In vitro cz.5

13 godzin temu, Jennn napisał:

Bóle jak na okres wcale nie oznaczają, że nadchodzi @

To może być też wczesny objaw ciąży. Ja miałam takie bóle przy nieudanych transferach oraz wtedy kiedy myślałam, że nadchodzi spóźniony okres, a była to ciąża

Jennn, a jak Ty się czujesz  Jak przebiega ciąża ? Który to już tydzień ?  

5 godzin temu, Maddalena napisał:

Asia Powodzenie dziś !! Trzymam mocno 

W poniedziałek punkcja!!! mam 7 dobrze rokujących pęcherzyków z których mogą być dobre komórki. Reszta pęcherzyków mała.

55 minut temu, AsiaWin napisał:

W poniedziałek punkcja!!! mam 7 dobrze rokujących pęcherzyków z których mogą być dobre komórki. Reszta pęcherzyków mała.

Super info !!! Trzymam dalej kciuki, również za te małe. Oby jeszcze nadrobily.

7 godzin temu, Maddalena napisał:

Jennn, a jak Ty się czujesz  Jak przebiega ciąża ? Który to już tydzień ?  

Dziękuję, że pytasz

Na razie ciąża przebiega bez komplikacji. Ja sama czuję się w miarę dobrze, czasem tylko zdarzają się gorsze dni. 

To już 13 tydzień

5 godzin temu, AsiaWin napisał:

W poniedziałek punkcja!!! mam 7 dobrze rokujących pęcherzyków z których mogą być dobre komórki. Reszta pęcherzyków mała.

Super

Teraz to tym bardziej trzymam za Ciebie kciuki, żeby było owocne jajobranie i dużo blastocyst️

Wiesz już czy planowany jest świeży transfer czy od razu odraczacie?

1 godzinę temu, Jennn napisał:

Super

Teraz to tym bardziej trzymam za Ciebie kciuki, żeby było owocne jajobranie i dużo blastocyst️

Wiesz już czy planowany jest świeży transfer czy od razu odraczacie?

Dzięki Jenn naprawdę się przydadzą! Odraczamy transfer bo badamy zarodki. Będę mieć czas na dojście do siebie po tych hormonach!

Jenn, to już 13tc? Przecież dopiero co pisałaś że się udało! Ale ten czas leci robiłaś badania genetyczne? Pappa lub inne?

2 godziny temu, Jennn napisał:

Dziękuję, że pytasz

Na razie ciąża przebiega bez komplikacji. Ja sama czuję się w miarę dobrze, czasem tylko zdarzają się gorsze dni. 

To już 13 tydzień

Wow już 13 tydzień  ale ten czas leci Trzymam kciuki za same lepsze dni ciążowe

12 godzin temu, AsiaWin napisał:

Dzięki Jenn naprawdę się przydadzą! Odraczamy transfer bo badamy zarodki. Będę mieć czas na dojście do siebie po tych hormonach!

Jenn, to już 13tc? Przecież dopiero co pisałaś że się udało! Ale ten czas leci robiłaś badania genetyczne? Pappa lub inne?

Asiu bardzo dobrze, że badacie zarodki. Będziecie wiedzieć na czym stoicie i unikniecie transferów bez szans na powodzenie. 

Tak, czas leci a dopiero byłam w 5tc 

Mam już za sobą USG prenatalne I trymestru. Wszystkie parametry i markery wyszły w porządku. Pappy nie robiłam. Próbowałam w tamtym tygodniu zrobić Nifty, ale na pobraniu okazało się, że musi minąć 24h od podania heparyny, a ja ją biorę wieczorem. Idę na badania jeszcze raz w poniedziałek. 

5 minut temu, Jennn napisał:

Asiu bardzo dobrze, że badacie zarodki. Będziecie wiedzieć na czym stoicie i unikniecie transferów bez szans na powodzenie. 

Tak, czas leci a dopiero byłam w 5tc 

Mam już za sobą USG prenatalne I trymestru. Wszystkie parametry i markery wyszły w porządku. Pappy nie robiłam. Próbowałam w tamtym tygodniu zrobić Nifty, ale na pobraniu okazało się, że musi minąć 24h od podania heparyny, a ja ją biorę wieczorem. Idę na badania jeszcze raz w poniedziałek. 

 

 

Trzymam kciuki za prawidłowe wyniki!

Pamiętacie ile dni po punkcji dostałyście okres bez przyjmowania progesteronu? Po poprzednich dwóch punkcjach miałam suplementacje progesteronem przez 10 dni a ten lekarz powiedział że nie zapisuje progesteronu. 

