nie umiem żyć

siedząc tu i pisząc w kółko o tym poglębiasz się tym jeszcze bardziej Zacznij odwiedzac rodzine kogokolwiek a jak to Ci nie sprawia satysfakcji i zadowolenia odwiedz najblizszy oddzial obkologiczny porozmawiaj z ludzmi chorymi moze to Cie obudzi ZACZNIJ COKOLWIEK ROBIĆ a ocene pozostaw na póżnije Ty z gory zakladasz a przeciez na to nie ma pewnosci że dalej będzie zle SPRÓBUJ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

wszyscy tylko o tych szpitalach, hospicjach itd, przecież to tylko uświadamia jeszcze bardziej komuś, kto czuje się tak jak ja, że nie ma sensu w nic się angażować, bo każdy w każdej chwili może umrzeć, ja po kontaktach z ludźmi chorymi jestem jeszcze bardziej zdołowana i to też w dużym stopniu doprowadziło do mojego myślenia o wszystkim, jak się widzi tyle cierpień, chorób i nie można temu zapobiec, to wszystko boli jeszcze bardziej, a do tego rośnie strach, a nawet paranoja, że mnie czy ewentualnych bliskich spotka to samo.

przeciez piszesz ze nie umiesz zyć to rzecz naturalna ze człowiek rodzi sie i umiera jesli nie widzisz sensu wlasnego zycia oddaj je chorym tak sadzilam ale w Tobie jest tylko skupienie na sobie samej nie umiem Ci pomoc powinnas raczej pomoc sobie sama Myśląc twoimi kategoriami masz racje Po co jeśc jak znowu zgłodnieje po co sie myc i tak sie ubrudze po co sprzatac jak i tak sie nabrudzi i nabalagani i takie po co to po co tamto tak wlaSNIE WYGLĄDA ZYCIE JEST ZŁOZONE Z WIELU CODZIENNYCH C\ZYNNOŚCI BEZ WZGLĘDU PO CO NA CO DLACZEGO TAK PO PROSTU JEST I TYLE

Ktoś tu jeszcze zagląda? Tak sobie czytam ten topik. I się zastanawiam, dlaczego osoby z depresją wysyła się do chorych ludzi? Przecież to ostatnie miejsce, gdzie wrażliwa oosba mogłaby dojść do siebie, a nie załamać jeszcze bardziej. Ten temat woelokrotnie bywał wałkowany i na pewno osoba z depresją ani tam się nie okaże pomocna ani jej to nie wyjdzie pozytywnie. Ja to znam nawet z własnego życia. Nie wiem, co możnaby poradzić, bo ja tez nie umiem żyć. Najważniejsze to chyba znaleźć przyjaciół, kogoś bliskiego, po prostu kogoś, z kim to uczenie zycia byłoby łatwiejsze, bo człowiek pozostawiony sam sobie to najgorsze z najgorszych.

tylko ciekawe, skąd wziąć tych przyjaciół... ja już zwątpiłam we wszystko, z ludźmi po prostu nie umiem współistnieć, właściwie to już chyba tak przywykłam do odizolowania, że nie umiem tego zmienić. nigdy nie umiam się dogadać z ludźmi, nigdy też nie umiałam być zaradna, tak więc we wszelkich miejscach, gdzie trzeba nieść pomoc, to ja szybciej bym sama zawadzała niż była pomocna... bez sensu to wszystko...

mi tez sie nie chce zyc ,ale musze dla dzieci

dobrze, ze masz dla kogo żyć, a poza tym, piszesz, że nie chcesz, gorzej, jak ktoś nie potrafi.