Poszukiwania małżonki.

Dekuś. Czego tyczy się Twoje \"eh\"?

Psełdonimku, po prostu muszę się wpisać na Twoim topiku :D Powodzenia :p i mówię to szczerze :D Twój Szarlatan na moście :p

no i jak poszukiwania ? bo kandydatek jakoś mało ...czy tylko mi się tak wydaje ?

a tak mi się eh powiedziało.. dziwny ten dzień jakiś, nawet się niezorientowałam że już tak późno jest..

ciekawe czemu sie 2 razy "ehło" i to o różnych godzinach.. ja sobie chyba hasło zmienie.. bo jakieś dziwactwa się wyczyniają..

ja jak Ci odpisywałam też widziałam jedno :)

hej jak tam ida poszukiwania?

Hmm... Niepoprawni. ;-)

Nijak, ona30. Nie jest łatwo znaleźć małżonkę dzisiaj. Już chyba kobiety niemal zapomniały, co oznacza pojęcie małżonki. Teraz się mówi o partnerkach. A ja poszukuję żony, nie partnerki. Kobiety także nie oczekują od mężczyzny, żeby był u ich boku mężem. NIe chcą mężów. Chcą partnerów.

To może im przypomnij? Łatwo jest zrzucać winę na innych. ;-)

Bo widzisz, p. Justynaaaa, kiedy ja jestem osobnikiem nie działającym logicznie. Im bardziej parzy, tym głębiej i wytrwalej pakuję łapę w ogień. Z uśmiechem na twarzy. I co z tego, że będą kłopoty? Nie posiadanie zakochanej małżonki to także jakieś kłopoty. Jeśli nie rzeczywiste, to wymyślone.

Przypominam od dawna, Ryba, ale tyle to daje, co tłuczenie łbem o beton. Gdyby zliczyć wydatkowaną przeze mnie na to przypominanie-tłuczenie energię, z całą łatwością szłoby nią skruszyć w drobny mak ośmiometrowe ściany schroni Adolfa Hitlera w Wolfschanze.

Ale wiesz, (to) forum jest dość specyficzne. I leniwe. (hmm, w zasadzie to \"specyfika\" większości obecnego, zwłaszcza młodego społeczeństwa - lenistwo) I trzeba przypominać wciąż od nowa. Nieustająca edukacja. Ale wiesz, może warto? A nuż znajdzie się pojętna uczennica? Której dotychczasowe \"studia\" jednak nie odpowiadają? :-)

Justynaaaa, to może zdefiniuj najpierw pojęcie \"partnerki\" i \"niewolnicy\". :-P :-P :-P Już wiele razy pytałam, co oznacza dla różnych osób słowo \"partner\" (Pseudonimie, Ciebie też pytałam, ale nigdy nie uzyskałam odpowiedzi ;-) ), bo wielu o nie kruszy kopie, ale nikt tego nigdy nie zdefiniował. A może wszyscy używają po prostu różnych słów, mając na myśli to samo? Ha?

Mylisz się. Mężczyzna, którzy poślubia kobietę, biorąc ją sobie za żonę, nigdy nawet nie pomyśli, żeby ją w jakikowliek zniewolić, p. Justynaaaa. Że w życiu wypada inaczej, cóż, a iluż facetów wie, co oznacza kochać kobietę-żonę? Nie po to się mężczyzna wiąże z kobietą-żoną, żeby ją w czymkolwiek sobie poddawać. On bierze sobie kobietę za żonę, żeby ją uszczęśliwić, a nie zrobić z jej życia koszmar. Pamiętaj, p. Justynaaaa, chwałą mężczyzny jest szczęście jego kobiety.

Nie tylko "to" forum, Ryba, jest leniwe i specyficzne. Człowiek jest z natury leniwy i specyficzny. Znacznie bardziej skłonny do bicia się w cudzą pierść, celem zapewnienia sobie cwanego wytłumaczenia własnych błędów i niedoskonałości. Najlepiej i najprościej zwalić na drugiego. Grunt, to spokojny własny sen.

