zmęczenie życiem

PS. Jeśli zniknę stąd, pojawię się z pewnością w poniedziałek. W weekend staram się nie myśleć o pracy, komputerze, ani czasem nawet o telewizorze. Są rzeczy więcej warte niż to wszystko w sumie, a zarazem tak małe :-)

miałaś męczyć swoimi problemami i co? nie ma Cię. jesteś samotna. i nie wierzysz za bardzo, że to może się zmienić. a to błąd :-)

luska bardzo ciekawie piszesz,widac ze jestes madra kobietka znajaca zycie,pozdrawiam,napisz jeszcze jakies sentencje i mysli to mnie podbudowalo,pozdrawiam

luska odezwij sie

czytam, czytam i widzę, że trochę nie na temat... rozmowa z dzieckiem z domu dziecka pewnie założycielce topiku nie pomoże na nowo cieszyć się życiem moja rada jest prosta (bo najlepsze są proste rowiązania, jak tu ktoś wspomniał) - weź sobie tydzień urlopu, rzuć wszystko i wyjedź gdzieś, gdzie nikt Cię nie zna, nikt od Ciebie niczego nie oczekuje, nikt niczego nie chce (najlepiej z kimś, kogo lubisz z wzajemnością) mi to robi najlepiej dlatego we czwartek jadę w Tatry i już nie mogę się doczekać

Ewa jej to nie pomoże. Ona może mieć to w każdej chwili, gdyby wiedziała, że jej to pomoże, dawno by wyjechała. Bo (na marginesie) ma możliwości.

Tydzień to za mało. A sam wyjazd niczego nie rozwiąże. Moim zdaniem Topola jest głęboko samotna, chciałaby prawdopodobnie na chwilę być kimś innym. Z takiej sytuacji jest możliwe wyjście, ale potrzebna jest bardzo długa rozmowa z nią. Może bardziej nawet potrzebne jest to, żeby spokojnie usiadła i zaczęła do kogoś mówić, potrzebuje osoby, która by jej słuchała. Tak jak wcześniej napisałam - godzinę, dwie, nawet cały dzień.

Pytająca - bardzo dziękuję, to co napisałaś jest też podbudowujące ;-)

może to mieć, ale pewnie od kilku lat nie miała niestety, znam specyfikę pracy ludzi na wysokich stanowiskach czy tez prowadzących swoją działalność wszystkim się wydaje, że moga wszystko, ale tak nei jest żeby wszystko dobrze się kręciło, wydaje się takim ludizom, że nie moga opuścić firmy nawet na dwa dni nie wiem, czy tak jest w tym przypadku, ale podejrzewam, ze mam rację jest coś takiego, jak wypalenie zawodowe i tak mi to wygląda najlepszym na to lekarstwem jest przerwa w pracy a tydzień to jest 7 dni - to jest sporo, jak dla pracoholika

:-) Teraz wiem, dlaczego "reklamujesz" tydzień, a nie więcej. Ale każdy człowiek jest inny i dopóki Topola nie "wygada się" porządnie, nie można być w stu procentach pewnym, czy to pochodzi od wypalenia zawodowego. Poza tym takie wypalenie to też nie jest łatwa sprawa, tego też nie załatwisz jednym tygodniem. to jest jak tabletka przeciwbólowa na kręgosłup. Pomoże, ale nie dość, że tylko na chwilę, ale również nie wyleczy.

ale nawet jak na chwilkę się oderwie od codzienności, nawet na te 7 dni to może inaczej na wszystko spojrzy, może zobaczy, że jest coś jeszcze innego niż właśnie praca-tv-dom, który to schemat, jak sama napisała, męczy ją i odbiera chęci działania

Topola pisze krótko o swoich odczuciach, mniej więcej wie, w jakiej sytuacji znajduje się obecnie. Nie wie natomiast dlaczego tak jest i bardzo by chciała znać receptę na to, co ją dopadło. Pisz, że ma dorosłą córkę, a to oznacza, że dość długo znajduje się w miejscu, w którym teraz jest. A im dłuższa jest taka sytuacja, tym naprawdę większa pewność, że dłuższej wymaga uwagi. Z jej wypowiedzi wcale też nie wynika tak jasno, że jest pracoholikiem. Prawda, że odpoczynek jest wskazany. Ale myślę, że źródło jej samopoczucia tkwi gdzieś indziej.

