trzęsące się ręce - nerwica czy co?

Najgorsze jest to,że kulę się w sobie i zamykam.Najlżejszy dźwięk potrafi wywołać u mnie strach,a nie daj Boże kogoś załatwić odmownie(chyba dlatego mnie ludzie lubią,bo jestem bardzo zaangażowana w pozytywne załatwienie sprawy,aż czasem kosztem własnego wolnego czasu)

znam ten bol. taka sytuacja moze czlowieka wyprowadzic z rownowagi choc wiem ze lepiej byloby nie skupiac sie na tym i olac to. ja np w pracy w tym tygodniu tez mialam akcje z podawanim kawy i ogarnela mnie taka trzesawka ze na sama mysl naplywaja mi lzy do oczu. nie bylam w stanie podac tej kawy :-( robie od czasu do czasu trening schultza ale brak mi systematycnosci albo taka akcja jak z ta kawa powoduje ze niie wierze w ten trrening bo nie widze efektow

a ten nervomix to wogole ci pomaga bo to chyba sa ziolowe tak?

witam juz dawno mnie niebylo na forum,ale pozdrawiam wszystkich,mam ten sam problem co wy czyli trzesace rece,bylam u psychiatry i biore bioxetin i proplanolol-doraznie,ale jakos niewidze poprawy,rece dalej mi sie trzesa,najbardziej w sytuacjach kiedy wiem ze cos musze wykonac rekami tzn podpisac sie,podniesc kubek z kawa,zjesc zupe.Wogle mam leki i obawy przed wszystkim,nieweim jak z tym zyc:(( PS CZY KTOS Z WAS BRAL PROPLANOLOL LUB BIOXETIN?CZY ZECZYWISCIE PROPLANOLOL DZIALA NA TRZESACE RECE?

te leki ci nie pomagaja? moja kumplea miala zapisany propramolan bo choruje na tarczyce. brala w malych dawkach przez jakis czas ale to nie na drzenie rak tylko na kolatanie serca. mowi ze rewelacji nie bylo

na forum o fobii spleczenj wiekszosc ludi pisze ze proplamolan zwiekszyl im drzenie rak wiec jak widac nie wszystkim pomaga. wiec nalezy albo szukac wlasciwego leku albo pomoc sobie jkos inaczej. ja uwazam ze leki to nie jest dobre rozwiazanie na cale zycie. szukam czegos innego- masaz stop, trening autogenny szultza, modlitwa

Apeluję zwłaszcza do Fretki - idź do lekarza... Czytam Twoje opisy, tak jakbym o sobie czytała. Też chciałam być doskonała i stawiałam sobie wysoko poprzeczkę, ale pewnego dnia już nie miałam siły... wiesz do jakiego stanu się doprowadziłam? patrzyłam na swoje odbicie w lustrze i po prostu płakałam... Ludzi się bałam, nawet najbliższej rodziny, nie byłam w stanie przy nich nic zjeść... a zaczęło się tak jak u wszystkich - bałam się kilku sytuacji, przez stres i nieleczenie tego zaczęło mi się to coraz bardziej pogłębiać... Wizyta u psychiatry była dla mnie strasznym wstydem - jak to, ja, taka dzielna dziewczyna i psychiatra? Wszyscy (zwłaszcza rodzice)mówili mi, że tak dobrze sobie radzę w życiu... Trochę czasu minęło, zanim się przełamałam, nawet stwierdziłam, że ten lekarz to normalny facet... Powiedziałam o tym tylko mamie i chłopakowi - ojca do tej pory się wstydzę... Nie wiem, co by było, gdybym nie była teraz na lekach:/ jeśli pracujesz na wysokim stanowisku, poszukaj lekarza w innej miejscowości, gdzie Cię nie znają... Ale proszę, zrób to - nie życzę nikomu takiego stanu, w którym w pewnym momencie sama się znalazłam...:/// Wczoraj przed obiadem wzięłam doraźnie Signopam, bo nie wierzyłam, że to naprawdę działa... a tu szok! Byłam tak zaskoczona, operowałam sztućcami jak ta lala... przypomniały mi się zamierzchłe już czasy, kiedy zamiast o trzęsawicy myślałam, czy dobrze trzymam nóż i widelec... Ale na zupę jeszcze się nie "skusiłam". Kurde, to jest prawdziwy uraz psychiczny!

