Moje lenistwo stanowi już chorobę.

Proszę o jakąś pomoc, wsparcie, kopniaka w tyłek, cokolwiek, co pomoże mi się ogarnąć. Boję się, że zaczniecie mnie wyzywać i poniżać, ale to nie pomoże. Sama już myślę o sobie wystarczająco źle i czuję się jak zero. Dodam, że byłam kiedyś piątkowo-szostkową uczennicą, a teraz czuję, że się staczam. Dosłownie. Teraz lada dzień zaczyna się sesja, a nauka "ni przede mną, ni za mną". Potrafię przesiedzieć kilka godzin i nie zabrać się do niczego, mimo że wiem, że muszę. Wszystko robię w ostatniej chwili i jestem skrajnie niezorganizowana. Czasami płaczę z tego powodu, że nie potrafię się ogarnąć. Mam myśli samobójcze z powodu tego, że jestem nikim. Osoby, które w poprzednich latach edukacji uczyły się znacznie gorzej ode mnie, teraz pobierają stypendia (jeśli studiują to, co stanowi ich pasję), zdobywają doświadczenie w swoim kierunku etc. A ja nie potrafię się przełamać i wrócić do tego, co było kiedyś. Kiedyś potrafiłabym uczyć się nawet całą noc, jeśli była taka potrzeba. Teraz nie chce mi się/ nie mogę nawet godziny. Wszystko zaliczam jakimś cudem i chyba tylko dzięki Opatrzności. Nie wiem, po prostu nie potrafię zmusić się do wysiłku. Myślę, że w oczach ludzi też jestem nikim. Wiem, że piszę jak potłuczona, ale nie potrafię inaczej. Chciałabym tym razem już chociaż podczas sesji udowodnić sobie, że coś potrafię, że nie muszę poprawiać wszystkiego jak leci. Czy ktokolwiek przeżył coś podobnego? Wróciłyście potem do tego, co było wcześniej?

Dodam, że to "kiedyś" to nie była tylko podstawówka, ale np. LO i początki studiów.

Nie siedzę na Kafeterii ani żadnych innych forach, zazwyczaj po prostu patrzę się w ścianę.

Haha nie ty jedna.

Dobrze, że nie ja jedna. A może i niedobrze (w końcu nie życzę ludziom źle). Najważniejsze w tym wszystkim jest to, że ja sama źle się z tym czuję, nawet bardzo źle...