Poszukiwania małżonki.

Zuziu, kochana, przyjaźń do wielka sprawa. Podobnie jak miłość. Poza tym, ja moich przyjaciół staram się nie obarczać kłopotami. A przynajmniej próbować nie robić tego zbyt często. Wobec Ciebie limit kredytu się wyczerpał w związku z pamiętnymi przewózkami po Warszawie :-)

Co do limitu kredytu ... nie podzielam, ale nie będę się licytować i chwilowo się poddaję. Zostawiam Cię w dobrych "rękach" kojącej muzyki :)

Dzi ękuję, Zuziu :-) Określenie "chwilowo" niesie pewną obietnicę. Hm... Przypadek, czy świadoma, babska prowokaja?

Ani przypadek, ani prowokacja. Biorę się za pracę, Sasza... jutro wyjeżdżam na konferencję, czyli 2 dni nieróbstwa przede mną :)

Skoro w Twoim domu nie ma być kobiety, to skąd kolejna prowokacja o poszukiwaniach małżonki? ;-) Ech, co innego w duszy, co innego na obliczu...

Nie przypadek, ani prowokacja ale "konferencja" :-) Rozumiem, Zuziu. NIe przeszkadzam w przygotowaniach. I nie zapomnij wziąć na konferencję coś do dziergania. Będziesz miała zajęcie dla rąk za plecami koleżanek w pierwszych rzędach, które będą musiały udawać, że wszystko ogromnie je interesuje.

Dla rozrywki i swoiście pojętego sportu, Ryba. Jakbyś mnie znała dopiero od wczoraj.

Żebyś chociaż powiedział, że dla edukacji... ;-) Ale i tak powiało smutkiem i tęsknotą. Nie dziwota... Mnie się możesz wyżalać budowlanie! :D Może (samolubnie) zrobi mi się wtedy lepiej, że nie tylko u mnie kryzysy w tej dziedzinie. ;-)

Nie, Rybko. Muszę Ci odmówić, podobnie jak to zrobiłem w przypadku sympatycznej Zuzi. Ty nie jesteś moją kobietą, więc wyżalać Ci się także nie będę. Nie mogę. Za to mogę się łączyć w inwestorskim współczuciu :-) Łączy nas wspólne doświadczenie.

Powiało tęsknotą, bo jest tęsknota i to ogromna tęsknota. A smutek? Cóź, każdy ma to, na co zasługuje. No, może nie każdy. Znalem kiedyś pewną osobę skrzywdzoną przez los. Niezwykła kobietę, której parszywy los przetrącił kręgosłup i żeby dopiec, dał bardzo długie życie.

Dobrze, że dodałeś, że nie Twoją kobietą. ;-) Czy każdy ma to, na co zasługuje? Nie zgodzę się. Czy górnik zasługuje na bycie zasypanym w kopalni? Czy kilkuletnie dziecko umierające na raka zasługuje na tak wczesną i ciężką śmierć? Nie sądzę. Ale faktem jest, że wiele w życiu od nas samych zależy. Często czymś takim jest samotność... Ech... Miły akcent - właśnie współkoledzy wręczyli mi bukiet przepięknych, ogromnych dwudziestu róż. :D W życiu nie dostałam takich kwiatów... :D :D :D

Cześć, Lingner. Co u Ciebie?

Dziękuję Babi Betonie, nic nowego, a u Ciebie? Bo nie zdążyłam jeszcze doczytać.

A raczej tak wiele od nas nie zależy, ale wmawiamy sobie coś wręcz odwrotnego. Odnoszę coraz częściej wrażenie bezradności. Coś się dzieje wokół mnie, coś porusza. Niby ja jestem sprężyną czegoś, niby kierownikiem, ale w rzeczywsitości wszystko jest przedmiotem prawdopodobieństw i przybliżeń. Ryba, słyszałaś coś o ludzkiej pysze i zarozumiałości? Przypominasz sobie historię Wieży Babel? Albo przypowieść o człowieku, któremy bardzo obrodziło pole? Ja się nie mogę pozbyć coraz bardziej uporczywej refleksji, że to zupełnie nie tak. Im dłużej myślę, tym jestem głupszy.

Przestań czytać, Lingner. Szkoda czasu. Nie warto. Co u mnie? Naszła mnie chwila głębszej refleksji nad sobą. Dość krytyczna.