Co jakiś czas, jak patrzę na zdjęcia, przypomina mi się mój koszmar - przebywanie (I JEDZENIE) z niemalże obcymi ludzmi 24h/dobe przez 2 tygodnie! Naprawdę, gdybym była z 500 km bliżej domu, zwiałabym stamtąd na własną rękę... Rzygać mi się chce, jak myślę, że miałabym jeszcze spotkać się z tamtymi dziewczynami z wymiany, dla których priorytetem było regionalne jedzenie zwłaszcza ZUPY! Jedna moja koleżanka z roku, która też tam była, czasami chce się jeszcze spotkać na piwie. NIE REAGUJĘ WTEDY. Zraziłam się do niej. Chciałam się wtedy jej chociaż trochę wyżalić (ją jedną jako tako znałam), olała mnie. Szczęście w nieszczęściu, że po tym zaczęłam się leczyć:( Ale też wiem, na kogo NAPRAWDE mogę liczyć... Teraz śmieszą mnie i w dupie mam te płytkie przyjaźnie studenckie

tabletki sa tylko doraznym sposobem na ten problem. trzeba poszukac czegos innego na pozbycie tego dziadostwa. z cala pewnoscia zostalysmy zle zaprogramowane niczym ten pies pawlowa bodziec- reakcja. trzeba teraz sie przeprogramowac tylko jak?

zawsze jak jestem na obiedzie w jakims towarzystwie i jak czuje ze sie trzese to po prostu nie jem zupy. drugie danie jestem w stanie zjesc mimo drzenia. gorzej z podawaniem komus kawy. ostatnio na stazu tak mi sie rece trzesly ze poprosilam jedna z pracownic zeby sama zaniosla te kawe gosciom szefa. ale wiem ze nastepnym razem moze mi sie nie upiec i nie chce pracownikom gadac o swoim problemie

to pewnie tylko stres zwiazany z praca a nie jakos gleboko zakorzenione reakcje. jak na demna stoi szef to jestem tylko lekko spieta tak raczej wewnetrznie ale np moge spokojnie pisac , wypisywac dokumenty itp. ale na sama mysl o zrobieniu kawy dostaje dilerki

a najgorszy jest ten brak zrozumienia wsrod ludzi nie majacych tego problemu

Też mam wrażenie,że to wadliwe zaprogramowanie.Wiem,kiedy u mnie to się zaczęło.Kiedyś,ok 3 lat temu byłam zdenerwowana i dla "żartu" zaczęłam trząść rękami - i wierzcie mi od tamtego momentu mój mózg to podłapał.Tak,jestem jak pies pawłowa,bodziec-reakcja i nie ma zmiłuj. Choć muszę się przyznać do małego wczorajszego sukcesu-poszłam z bratem na piwo i mimo tego,że było mnóstwo ludzi-ręka moja była nieruchoma,wypaliłam stos fajek :O i jakoś tym się podbudowałam,dziś wstałam o 11.30 i jakoś staram się przygotować do jutrzejszego dnia pracy.

Dziękuję magnolio za słowa wsparcia Sama wiesz,jakim wstydem przed samą sobą jest przyznanie się do porażki i stwierdzenie "Tak,mam problemy z psychiką".Boję się,że jeśli pójdę do psychiatry,to rozniesie się szerokim echem w mojej mieścinie.Piastuję zawód społecznego zaufania i obawiam się,że może mnie to pogrążyć zawodowo.Obiektywnie patrząc-może ja powinnam z tej pracy zrezygnować?

ja odliczam dni do konca stazu. jeszcze mi troche zostallo niestety. oby jak namniej parzenia kawy. mysle ze gdyby w biurze byl chaos tez by mi sie rzesly ale moze troche mniej . juz samo haslo ze mam zrobic kawe powoduje silne drgawki

Droga Fretko, nie rezygnuj z pracy. Spróbuj poszukać lekarza dalej, w końcu do niego częściej niż raz w miesiącu się nie jezdzi... Musi być miejsce, w którym jesteś anonimowa... ? Ja miałam to szczęscie, ze wyrwałam się z mojej mieściny na studia i tu chodzę do lekarza. Dotarło już prawie do mnie, ze to nie wstyd, przecież są normalni ludzie z nerwicami, depresjami i własnie z fobiami, i też muszą jakoś żyć:/ Ale jeszcze pół roku temu na myśl "ja i psychiatra" odbierałam to jako wielkie nieporozumienie. Tę blokadę przed psychiatrą (psychologiem/psychoterapeutą) trzeba jednak samemu przełamać... Pozdrawiam ciepło i życzę powodzenia:)

magnolia ile placisz za terapie? i czy naprawde cos pomaga? ja niestety nie mam dostepu do terapii bo w moej miescinie nawet psychologa nie ma a co dopiero psychiatra czy psychoterapeuta

Za wizytę u psychiatry płacę 100zł - wiem, że jest to dużo, ale pytanie, czym się kierowałam przy jego wyborze: 1. jest to neurolog+psychiatra (początkowo nie wiedziałam, czym jest spowodowana trzęsawica, a nie chciałam iść osobno i do neurologa, i psychiatry) 2. czytałam o nim dobre opinie 3. jest ordynatorem swojego oddziału, to chyba musi być dobry... Trafiłam do niego tak naprawdę trochę w ciemno, to że mi pomoże, to póki co moje pobożne życzenie... Na psychoterapię mówił że będę mogła chodzić na szczęście na NFZ

Czy mi pomaga - za wcześnie, żeby cokolwiek stwierdzić... Co mi na razie pomogło, to zastosowany doraźnie Signopam. Z terapią muszę jeszcze z miesiąc poczekać...