Hmm, z tego wynika, że jestem dramatycznie niedzisiejsza. :-0 Pobicie kogośw jego pierś za własne błędy oraz \"zwalenie\" na niego odpowiedzialności za moje niepowodzenia w żadne sposób nie gwarantuje mi spokojnego snu. Wręcz przeciwnie. :-0 Ale nadal migacie się niczym lampki choinkowe, ale żadne z Was nie odpowiedziało, co rozumie pod pojęciem \"partnerki\". ;-)

:)

Na dobry początek: \"partnerstwo\" nie oznacza równorzędności we wszystkim\". Wcale nie oznacza, że trzeba ręka w rękę prać pieluchy, gotować obiad i skręcać meble tudzież malować płot. :-P

Proszę bardzo, Ryba. "Partner" jest elastycznym pojęciem, określającym osobę (płeć jest zupełnie nieistotna), dla wspólnego realizowania różnorakich przedsięwzięć. Pojęcie partnerstwa zakłada domyślnie równe prawa i równe obowiązki. Chyba że umowa partnerska stanowi inaczej. W ogóle, porządna umowa, to podstawa, układu partnerskiego. Wszelkiego rodzaju nieporozumienia wynikają przede wszystkim z ułomnosci umowy. Główne cechy partnerstwa: 1. Być partnerem można przez pewien z góry ustalony okres. Może ten okres nie być ustalony z góry, jednak partner może najlegalniej w świecie umowę rozwiązać w najdogodniejszym dla siebie momencie, nie oglądając się na drugiego partnera (pozostałych partnerów). 2. Wynikające z powyższego implikacje powodują, że partnerstwo nie jest instytyucją raz na zawsze, "aż do śmierci", zatem zupełnie się nie nadaje do definowania związku pomiędzy kobietą i mężczyzną. 3. Umowa partnerska jest oparta o jakieś tam ustalenia. Partnerów obowiązuje lojalność, ale tylko w zakresie i przedmiocie opisanych wspólną umową. Zaś warunki umowy są oparte na mocno niedoskonałych przepisach - powiedzmy ogólnie - różnych przepisów prawa. 4. Niestety, skoro przepisy są kulawe i pokręcone, a ludzka natura ułomna, stąd tak wiele oszukaństwa w "partnerskiej" współpracy. Wystarczy, że trafi się "partner" mający w nosie wszelkie zasady moralne. Wystarczy, że zdarzy się cwaniak, co to bez skrupułów nabije partnera w butlę. Nie koniecznie nawet w sposób prosty łamiąc warunki umowy. Reasumując, Ryba, ludzie są skazani na siebie. Tworzą społeczeństwo, które musi funkcjonować wg pewnych zasad. Jedną z tych zasad jest zasada partnerstwa. Ale zasady te są mocno niedoskonałe, tak samo jak ludzie. "Partnerstwo" dla określania związku kobiety z mężczyzną nie powinno mieć zastosowania. Mi się zawsze wydawało, że żeby związek powstał i trwał, po prostu potrzebna jest zwykła miłość. O ile, oczywiście, miłość jest czymś, co można określić zjawiskiem "zwykłym". Oszustwo. Brak umocowania w normach moralnych.

Proszę bardzo, Ryba. "Partner" jest elastycznym pojęciem, określającym osobę (płeć jest zupełnie nieistotna), dla wspólnego realizowania różnorakich przedsięwzięć. Pojęcie partnerstwa zakłada domyślnie równe prawa i równe obowiązki. Chyba że umowa partnerska stanowi inaczej. W ogóle, porządna umowa, to podstawa, układu partnerskiego. Wszelkiego rodzaju nieporozumienia wynikają przede wszystkim z ułomnosci umowy. Główne cechy partnerstwa: 1. Być partnerem można przez pewien z góry ustalony okres. Może ten okres nie być ustalony z góry, jednak partner może najlegalniej w świecie umowę rozwiązać w najdogodniejszym dla siebie momencie, nie oglądając się na drugiego partnera (pozostałych partnerów). 2. Wynikające z powyższego implikacje powodują, że partnerstwo nie jest instytyucją raz na zawsze, "aż do śmierci", zatem zupełnie się nie nadaje do definowania związku pomiędzy kobietą i mężczyzną. 3. Umowa partnerska jest oparta o jakieś tam ustalenia. Partnerów obowiązuje lojalność, ale tylko w zakresie i przedmiocie opisanych wspólną umową. Zaś warunki umowy są oparte na mocno niedoskonałych przepisach - powiedzmy ogólnie - różnych przepisów prawa. 4. Niestety, skoro przepisy są kulawe i pokręcone, a ludzka natura ułomna, stąd tak wiele oszukaństwa w "partnerskiej" współpracy. Wystarczy, że trafi się "partner" mający w nosie wszelkie zasady moralne. Wystarczy, że zdarzy się cwaniak, co to bez skrupułów nabije partnera w butlę. Nie koniecznie nawet w sposób prosty łamiąc warunki umowy. Reasumując, Ryba, ludzie są skazani na siebie. Tworzą społeczeństwo, które musi funkcjonować wg pewnych zasad. Jedną z tych zasad jest zasada partnerstwa. Ale zasady te są mocno niedoskonałe, tak samo jak ludzie. "Partnerstwo" dla określania związku kobiety z mężczyzną nie powinno mieć zastosowania. Mi się zawsze wydawało, że żeby związek powstał i trwał, po prostu potrzebna jest zwykła miłość. O ile, oczywiście, miłość jest czymś, co można określić zjawiskiem "zwykłym".