1 godzinę temu, AsiaWin napisał:

Trzymam kciuki za prawidłowe wyniki!

Pamiętacie ile dni po punkcji dostałyście okres bez przyjmowania progesteronu? Po poprzednich dwóch punkcjach miałam suplementacje progesteronem przez 10 dni a ten lekarz powiedział że nie zapisuje progesteronu. 

Po pierwszej punkcji minęło 4 dni a po drugiej 8 

Dnia 15.07.2022 o 22:38, AsiaWin napisał:

Taka fajna ekipa była! Ja się zzylam z dziewczynami. Czasami myślę co u której słychać No ale od czasu do czasu podglądam babyboom  tylko tam mi się nie podoba. Fajnie ze chociaż tu niektóre z nas piszą,  bo myślałam na początku ze nikt nie został! Jestem ciekawa co u Iskrzynki i Aji... pewnie już nie czytaja nas.

Ja podczytuję od czasu do czasu, bo jakoś tak bardzo przywiązałam się do tego miejsca. No i oczywiście mocno Wam wszystkim kibicuję.

Asiu ode mnie cały czas masz całe morze pozytywnych fluidów i z całej mojej mocy ściskanych za Ciebie kciuków, jestem dumna z Ciebie, że nadal walczysz i wierzę mocno, że tym razem Ci się uda.

Te z  Was, które są aktywne na nowym forum, niech z całego serca pogratulują ode mnie MamieAnioła. Cieszę się, że po tych trudnych przejściach w walce o Wiktorka, może go wreszcie tulić w swoich ramionach 🥰

A Tobie Jennn gratuluję naturalnego cudu, zasłużyłaś na niego! Cieszę się, że ciąża przebiega Ci spokojnie, a czas tak szybko leci, że ani się wszyscy obejrzymy, a i Ty pochwalisz, że Twoje maleństwo jest już na świecie.

Całuję i ściskam Was wszystkie!

3 godziny temu, AsiaWin napisał:

Trzymam kciuki za prawidłowe wyniki!

Pamiętacie ile dni po punkcji dostałyście okres bez przyjmowania progesteronu? Po poprzednich dwóch punkcjach miałam suplementacje progesteronem przez 10 dni a ten lekarz powiedział że nie zapisuje progesteronu. 

Ja dostałam na 5 dzień od punkcji. Też nie miałam suplementacji progesteronem. 

1 godzinę temu, Iskrzynka napisał:

Ja podczytuję od czasu do czasu, bo jakoś tak bardzo przywiązałam się do tego miejsca. No i oczywiście mocno Wam wszystkim kibicuję.

Asiu ode mnie cały czas masz całe morze pozytywnych fluidów i z całej mojej mocy ściskanych za Ciebie kciuków, jestem dumna z Ciebie, że nadal walczysz i wierzę mocno, że tym razem Ci się uda.

Te z  Was, które są aktywne na nowym forum, niech z całego serca pogratulują ode mnie MamieAnioła. Cieszę się, że po tych trudnych przejściach w walce o Wiktorka, może go wreszcie tulić w swoich ramionach 🥰

A Tobie Jennn gratuluję naturalnego cudu, zasłużyłaś na niego! Cieszę się, że ciąża przebiega Ci spokojnie, a czas tak szybko leci, że ani się wszyscy obejrzymy, a i Ty pochwalisz, że Twoje maleństwo jest już na świecie.

Całuję i ściskam Was wszystkie!

 

Iskrzynko co jakiś czas zastanawiam się co u Ciebie?

3 godziny temu, Jennn napisał:

Iskrzynko co jakiś czas zastanawiam się co u Ciebie?

Co u mnie? Hmmm....

Ostatnio, jak tu byłam aktywna, to pisałam, że androlog, u którego był mąż ze swoimi wynikami, powiedział mu wprost, że mamy  dać sobie spokój, bo ja się tylko wykończę kolejnymi stymulacjami, próbami ivf, transferami itd., a z jego wynikami i tak nic z tego nie będzie. Odebrało nam to całkiem nadzieję. Zbiegło się to z poważną sytuacją z córką. Załamałam się, przestałam już bronić przed leczeniem depresji i zgodziłam się brać leki (chodzę też na psychoterapię). Równocześnie postanowiłam dokończyć to, co miałam jeszcze zlecone przez moją obecna panią doktor, na zasadzie domknięcia pewnego etapu i ostatni raz iść do niej ze wszystkimi wynikami, choćby tylko po to, żeby się pożegnać.