No, wrócę za godzinkę.

hey, właśnie znalazłam chwilkę, nowe problemy firmowe oderwały mnie od medytowania nad beznadziejnością ludzkiego jestestwa. Jest to straszne, ale przeze mnie wpadła w dołek moja gospodyni, bo uświadomiłam jej te dnoJezu - po co ja to powiedziałam teraz ona ma doła. No cóz ludzie są na tyle podli, że jak im coś się dzieje, to nie chcą w tym tkwić samotnie. zwykła ze mnie swinia,

topola nie swinia, ale ta gospodyni Ci wspolczuje, tzn wpolodczuwa to co Ty czujesz, a moim zdaniem takie dzielenie trosk bardzo zbliza ludzi

tak, ale wyobraź sobie że coś takiego usłyszałać \" patrz na siebie - niedokończone studia, robisz robote która nie jest tobie przeznaczona, masz artystyczną duszę, niczego nie tworzysz dla potomnych, niczego nie zostawisz po sobie. Facet którego kochałaś cię rzucił, zmarnował ci młodość , zabrał 8 lat i sobie poszedł, a ty zostałaś sama i zaprzyjaźniłaś się z mężczyzną, który jest dobrym człowiekiem i z mnim zostaniesz, żeby nie być samą. Rano wstajesz idziesz do pracy, wracasz, tv, książka, gazeta, rozmowa, sex , spać rano wstać itd......\" straszne. niepotrzebnie to powiedziałam

oj fakt, wygarnelas jej niepotrzebnie

może, byłoby inaczej, gdyby mój młody partner miał podobne usposobienie do mnie. Ja nienawidzę stagnacji, byłam nieszczęśliwa budując własny dom, w domu się umiera. On uwielbia dom, po pracy pędzi do niego na skrzydłam, może do mnie? ale bardziej do domu, bo nie bardzo dba o zaspokojenie moich potrzeb, a ja nikogo nie lubię do niczego zmuszać ( dlatego pracownicy mnie kochają) Ale jest mi smutno siedząc i oglądając durne filmy, kiedyś napisałam książkę przygodową z wątkanmi z mojego życia. To była fajna zabawa, najpiękniejsze chwilę to, te podczas pisania, nawet została wydana, mówia pisz następną, ale nie mam już ochoty, Ja na nic nie mam już ochoty i tu jest pies pogrzebany

tez mam artystyczną duszę, nawet mam dyplom, studia mam dokończone a 8lat tez mam w plecy - zajecie zarobkowe mi padlo i szukam pracy pozdrawiamps.topola - nie masz zle

wiem że krytyka mnie nie ominie, bowiem wszystkim trudno się żyję, większości jest źle i ma problemy - nie ma co do gara wlożyć- ja to kiedyś też przerabiałam, kiedy na obczyźnie córkę karmili sąsiedzi, a nam przynosili pod drzwi, kartofle jajka i inne - niby święty mikołaj Też swoje przeszłam, jadąc na pożyczonym rowerze, szukając pracy, jeżdząc od domu do domu, chciałam wjechać pod ciężarówkę...... swoję przeszłam i chyba mam już dosyć. Teraz jest co innego, może ja należę do tych co to muszą walczyć nie widząc horyzontu, a jak go już zobaczą to już jest koniec..................

a ja nie mam roweru i szukam :o

ja jeździłam na pożyczonym, teraz mam nawet dwa - i co z tego... do d.....

a teraz muszę trochę popracować niestety....

masz jakieś marzenia?

w młodości szlałam na żaglach, byłam kaskaderem specjalizcja jazda konna, skakałam ze spadochronów, umiem jeździć czołgiem i mam licencję na prowadzenie gąsienicowego wozu pancernego, strzelałam z każdej broni. Na nartach miałam poważny wypadek i już nie mogę. teraz nurkuję wydałam książkę, wystawiałam moje obrazy ( malarstwo holenderskie) rzeźbiłam, projektowałam ciuchy sportowe, a raczej rysunki i napisy na koczulkach, projektowałam zabawki pluszowe JEZU.. MARZENIA?... a o czym można marzyć? jestem całkiem zdemoralizowana, ale wszystko osiągałam ciężką własną pracą , nikt mi niczego nie dawał.

http://f.kafeteria.pl/temat.php?id_p=3414290&start=0

jestem zmęczona wegetacją, bo typowe zadania jakie natura przeznaczyła każdej istocie żywej, jest beznadziejne: dążenie do prokreacji - nic więcej i wszystko się wokół tego kręci

nie gniewaj się, że tak sobie zażartuję, ale w takim razie pozostaje tobie emerytura albo Święty Piotr :-)