Tzn. chodziło mi o to, że jeszcze nie zaczęłam psychoterapii. Nie mam przy tym pewności, czy "psychoterapeutyczny turnus" pt. fobia społeczna zostanie "otwarty" (chodzi o liczbę chętnych)

ja tez bylam u psychiatry w mojej prychodni,babka nawet sympatyczna,ale nie potrafila stwierdzic dlaczego mi sie rece trzesa,powiedziala ze powinnam pojsc do psychologa,przepisala mi proplanolol i bioxetin.Wczesniej mialam tak ze rece trzesly mi sie tylko w stresujacych sytuacjach tj,pisanie w miejscach publicznych,czy ogolnie robienie cos rekoma przy ludziach a teraz mam tak ze rece mi ciagle lataja,jest to dla mnie krepujace i wstydliwe:(((jak myslicie moze powinnam pojsc do neurologa??czytalam ze to dobrzy specjalisci,obecnie szukam pracy ale boje sie ze nikt mnie nieprzyjmie jak zobacza moje rece jak lataja,pomysla ze jestem alkoholiczka,poradzcie mi cos prosze:((

a slyszalyscie cos o terapii richardsa?

Dziś byłam w pracy,a ponieważ jadę na nervomiksie,to jakoś poszło.Ale zauważyłam,że im mniej się śpieszę,tym i psychicznie lepiej się czuję i przy tym mi ręce nie drżą.Dzień był bardzo absorbujący,nawet mnie jeden facet próbował zdenerwować,był bardzo arogancki.Ale normalnie go olałam i nie czuję wyrzutów sumienia.Załatwiłam co miałam załatwić i już,bez zbędnych komentarzy.Po pracy pojechałam z mężem na obiad i normalnie wszystko poszło,zjadłam ,wypiłam i teraz relaks przy melisie. I po tym wszystkim naszła mnie taka refleksja,taki bunt we mnie narodził się.Dlaczego mam wszystkiego się bać,dlaczego nie mogę normalnie,z podniesioną głową zrobić czegoś najnormalnieszego na świecie-zjeść.Dlaczego mam być zahukana jak ta myszka? Ale wiecie co najdziwniejsze-jestem w pracy bardzo lubiana,postrzegana jako osoba kompetentna i tylko sama się wewnętrznie dołuję.Wystawiam sobie negatywne oceny.I tak dziś myślę-po co?Dlaczego siebie tak nie lubię? Mimo wszystko dzień zaliczam do udanych.

Izza - na Twoim miejscu nie szłabym do neurologa, tylko do innego psychiatry (chociaż do neurologa też zawsze warto). Wszystko wskazuje na to, że ta babka jest jakaś niedouczona. Powinna wiedzieć, dlaczego ręce się trzęsą. Od paru dni biorę Citalopram, ale potwornie po nim ziewam, chociaż spać mi się nie chce. Ale jestem jakaś spokojniejsza, nawet przed i w trakcie posiłkach. Mam wrażenie, że owszem, ręce dalej mi latają, ale jakoś tak mniej... ?

magnolia987-masz racje powinnam pojsc do innego psychiatry,dzis sama odstawilam leki ktore przepisala mi tamta lekarka,tylko czasem bede brala proplanolol,gdybym miala kase to bym poszla do prywatnego psychologa:((juz poprostu niemoge wytrzymac z tymi rekami,nawet niemoge pojsc do pracy takiej jakiej bym chciala bo ciagle blokuja mnie te rece,jak tylko uslysze ze mam sie gdzies podpisac lub cos wypelnic to zaraz robi mi sie slabo,serce wali jak mlot,zimne poty,a rece lataja jak oszalale,ogolnie jestem slaba psychicznie a te rece wprowadzaja mnie w taki dol:(chcialabym zyc normalnie,

Ja powoli pokonuje problem:) Pozdrawiam. Mam swietnego psychoterapeute - BArtlomiej Perczak, przyjmuje w Krakowie. Polecam.

Bez kitu. Swietny gosc. Nawet leki odstawilam:) Laski nie martwcie sie tak. Naprawde, pozdro. Zaraz wam napisze recepte dobra.

klaudynka - napisz co robisz, żeby pokonać te nasze rączki. Kraków, to dla mnie drugi koniec Polski. Więc niestety się do niego nie wybiorę, ale napisz jak to pokonujesz. na czym polega Twoja psychoterapia?

richardsa ( u dolu strony jest link do sciagniecia terapii http://bezfobii.blogspot.com/ co o nie myslicie? slyszal ktos o tej terapii?

mnie sie ta wersja po polsu nie wyswietla :( terapia fajna ale co z tego jak nie moge po polsku odsluchac