Miałam wtedy do zrobienia jeszcze hsg (podejrzenie wodniaka w jajowodzie), na które poszłam po 3 miesiącach walki z infekcjami, na które wzięłam chyba z 5 różnych leków. Byłam już na oddziale i za chwilę mieli mnie zawozić na badanie, dostałam dożylnie silny środek przeciwbólowy, po którym nagle w momencie cały świat zaczął mi wirować, zaczęło robić mi się słabo, ciśnienie zaczęło spadać, przenieśli mnie migiem z wózka na łóżko, dali jakiś zastrzyk, potem kroplówkę i po chwili wróciłam do żywych, ale lekarz po tym incydencie stanowczo odmówił wykonania badania wtedy i już zawsze. Byłam wtedy już tak zrezygnowana i obojętna, że nawet mnie to nie zdenerwowało. 

Poszłam więc do mojej dr bez tego badania, z beznadziejnymi wynikami męża i z informacją, że biorę leki przeciwdepresyjne, skoro i tak jesteśmy bez szans. A ona zobaczyła wyniki męża i stwierdziła, że szanse są jak najbardziej, tylko mąż musi przez minimum 3 miesiące brać rozpisane przez nią suplementy, poza tym trzeba zastosować odpowiednie techniki przy ivf i wszystko się uda, że skoro hsg mi nie wypaliło, to proponuje zrobić laparoskopię z badaniem drożności i ewentualnym usunięciem wodniaka, jeśli okaże się, że tam jest. Że potem możemy zrobić od razu stymulację i ivf, żeby nie tracić czasu, bo leki, które biorę temu nie przeszkadzają, a do transferu podejdziemy, kiedy będę już gotowa na zejście z nich i na sam transfer. W mężu po tej wizycie znów obudziła się nadzieja i nadal chce, żebyśmy mieli razem dziecko i o nie dalej walczyli.

No więc na tę chwilę czekam na laparo, które mam mieć planowo pod koniec sierpnia, a mąż się koksuje przed ewentualnym ivf, ale szczerze nie wiem, czy ma to wszystko jeszcze sens, czy jestem gotowa na dalsze działania i czy kiedykolwiek jeszcze będę, czy mam na to siłę i czy będzie nas na to stać. Od maja w zasadzie cały czas jestem na L4, w mojej pracy zaczęły się zwolnienia (jedna koleżanka z mojego zespołu jest już na wypowiedzeniu), mnie też to czeka, gdy wrócę. Nawet mi to pasuje, bo mam dość tej pracy, poza tym gdy wręczą mi wypowiedzenie, nie będę już miała wyrzutów sumienia, gdybym pod koniec sierpnia znów miała iść na L4 (po laparo). Poza tym zwalniają z wypłacaniem dodatkowej odprawy, więc byłyby jakieś środki na ewentualne dalsze starania. No  tylko co potem?

Coraz częściej myślę sobie, żeby kupić sobie pieska, małą białą kuleczkę maltańczyka i już ani przez chwilę nie myśleć o dziecku, ale mąż nie chce ani jednego, ani drugiego.

Z pozytywów, córka jakoś wyszła z kryzysu (a była już prawie po drugiej stronie) i na tą chwilę jest u niej stabilnie, z cichą nadzieją, że może zdarzy się cud i wróci w końcu do względnego zdrowia.

3 godziny temu, Iskrzynka napisał:

Co u mnie? Hmmm....

Ostatnio, jak tu byłam aktywna, to pisałam, że androlog, u którego był mąż ze swoimi wynikami, powiedział mu wprost, że mamy  dać sobie spokój, bo ja się tylko wykończę kolejnymi stymulacjami, próbami ivf, transferami itd., a z jego wynikami i tak nic z tego nie będzie. Odebrało nam to całkiem nadzieję. Zbiegło się to z poważną sytuacją z córką. Załamałam się, przestałam już bronić przed leczeniem depresji i zgodziłam się brać leki (chodzę też na psychoterapię). Równocześnie postanowiłam dokończyć to, co miałam jeszcze zlecone przez moją obecna panią doktor, na zasadzie domknięcia pewnego etapu i ostatni raz iść do niej ze wszystkimi wynikami, choćby tylko po to, żeby się pożegnać.

