym oprocz mojego narzeczonego to az mnie to obrzydza jakby ktos naruszal moja prywatnosc, czuje wtedy takie obrzydzenie do siebie, chce sie schowac pod koldra i nie wychodzic. Mimo, iż cieszymy sie z ciazy (planowany maluch), mam super relacje a partnerem i ciesze sie z kopniakow młodego to jednak przy tym też potrafie mieć takie uczucia. Jestem ciekawa czy ktoras z dziewczyn miala podobny problem, jak sobie z tym radzilyscie i kiedy to przeszlo.

czy tylko ja tak mam?;/

czy tylko ja tak mam?;/

Ja brzydziłam się sobą w związku z tyciem, bo jestem byłą bulimiczką i nie znosiłam spotykać sie z innymi, żeby nie widzieli, że przytyłam. Zgubiłam wszystko po roku od porodu dopiero , a teraz znòw przytyłam i znòw nie spotykam sie ze znajomymi, bo wstydzę i brzydzę się siebie, mimo że przytyłam tylko i aż!! jak dla mnie 3 kg.

Myślę że to nie jest normalne.

Ja mam przeciwnie, bardziej sie sobie podobam i chciałabym się spotykać nie tylko z mężem.

Ja mam podobnie,aktualnie jestem w 30 tygodniu ciazy. Brzucha wlasciwie nie mam,nikt nie chce mi wierzyc,ze w ciazy jestem (podobnie bylo w pierwszej ciazy- w obwodzie brzucha przybylo mi ledwie 12 cm),ale przytylam 6 kg i wszystko poszlo mi dziwnie na boki. Tylek urosl,boczki urosly,ramiona sie poszerzyly. Staram sie nie patrzec w lustro,bo plakac mi sie chce. Do tego wszedzie dostalam dziwnych wypryskow,pojawil sie cellulit na udach,ktorego nie mialam i ogolnie,zle wygladam. Ciesze sie,ze synek jest zdrowy,ale czekam na koniec,zeby wygladac jak czlowiek. Do wiosny obiecalam sobie schudnac i w ogole "odpicowac sie"

23:30, zaloze sie , ze tylko w swoich oczach tak wygladasz. co to jest 6 kg na 30 tydz? szybko wrocisz do formy :)

Właśnie to jest w tym wszystkim niezrozumiałe - wiemy przecież jak wygląda ciąża i co może się dziać po niej, ale dopiero teraz dochodzi to mi (nam) do głowy i może przez to to uczucie. Też czasami myślę, że trzeba będzie wziąć się za siebie po urodzeniu, wrócić do swojego ciała. W tym wszystkim przeraża mnie chyba najbardziej, że zaczyna się okres gdzie nie będę mogła (już nie mogę!) robić tego co chcę, szybkie last minute - nie ma problemu, przejechać autem we dwoje 24h do celu - nie ma problemu, dokształcić się w domu z danego tematu też nie ma teraz problemu. Do tej pory byłam (a potem byliśmy we dwójkę) sama sobie kapitanem i całkiem dobrze to wychodziło. Rozumiem, że maluch to nie koniec świata i z nim też można robić wiele rzeczy, ale chyba powoli to do mnie dochodzi i stąd ten smutek (?). Oby to jak najszybciej zeszło...może wystarczy tylko odzyskać kontrolę nad własnym ciałem i wszystko wróci do normy? Ale się rozpisałam heh, ale dobrze to z siebie wyrzucić i cieszę się (jakkolwiek to brzmi), że nie jestem z tym sama, przynajmniej z kawałkiem problemu i ktoś mnie rozumie. Dzięki dziewczyny :)