Grono znajomych/przyjaciol, macie takie?

Zamierzam przeprowadzic sie do Gdanska, ale pewnie gdzies ze dwa lata lub trzy zejdzie :(. Najpierw chce z chlopakiem odlozyc pieniadze na kilka miesiecy zycia tam, zanim sie wyprowadzimy on musi znalezc tam prace i mieszkanko, najlepiej kawalerke. Tak bym chciala zeby to bylo juz ech.

mieszkamy w 5;) jeden z nich to znajomy mojego miska jeszcze z liceum:) na studiach przypadkiem sie umówilismy na piwo( ja, mój facet, ten chłopak i jego dziewczyna), było fajnie, poszliśmy drugi i trzeci raz, a potem się tak złożyło, że rozpadły nam sie ekipy z poprzednich mieszkań i zamieszkaliśmy razem;) teraz to moi, jego, nasi najlepsi przyjaciele;) całkeim przypadkiem:P

Oj, no to faktycznie szkoda... Ja zrobiłam bardzo odważny, a może głupi krok: namówiłam mojego faceta (bo on to chyba by nigdy na cos takiego się nie zdobył) żebysmy pojechali. Wynajęliśmy ze znajomymi mieszkanie, żeby było taniej i dopiero w trakcie szukaliśmy pracy. On szybciej znalazł. No i się udało, pod pewnymi względami przynajmniej:) Z tego co wiem, to on też siedzi nadal w 3mieście, chyba dośc dobrze mu się wiedzie i chyba nawet ma jakąś laskę:)

To świetnie sie Wam, Bezzebna ułożyło:)

To "oj szkoda" było oczywiście do Mizumi, że jeszcze musi tyle czekac na przeprowadzkę:)

Mojrn szkoda szkoda. Czasami sie boje, ze cos sie nie uda, ze moj chlopak sie zmieni i nie bedzie mnie juz chcial, ze nie damy tam rady finansowo :(.

a żeby było smieszniej to mieliśmy ich kiedyś za takich buraków:P poszlismy na to piwo z czystej grzeczności i przyznam szczerze... z nudów:P

mizumi, nie ma sie co martwić na zapas

Oj, skąd ja to znam...Ale wiesz, jak się zmieni, i nie będzie Cie chcaił, to znaczy, że to nie było to, serio. Jestem stara, wiem, co mówię:):):) Na pewno Wam sie uda, jak mi mi sie udało (a miałam w kieszeni naprawdę niewiele oszczędności, wierz mi), to czemu Wam ma się nie udać:) Nie martw się, będzie dobrze. Jak człowiek czegos pragnie, to to może sie spełnić - wiem, bo przerobiłam. No proszę, siebie chyba powinnam tez motywować:) Ale wiedomo, szewc bez butów chodzi:)

Wiecie co, ja chce wyjechac zeby tez bardziej dorosnac, bo rodzice mi nie daja mozliwosci. W Gdansku mam rodzine, wiec moze bedzie troche latwiej. Czy informatyk w Trojmiescie znajdzie dobrze platna prace?

Bezzebna - czyli, mówisz, warto czasem postawic na ludzi, z którymi, wydawałoby się, nie ma sie nic wspólnego?

On mi caly czas mowi, ze mnie chce i w ogole, ze cale zycie chce ze mna spedzic, a slub bylby na pewno przed wyjazdem. On dla mnie duzo sie poswieca i bardzo pomaga, jest kochany :).

moim zdaniem - jak najbardziej;) wiele razy sparzyłam się już na tym, że ludzie przy pierwszym poznaniu sa och i ach a potem - masakra, nie ma o czym gadać.. a tacy na początku niepozorni moga wiele zyskac przy blizszm poznaniu;)

No widzisz:) Ni ma sie więc co martwic na zapas, zgadzam się z Bezzebną:) A informatyk na pewno znajdzie prace w 3mieście. Nie chcę Cie zapewniać, bo to różnie bywa, ale jak się człowiek postara, to na pewno. W Gdańsku, wbrew pozorom jest dużo pracy.