Miałam wtedy do zrobienia jeszcze hsg (podejrzenie wodniaka w jajowodzie), na które poszłam po 3 miesiącach walki z infekcjami, na które wzięłam chyba z 5 różnych leków. Byłam już na oddziale i za chwilę mieli mnie zawozić na badanie, dostałam dożylnie silny środek przeciwbólowy, po którym nagle w momencie cały świat zaczął mi wirować, zaczęło robić mi się słabo, ciśnienie zaczęło spadać, przenieśli mnie migiem z wózka na łóżko, dali jakiś zastrzyk, potem kroplówkę i po chwili wróciłam do żywych, ale lekarz po tym incydencie stanowczo odmówił wykonania badania wtedy i już zawsze. Byłam wtedy już tak zrezygnowana i obojętna, że nawet mnie to nie zdenerwowało. 

Poszłam więc do mojej dr bez tego badania, z beznadziejnymi wynikami męża i z informacją, że biorę leki przeciwdepresyjne, skoro i tak jesteśmy bez szans. A ona zobaczyła wyniki męża i stwierdziła, że szanse są jak najbardziej, tylko mąż musi przez minimum 3 miesiące brać rozpisane przez nią suplementy, poza tym trzeba zastosować odpowiednie techniki przy ivf i wszystko się uda, że skoro hsg mi nie wypaliło, to proponuje zrobić laparoskopię z badaniem drożności i ewentualnym usunięciem wodniaka, jeśli okaże się, że tam jest. Że potem możemy zrobić od razu stymulację i ivf, żeby nie tracić czasu, bo leki, które biorę temu nie przeszkadzają, a do transferu podejdziemy, kiedy będę już gotowa na zejście z nich i na sam transfer. W mężu po tej wizycie znów obudziła się nadzieja i nadal chce, żebyśmy mieli razem dziecko i o nie dalej walczyli.

No więc na tę chwilę czekam na laparo, które mam mieć planowo pod koniec sierpnia, a mąż się koksuje przed ewentualnym ivf, ale szczerze nie wiem, czy ma to wszystko jeszcze sens, czy jestem gotowa na dalsze działania i czy kiedykolwiek jeszcze będę, czy mam na to siłę i czy będzie nas na to stać. Od maja w zasadzie cały czas jestem na L4, w mojej pracy zaczęły się zwolnienia (jedna koleżanka z mojego zespołu jest już na wypowiedzeniu), mnie też to czeka, gdy wrócę. Nawet mi to pasuje, bo mam dość tej pracy, poza tym gdy wręczą mi wypowiedzenie, nie będę już miała wyrzutów sumienia, gdybym pod koniec sierpnia znów miała iść na L4 (po laparo). Poza tym zwalniają z wypłacaniem dodatkowej odprawy, więc byłyby jakieś środki na ewentualne dalsze starania. No  tylko co potem?

Coraz częściej myślę sobie, żeby kupić sobie pieska, małą białą kuleczkę maltańczyka i już ani przez chwilę nie myśleć o dziecku, ale mąż nie chce ani jednego, ani drugiego.

Z pozytywów, córka jakoś wyszła z kryzysu (a była już prawie po drugiej stronie) i na tą chwilę jest u niej stabilnie, z cichą nadzieją, że może zdarzy się cud i wróci w końcu do względnego zdrowia.

Iskrzynko strasznie dużo masz na głowie, i jeszcze więcej przeszłaś, musi się w końcu udać, może jednak weź sobie tego pieska i jednocześnie kontynuuj starania 

4 godziny temu, Iskrzynka napisał:

Co u mnie? Hmmm....

Ostatnio, jak tu byłam aktywna, to pisałam, że androlog, u którego był mąż ze swoimi wynikami, powiedział mu wprost, że mamy  dać sobie spokój, bo ja się tylko wykończę kolejnymi stymulacjami, próbami ivf, transferami itd., a z jego wynikami i tak nic z tego nie będzie. Odebrało nam to całkiem nadzieję. Zbiegło się to z poważną sytuacją z córką. Załamałam się, przestałam już bronić przed leczeniem depresji i zgodziłam się brać leki (chodzę też na psychoterapię). Równocześnie postanowiłam dokończyć to, co miałam jeszcze zlecone przez moją obecna panią doktor, na zasadzie domknięcia pewnego etapu i ostatni raz iść do niej ze wszystkimi wynikami, choćby tylko po to, żeby się pożegnać.