Ryba, Ty jesteś mocno niedzisiejsza. Pisałem Ci to niejednokrotnie.

Zależy, p. Justynaaaa. Ja miałbym obawy, co do zachowania "partnera" życiowego. Zdecydowanie bardziej na miejscu byłoby określenie "towarzysz (towarzyszka) życia", jakkolwiek słowo "towarzysz" z wiadomych powodów histroycznych wywołuje w moim sercu pewne mdłości.

A, no czyli mam przynajmniej już pewną jasność. Handlowo i prawnie faktycznie \"partnerstwo\" oznacza także dla mnie to, co opisałeś. W przypadku związku między ludźmi, z tym także i przede wszystkim małżeństwa, \"partnerstwo\" to dla mnie nic innego tylko (znów źle zabrzmi :-0 ) \"współudział\". Współtworzenie, współodpowiedzialność, współpraca. Słowem, współmiłość. I w tym sensie małżonkowie powinni być \"partnerami\". Tylko i aż w takim. No, towarzysz/ka to też dobre określenie. Wdzięczne. Jeśli się powróci do jego pierwotnego znaczenia. ;-)

Owszem, p. Justynaaaa. To bardzo piękne, niestety, żadko już używane słowo. Oblubieniec i oblubienica.

Ryba, ale po co komplikować rzeczy oczywiste. Czy człowiek, który kocha inną osobę, może choć przez chwilę pragnąć czegoś innego, jak jego dobra i szczęścia? Podobnie jest zresztą przyjaźnią. Czy jeśli mężczyzna kocha swoją kobietę, odmówi jej czegokolwiek, co przyczynia się do jej szczęścia? Przecież przez to nie stanie się bardziej niemęski. Otwrotnie, jego męskość będzie wzrastać. Jest oczywistą sprawą, że żadna ze stron w związku nie powinna w żaden sposób dominować i wykorzystwać drugiej strony. Ale, skoro mówię "kocham cię", to o żadnym "niepartnerstwie" nie może być mowy. Osoba przeze mnie kochana ma prawo całkowicie mi zaufać i zawierzyć. W miłości nie ma miejsca na nieufność i podejrzliwość. Koło się zamyka, Ryba. Wracamy do pojęcia miłości. Ty akurat dobrze wiesz, co mam na myśli.

A czy jest miejsce na wyczerpanie i zmęczenie? I co, jeśli kochana osoba nie jest w stanie nas podnieść, mimo najszczerszych chęci, z uwagi na własne ułomności? Z tym pytaniem Was pozostawiam, udając się na spotkanie z uciążliwymi panami. PS. Cieszę się, JB. Naprawdę. :-)

Krótko, p. Justynaaaa: dla mnie określenie "partnerstwo" w odniesieniu do związku pomiędzy kobietą i mężczyzną jest nieporozumieniem. Dlatego zwalczam jak mogę jego stosowanie, ponieważ niczego nie wyjaśnia, wręcz odwrotnie, zaciemnia i komplikuje sprawę.

Jest miejsce na wszystko, Ryba. Na zmęczenie, na zniechęcenie, na chorobę a nawet upadki. Człowiek nie jest aniołem. Dlatego się go kocha, pomimo tego, że nim nie jest. Jest więc miejsce na wszystko. Ale najważniejsze jest to, iż kochanie drugiego człowieka (kobiety), ale takie prawdziwe kochania, daje kochającemu ogromne pokłady szczęścia. Tylko jakoś tak ludzie nie chcą sobie tego uświadamiać, nastawieni na "miłość biorącą". JŻ - ja także. Bardzo.

:-) Nie jest to idealizowanie, p. Justynaaaa, ale szukanie istoty, albo lepiej powiedziawszy, właściwej natury zjawiska. Wyznaje sobie miłość dwoje ludzi. Czy jeśli powiesz Twojemu mężczyźnie: "kocham cię", wyobrażasz siebie, w sytuacji zdrady? Nie sądzę. Piszesz o ułomnościach i ludzkich przywarach. One są w nas. Przypomnij sobie: Piotr zapewniał Jezusa o swojej bezprzykładnej wierności a w parę godzin później publicznie wyparł się z nim jakiejkolwiek znajomości. Czy Jezus przez to przestał go kochać? Z ludzka się sprawie przypatrując możemy powiedzieć "miał". Piotr pod wpływem strachu zerwał "umowę parnerską". Z tego też punktu widzenia Jezus miał pełne prawo, żeby poczuć wobec niego, naajdelikatniej mówiąc - odrazę.