Ryba? Ty się kiedyś skarżyłaś, że nikt Ci kwiatów nie daje? Chciałaś mnie wziąć na litość, co?

Właśnie zauważyłam, Betonie. Refleksje się przydają, mnie też nachodzą, jakiś sens w tym wszystkim jest, tylko zależy czy te refleksje prowadzą do jakiejś zmiany, czy ich następstwem są różne zmiany w naszym życiu. Wykorzystaj ten refleksyjny czas i jeśli z czymś nie jest Ci dobrze, to postaraj się to zmienić. Jak słusznie zauważyłeś, wiele rzeczy od nas zależy, ale sami wmawiamy sobie, że to los, a tymczasem człowiek ma wpływ na tak wiele spraw, dokonuje wyborów słusznych lub nieslusznych, ale ma ten wybór i tylko od niego zależy czy z niego skorzysta.

Bezradność? Ostatnio dość intensywnie ćwiczę się w bezradności. Jest mi z tym ciężko, bo niewygodne są dla mnie sytuacje, w których nic nie mogę zrobić. Ale wiem, że to właśnie one ukrócają moje zbawienne zapędy. Przypominają, jak mało mogę zrobić. Ale... czy nie rozleniwiają za bardzo? Jak nie wpaść ze skrajności w skrajność? Od intensywnego działania do całkowitej bezczynności? Próbować podążać swoją drogą czy dać się unieść prądom? Trudne pytania. Z kwiatami - nie, nie chciałam Cię brać na litość. Choć litować się nade mną zapewne należy - czasem. ;-) Niekoniecznie kwiatami. :-D

Rybko, ja też nie dostaję kwiatów, ale ja nie zasłużyłam, to co innego.

Lingner, pomyliłaś Rybie poglądy z moimi. Ja tak coraz mniej uważam. Stoimy przed wyborami, staramy się wybierać zachwoując zasady zdrowego rozsądku. A mi się coraz częściej wydaje, że człowiek tak na prawdę jest bezradny jak dziecko. Tylko wmawia sobie często, że jest Panem Bogiem i może wszystko. Ale tzw. życie prostuje mu światopogląd. Młodość, wykształcenie, pieniądze? Wszystko przemija. Chyba jestem ponownie w nastroju do zamieszkania u kamedułów.

Wczuwam się w Twoje położenie, Lingner. Ja również nie dostaję żadnych kwiatów :-). Natomiast chętnie je daję osobom, które lubię. To znaczy kobietom, ku którym mam sympatię.

Prawda jest taka, że człowiekowi jest wygodnie z tą bezradnością i za bardzo się nią usprawiedliwia. Ja coś wiem na ten temat. Ale ja to dużo gadam, a mało robię. Dobrze wiem, że trzeba mi zmienić życie, bo obrało kierunek inny niż bym chciała, ale ja z góry zakładam, że nie ma sensu, że się nie uda. Hmmmmm, tak to ze mną jest. Ale nie wiem po co to piszę, kogo to interesuje. :(

He, he..., Ryba, pociesz się, że nie jesteś w tym uczuciu osamotniona. Nie ma chyba normalnego człowieka, który by lubił poczycie bezradności, widząc, że jego starania przypominają bezprzedmiotowe walenie łbem o ścianę. Planujemy, wymyślamy, zazwyczaj nic z tego nie wychodzi. A jeśli wychodzi, to przypadkiem - w końcu sprawy muszą się w jakąś stronę przechylić. No i się przechylają.

W takim razie masz względnie szczęśliwe kobiety wokól siebie, one chociaż dostają kwiaty.

He, he... Lingner, a jeśli ja powiem, że mnie interesuje? Napsziesz coś konkretniejszego?

:-) Właśnie, Lingner. One są "względnie" szczęśliwe.

A uczucie bezradności jest uczuciem bezradności. A może możliwość odczuwania bezradności jest dla człowieka konieczną lekcją pokory?

Napisałam już, chyba dość konkretnie. Gdybym chciała napisać więcej, musiałabym tu opisać całe swoje życie, a wierz mi, że taka lektura nie spotkałaby się z entuzjazmem.

Inaczej - one są uszczęśliwiane przynajmniej na chwilę. To tak nieczęste uczucie, że każda chwila jest cenna :-) A ja chyba niedługo się oddalę. Pójdę do dom i będę spoglądać na te piękne kwiaty. I też zrobi mi się miło przynajmniej przez chwilę. :-)