Miałam wtedy do zrobienia jeszcze hsg (podejrzenie wodniaka w jajowodzie), na które poszłam po 3 miesiącach walki z infekcjami, na które wzięłam chyba z 5 różnych leków. Byłam już na oddziale i za chwilę mieli mnie zawozić na badanie, dostałam dożylnie silny środek przeciwbólowy, po którym nagle w momencie cały świat zaczął mi wirować, zaczęło robić mi się słabo, ciśnienie zaczęło spadać, przenieśli mnie migiem z wózka na łóżko, dali jakiś zastrzyk, potem kroplówkę i po chwili wróciłam do żywych, ale lekarz po tym incydencie stanowczo odmówił wykonania badania wtedy i już zawsze. Byłam wtedy już tak zrezygnowana i obojętna, że nawet mnie to nie zdenerwowało. 

Poszłam więc do mojej dr bez tego badania, z beznadziejnymi wynikami męża i z informacją, że biorę leki przeciwdepresyjne, skoro i tak jesteśmy bez szans. A ona zobaczyła wyniki męża i stwierdziła, że szanse są jak najbardziej, tylko mąż musi przez minimum 3 miesiące brać rozpisane przez nią suplementy, poza tym trzeba zastosować odpowiednie techniki przy ivf i wszystko się uda, że skoro hsg mi nie wypaliło, to proponuje zrobić laparoskopię z badaniem drożności i ewentualnym usunięciem wodniaka, jeśli okaże się, że tam jest. Że potem możemy zrobić od razu stymulację i ivf, żeby nie tracić czasu, bo leki, które biorę temu nie przeszkadzają, a do transferu podejdziemy, kiedy będę już gotowa na zejście z nich i na sam transfer. W mężu po tej wizycie znów obudziła się nadzieja i nadal chce, żebyśmy mieli razem dziecko i o nie dalej walczyli.

No więc na tę chwilę czekam na laparo, które mam mieć planowo pod koniec sierpnia, a mąż się koksuje przed ewentualnym ivf, ale szczerze nie wiem, czy ma to wszystko jeszcze sens, czy jestem gotowa na dalsze działania i czy kiedykolwiek jeszcze będę, czy mam na to siłę i czy będzie nas na to stać. Od maja w zasadzie cały czas jestem na L4, w mojej pracy zaczęły się zwolnienia (jedna koleżanka z mojego zespołu jest już na wypowiedzeniu), mnie też to czeka, gdy wrócę. Nawet mi to pasuje, bo mam dość tej pracy, poza tym gdy wręczą mi wypowiedzenie, nie będę już miała wyrzutów sumienia, gdybym pod koniec sierpnia znów miała iść na L4 (po laparo). Poza tym zwalniają z wypłacaniem dodatkowej odprawy, więc byłyby jakieś środki na ewentualne dalsze starania. No  tylko co potem?

Coraz częściej myślę sobie, żeby kupić sobie pieska, małą białą kuleczkę maltańczyka i już ani przez chwilę nie myśleć o dziecku, ale mąż nie chce ani jednego, ani drugiego.

Z pozytywów, córka jakoś wyszła z kryzysu (a była już prawie po drugiej stronie) i na tą chwilę jest u niej stabilnie, z cichą nadzieją, że może zdarzy się cud i wróci w końcu do względnego zdrowia.

A jednak wiedziałam, że tak łatwo nie dasz za wygraną

Przykro mi, że tak źle zniosłaś podanie tego środka przeciwbólowego. Być może miałaś uczulenie na jakiś jego składnik. 

Najważniejsze, żeby przeprowadzić kolejną procedurę, do transferu podejdziesz jak będziesz gotowa. I jeśli tylko chcesz to przekonaj męża do psa. Taki mały futrzak działa bardzo terapeutycznie i wyciszająco. A to jest Wam teraz wszystkim bardzo potrzebne

Dnia 16.07.2022 o 19:15, Jennn napisał:

Super

Teraz to tym bardziej trzymam za Ciebie kciuki, żeby było owocne jajobranie i dużo blastocyst️

Wiesz już czy planowany jest świeży transfer czy od razu odraczacie?

Jenn jak Twoje samopoczucie? Jak znosisz upały?? 

7 godzin temu, Iskrzynka napisał:

Co u mnie? Hmmm....

Ostatnio, jak tu byłam aktywna, to pisałam, że androlog, u którego był mąż ze swoimi wynikami, powiedział mu wprost, że mamy  dać sobie spokój, bo ja się tylko wykończę kolejnymi stymulacjami, próbami ivf, transferami itd., a z jego wynikami i tak nic z tego nie będzie. Odebrało nam to całkiem nadzieję. Zbiegło się to z poważną sytuacją z córką. Załamałam się, przestałam już bronić przed leczeniem depresji i zgodziłam się brać leki (chodzę też na psychoterapię). Równocześnie postanowiłam dokończyć to, co miałam jeszcze zlecone przez moją obecna panią doktor, na zasadzie domknięcia pewnego etapu i ostatni raz iść do niej ze wszystkimi wynikami, choćby tylko po to, żeby się pożegnać.

