Nie jestem lubiana bo mam zamożnego męża, a one nawet nie chcą wiedzieć i nie wiedzą że jestem nieszczęśliwa. Widzą tylko kasę, nie chcą mnie znać. Ani w życiu, ani w necie. Nawet jednego lajka na fejsbuku pod piosenką nie dostaję.

Koleżanki ulotniły się gdy rozminął nam się styl życia, na przykład jedna rozluźniła kontakt bo ona nie jest w związku, a ja tak, bo ona nie ma dziecka, a ja tak. Sama szukałam tego kontaktu, więc to nie tak że ja się wypięłam na nią, ale ona jakoś mnie zbywa. Inna moja koleżanka jakoś nie ma nigdy czasu się spotkać, choć to ona jest singielką bezdzietną, a ja na spotkania dziecka nie biorę. Myślę że to że ona latami bezskutecznie poszukuje faceta może rzutować na fakt, że nie lubi ze mną przebywac, bo przypominam jej o tym czego ona nie ma... tak to sobie tłumaczę no bo jak? Nie obnoszę się z niczym, nie ubieram inaczej niż one. Nie świecę na fejsuniu zdjęciami z Hiszpanii i innych Egiptów.

Inna się ulotniła bo ma dœójkę dzieci a nasi męzowie za sobą nie przepadają.

Wiele ludzi postrzega mnie przez pryzmat mojego męża, który ma pieniądze, więc nikt nie chce się ze mną kolegować, chyba że takie których faceci pracują z moim, bo nie czują się biedniejsze/gorsze.

Ci ludzie, którzy mi zazdroszczą i którzy nie chcą już ze mną kontaktu nie wiedzą, że moje życie wcale nie jest kolorowe, że nieraz ryczę po kątach bo mąz z roku na rok coraz bardziej czepialski, gburowaty i nieczuły, zupełnie inny niż kiedyś.

Niedawno był tu temat o tym, że przyjaźnie się kończą, gdy tylko "przyjaciółce" zaczyna się powodzić. Smutne to. Powiedzenie "prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie" to kompletna bzdura, bo jest zupełnie na odwrót! Sami przyznacie, że bardzo ciężko jest się szczerze cieszyć z czyjegoś szczęścia, szczególnie gdy nam nie idzie jakoś super. Zdarzają się złote przyjaźnie, ale to rzadkość. Ludzie są okropni i zawistni.