Dobra, Bezzebna, to spróbuję w przyszłym tygodniu:) Jeżeli w ogóle wyzdrowieje, bo na razie się nie zanosi:))))

co nie wyzdrowiejesz jak wyzdrowiejesz;)

Mam nadzieje, ze cos znajdzie, bo ja pracowac nie moge ;(. Uwielbiam morze i tam bym chciala mieszkac. Przestepczosc czy inne sprawy sa wszedzie, wiec normalka. Samochodu nie chcemy miec, bo na poczatku by tylko zawadzal i pieniadze zjadal.

a poza tym zamiast zakładać kolejny topic marudzących-opuszczonych, należy zawiązać kolektyw piwny lub inny jakiś ;) Jakby co, mail pod nickiem. Dobranoc. I nie bójcie się przyjeżdżać tu. Do odważnych świat należy. Na początku było ciężko, a dziś mieszkamy w swoim mieszkanku. Pzdr.

No, musze w końcu, nie? Dość tego leżenia!!!!!:):):)

aha:P i zeby Cie bardziej przekonac - osoba która polubiłam na początku studiów stała się po 2 miesiącach nie do zniesienia, a laska która trzymałam na dystans 3 lata okazała się świetną kumpelą;)

mizumi na pewno dacie rade;) znalazlam prace za granica kompletnie nie znajac jezyka:) gdzie rozmowa z ludzmi byla najwazniejszym elementem pracy;) naprawde mozna bardzo duzo jak sie chce i jest sie zdesperowanym:P

Mi sie wydaje, ze jak nie sprobuje zamieszkac w Trojmiescie i zmierzyc sie ze swoimi silami to bede tego zalowac do konca zycia, ze nie sprobowalam, jak myslicie?

No to super:) Ja w liceum, w piatej klasie (bo chodziłąm do plastyka, tam się uczyło 5 lat, jakby co:) ) zamieszkałam z koleżanką, z która wczesniej za bardzo nic wspólnego nie miałysmy. No i przyjaźnimy sie do dzis. I to jest taka prawdziwa przyjaźń. Z tym, że ona mieszka wPoznaiu... Agatuś, ok, jakby co, to odezwij sie tu jeszcze.

bezzębna_łachudra zrobilas przymruzone oko, wiec zart i nie wiem czy damy rade czy nie?:)

to było takie oczko do Ciebie - pocieszające;)

Gdyby to był NY, to może byłoby to jakieś wyzwanie... ale to tylko 3miasto :) Przeprowadzałam się tutaj z Lublina, więc początkowo było trudno. Ale zobaczysz, że będzie ok. Poza tym zawsze masz gdzie wrócić.

mojrn a gdybys kiedys odwidzała koleżanke w poznaniu to mozesz do mnie też wpaść:)

Mizumi - ja własnie tak zrobiłam - myslałam,że szału dostane i własnie, że jak nie spróbuję, to bedę żałować do końca życia. No i w sumie się udało. Ale jestem pewna, że jakbym została w domu, to nadal byłabym zależna od rodziców, byłabym złą na cały świat i na ludzi za to, że nie spróbowałam. Na szczęście mama też mnie do tego namawiałą, chociaż łzy miałą za każdym razem w oczach, jak o tym rozmwiałysmy..

Dziękuję, Bezzębna, ja teraz będę jeździć do Poznania na podyplomowe studia, więc, kto wie:)

Moi rodzice wlasnie wola zebym zostala w domu i to najlepiej zebym slubu nie brala i nadal bylo tak jakbym miala 10 lat, a ja nie chce tak, nie jestem juz dzieckiem i staram sie im to udowadniac. Moja bratowa uwaza, ze damy rade w Trojmiescie, mieszka tam juz kilka lat, jak tam jestem to czuje sie super. Probowac nalezy, bo nie chce cale zycie myslec co by bylo gdyby.