Miałam wtedy do zrobienia jeszcze hsg (podejrzenie wodniaka w jajowodzie), na które poszłam po 3 miesiącach walki z infekcjami, na które wzięłam chyba z 5 różnych leków. Byłam już na oddziale i za chwilę mieli mnie zawozić na badanie, dostałam dożylnie silny środek przeciwbólowy, po którym nagle w momencie cały świat zaczął mi wirować, zaczęło robić mi się słabo, ciśnienie zaczęło spadać, przenieśli mnie migiem z wózka na łóżko, dali jakiś zastrzyk, potem kroplówkę i po chwili wróciłam do żywych, ale lekarz po tym incydencie stanowczo odmówił wykonania badania wtedy i już zawsze. Byłam wtedy już tak zrezygnowana i obojętna, że nawet mnie to nie zdenerwowało. 

Poszłam więc do mojej dr bez tego badania, z beznadziejnymi wynikami męża i z informacją, że biorę leki przeciwdepresyjne, skoro i tak jesteśmy bez szans. A ona zobaczyła wyniki męża i stwierdziła, że szanse są jak najbardziej, tylko mąż musi przez minimum 3 miesiące brać rozpisane przez nią suplementy, poza tym trzeba zastosować odpowiednie techniki przy ivf i wszystko się uda, że skoro hsg mi nie wypaliło, to proponuje zrobić laparoskopię z badaniem drożności i ewentualnym usunięciem wodniaka, jeśli okaże się, że tam jest. Że potem możemy zrobić od razu stymulację i ivf, żeby nie tracić czasu, bo leki, które biorę temu nie przeszkadzają, a do transferu podejdziemy, kiedy będę już gotowa na zejście z nich i na sam transfer. W mężu po tej wizycie znów obudziła się nadzieja i nadal chce, żebyśmy mieli razem dziecko i o nie dalej walczyli.

No więc na tę chwilę czekam na laparo, które mam mieć planowo pod koniec sierpnia, a mąż się koksuje przed ewentualnym ivf, ale szczerze nie wiem, czy ma to wszystko jeszcze sens, czy jestem gotowa na dalsze działania i czy kiedykolwiek jeszcze będę, czy mam na to siłę i czy będzie nas na to stać. Od maja w zasadzie cały czas jestem na L4, w mojej pracy zaczęły się zwolnienia (jedna koleżanka z mojego zespołu jest już na wypowiedzeniu), mnie też to czeka, gdy wrócę. Nawet mi to pasuje, bo mam dość tej pracy, poza tym gdy wręczą mi wypowiedzenie, nie będę już miała wyrzutów sumienia, gdybym pod koniec sierpnia znów miała iść na L4 (po laparo). Poza tym zwalniają z wypłacaniem dodatkowej odprawy, więc byłyby jakieś środki na ewentualne dalsze starania. No  tylko co potem?

Coraz częściej myślę sobie, żeby kupić sobie pieska, małą białą kuleczkę maltańczyka i już ani przez chwilę nie myśleć o dziecku, ale mąż nie chce ani jednego, ani drugiego.

Z pozytywów, córka jakoś wyszła z kryzysu (a była już prawie po drugiej stronie) i na tą chwilę jest u niej stabilnie, z cichą nadzieją, że może zdarzy się cud i wróci w końcu do względnego zdrowia.

Iskrzynko,  jesteś waleczna jak ja! Widzę, że pomału wszystko u Ciebie się prostuje i wierzę że niedługo będziesz na takim etapie jak ja teraz jestem a nawet dalszym zobaczysz, jeszcze będziemy razem w ciąży I pewnie jest to dla Ciebie abstrakcja ale tak będzie. Dla mnie to też jest coś niewyobrażalnego że jestem w ciąży  ja za Ciebie trzymam kciuki a jak ja komuś kibicuje  to zawsze mu się udaje zapytaj dziewczyn z gorum

Dnia 16.07.2022 o 13:53, AsiaWin napisał:

W poniedziałek punkcja!!! mam 7 dobrze rokujących pęcherzyków z których mogą być dobre komórki. Reszta pęcherzyków mała.

AsiaWin ! Powodzenia dziś ! Owocnego jajobrania

Dnia 15.07.2022 o 22:38, AsiaWin napisał:

Taka fajna ekipa była! Ja się zzylam z dziewczynami. Czasami myślę co u której słychać No ale od czasu do czasu podglądam babyboom  tylko tam mi się nie podoba. Fajnie ze chociaż tu niektóre z nas piszą,  bo myślałam na początku ze nikt nie został! Jestem ciekawa co u Iskrzynki i Aji... pewnie już nie czytaja nas.

Ja też jestem ciekawa co u Aji i Marioli. Miło by było jakby kiedyś się odezwały

4 godziny temu, Maddalena napisał:

AsiaWin ! Powodzenia dziś ! Owocnego jajobrania

Dziewczyny! Jestem już po, czuję się rewelacyjnie pobrali 7 kumulusow jutro zadzwonię do laboratorium ile było dobrych do zapłodnienia i ile się zaplodnilo dziękuję za Wasze wsparcie i kciuki które na pewno pomogły! Jesteście najlepsze!

AsiaWin cieszę się twoim wynikiem, Iskrzynko dobrze że się odezwałaś, niesamowite jest to ile tu razem przeszłyśmy dziewczyny. Chociaż z iv dałam sobie spokój, nadal wam kibicuję, nie wyobrażam sobie tutaj czasami nie wpadać. Jennn dajesz nadzieję m gratuluję naturalnego cudu, Martuska co u Kacperka?

Dnia 17.07.2022 o 12:41, Jennn napisał:

Ja dostałam na 5 dzień od punkcji. Też nie miałam suplementacji progesteronem. 

 

A znasz już może płeć ?

Dnia 15.07.2022 o 19:10, AsiaS napisał:

Bete zrobie dopiero w poniedziałek. 

Hej. Masz wynik?

Weszłam na forum z ciekawości bo myślałam, że już pewnie całe towarzystwo się przeniosło na babybom a tu niespodzianka będę w takim razie i tu zaglądać 🥰

Dnia 5.07.2022 o 08:25, AsiaWin napisał:

Czy któraś z Was była na akupunkturze podczas stymulacji i wie w co wbija się igły?

Ja! Ale tylko w kilka dni przed transferem i w dzień transferu mi wbijała w stopu, ręce, nadgarstki, głowę i brzuch

Dnia 5.07.2022 o 09:19, Martuska napisał:

Pamiętam, że Strusio kiedyś miała przed i po transferze ale w trakcie stymulacji to nie wiem...  

Daj znać po jakie wrażenia

Dobra pamiec Martuska 🥰

8 godzin temu, AsiaWin napisał:

Dziewczyny! Jestem już po, czuję się rewelacyjnie pobrali 7 kumulusow jutro zadzwonię do laboratorium ile było dobrych do zapłodnienia i ile się zaplodnilo dziękuję za Wasze wsparcie i kciuki które na pewno pomogły! Jesteście najlepsze!

Dnia 17.07.2022 o 16:02, Iskrzynka napisał:

Co u mnie? Hmmm....

Ostatnio, jak tu byłam aktywna, to pisałam, że androlog, u którego był mąż ze swoimi wynikami, powiedział mu wprost, że mamy  dać sobie spokój, bo ja się tylko wykończę kolejnymi stymulacjami, próbami ivf, transferami itd., a z jego wynikami i tak nic z tego nie będzie. Odebrało nam to całkiem nadzieję. Zbiegło się to z poważną sytuacją z córką. Załamałam się, przestałam już bronić przed leczeniem depresji i zgodziłam się brać leki (chodzę też na psychoterapię). Równocześnie postanowiłam dokończyć to, co miałam jeszcze zlecone przez moją obecna panią doktor, na zasadzie domknięcia pewnego etapu i ostatni raz iść do niej ze wszystkimi wynikami, choćby tylko po to, żeby się pożegnać.

Miałam wtedy do zrobienia jeszcze hsg (podejrzenie wodniaka w jajowodzie), na które poszłam po 3 miesiącach walki z infekcjami, na które wzięłam chyba z 5 różnych leków. Byłam już na oddziale i za chwilę mieli mnie zawozić na badanie, dostałam dożylnie silny środek przeciwbólowy, po którym nagle w momencie cały świat zaczął mi wirować, zaczęło robić mi się słabo, ciśnienie zaczęło spadać, przenieśli mnie migiem z wózka na łóżko, dali jakiś zastrzyk, potem kroplówkę i po chwili wróciłam do żywych, ale lekarz po tym incydencie stanowczo odmówił wykonania badania wtedy i już zawsze. Byłam wtedy już tak zrezygnowana i obojętna, że nawet mnie to nie zdenerwowało. 

Poszłam więc do mojej dr bez tego badania, z beznadziejnymi wynikami męża i z informacją, że biorę leki przeciwdepresyjne, skoro i tak jesteśmy bez szans. A ona zobaczyła wyniki męża i stwierdziła, że szanse są jak najbardziej, tylko mąż musi przez minimum 3 miesiące brać rozpisane przez nią suplementy, poza tym trzeba zastosować odpowiednie techniki przy ivf i wszystko się uda, że skoro hsg mi nie wypaliło, to proponuje zrobić laparoskopię z badaniem drożności i ewentualnym usunięciem wodniaka, jeśli okaże się, że tam jest. Że potem możemy zrobić od razu stymulację i ivf, żeby nie tracić czasu, bo leki, które biorę temu nie przeszkadzają, a do transferu podejdziemy, kiedy będę już gotowa na zejście z nich i na sam transfer. W mężu po tej wizycie znów obudziła się nadzieja i nadal chce, żebyśmy mieli razem dziecko i o nie dalej walczyli.

No więc na tę chwilę czekam na laparo, które mam mieć planowo pod koniec sierpnia, a mąż się koksuje przed ewentualnym ivf, ale szczerze nie wiem, czy ma to wszystko jeszcze sens, czy jestem gotowa na dalsze działania i czy kiedykolwiek jeszcze będę, czy mam na to siłę i czy będzie nas na to stać. Od maja w zasadzie cały czas jestem na L4, w mojej pracy zaczęły się zwolnienia (jedna koleżanka z mojego zespołu jest już na wypowiedzeniu), mnie też to czeka, gdy wrócę. Nawet mi to pasuje, bo mam dość tej pracy, poza tym gdy wręczą mi wypowiedzenie, nie będę już miała wyrzutów sumienia, gdybym pod koniec sierpnia znów miała iść na L4 (po laparo). Poza tym zwalniają z wypłacaniem dodatkowej odprawy, więc byłyby jakieś środki na ewentualne dalsze starania. No  tylko co potem?

Coraz częściej myślę sobie, żeby kupić sobie pieska, małą białą kuleczkę maltańczyka i już ani przez chwilę nie myśleć o dziecku, ale mąż nie chce ani jednego, ani drugiego.

Z pozytywów, córka jakoś wyszła z kryzysu (a była już prawie po drugiej stronie) i na tą chwilę jest u niej stabilnie, z cichą nadzieją, że może zdarzy się cud i wróci w końcu do względnego zdrowia.

Musi być dobrze, trzymam bardzo mocno

22 godziny temu, AniaKo napisał:

Jenn jak Twoje samopoczucie? Jak znosisz upały?? 

Ostatnio było trochę chłodniej to dało się żyć. Teraz ponownie będę musiała przytulić się do klimy

W cieniu jeszcze ok, ale pełne słońce to dla mnie masakra. 

8 godzin temu, AsiaWin napisał:

Dziewczyny! Jestem już po, czuję się rewelacyjnie pobrali 7 kumulusow jutro zadzwonię do laboratorium ile było dobrych do zapłodnienia i ile się zaplodnilo dziękuję za Wasze wsparcie i kciuki które na pewno pomogły! Jesteście najlepsze!

Asiu cieszę się, że wszystko gładko przeszło. Teraz czekamy na efekty zapłodnienia️

3 godziny temu, kaja356 napisał:

A znasz już może płeć ?

Niestety na USG prenatalnym było jeszcze za wcześnie na poznanie płci. Za około tydzień będzie pewnie wiadomo, bo dzisiaj robiłam Nifty

Dziewczyny jeśli was temat interesuje, to ja chodzę na akupunkturę od roku. W każdym miesiącu dwa razy, czyli mniej więcej co dwa tygodnie. Igły wbijane są w różne miejsca, najczęściej brzuch, kostki u nóg, przestrzenie między palcami, obok kolan, naprawdę bardzo różnie. Najbardziej dla mnie bolącymi miejscami są przestrzenie wzdłuż kręgosłupa i na lędźwiach, u każdego moze być inaczej. Przed ostatnim transferem też bylam, niestety transfer nieudany. Natomiast muszę wam powiedzieć szczerze że po Aku czuję się genialnie. Jak wiecie mam endo 4 stopnia. Jest zauważalna zmiana w miesiączkach, nie są tak obfite i nie ma skrzepów, trwają krócej. Na początku podchodziłam do tego z dużym dystansem, ale dziś mam na temat Aku inne zdanie- szczerze polecam!

Niestety znów się nie udało