Wyrzuty sumienia

Moze sie to wszystkim wydac dziwne/niewazne/blahe/nieistotne ale dla mnie od kilku dni nie istnieje nic innego,jak wlasnie te konkretne wyrzut sumienia i jakis zal w srodku blizej nieopisany,ale sprawiajacy,ze placze bardzo duzo. Jestem teraz z cudownym chlopakiem,juz ponad rok czasu. On pokochal mnie bardzo szybko,ja jego znacznie wolniej,ale tez w koncu.Nasze zycie erotyczne rozwinelo sie ZNACZNIE szybciej,niz nasza milosc. Otoz,rok temu zaczelismy sie \\\"intensywniej\\\" spotykac a ja caly czas bylam dziewica(mialam 23 lata). Po moim poprzednim zwiazku mialam straszne zalamanie nerwowe,teoretycznie powinnam isc do psychologa,ale tego nie zrobilam.Strasznie tamto wszytsko przezywalam,czulam sie bezuzyteczna,jako kobieta i taka niewazna(tamten zdradzil mnie z inna). Jak dzis o tym mysle,to nie wiem,co napisac, co wtedy czulam,ale na pewno nie wstydzilam sie tego,ze jestem dziewica. To bylo cos innego,ale nie wiem,co. Postanowilam wiec,ze temu nowego nie powiem,ze jestem dziewica. I tak tez sie stalo. Przy naszm 1szym razie nie powiedzialam mu. Nie bylo krwi(nie wiem,czemu...),wiec nie bylo teoretycznie sladu,ze nia bylam. Strasznie sie denerwowalam,ale na szczescie on byl bardzo delikatny i nic nie robil na sile. Wszystko bylo dobrze,oprocz tego,ze mu nie powiedzialam. Wrocilam do domu i sobie pomyslalam \\\"wielkie mi halo o to dziewictwo...\\\",ale w glebi serca bylam strasznie rozgoryczona wszystkim...teraz jestem z tym chlopakiem,z ktorym stracilam dziewictwo.Nasz zwiazek ewaluowal, on mi pomogl sie otworzyc,ja pozwolilam sobie go pokochac i jets cudownie. Wiem i czuje,ze to TEN i on mowi tak samo o mnie. Myslimy o sobie bardzo powaznie juz na przyszlosc.Caly ten rok nic mu nie mowilam i jakos zylam spokojna,wyrzuty sumienia byly uspione. Nie wiem,dlaczego,ale jak obudzilam sie 3 dni temu,to zaczelam plakac i juz wiedzialam,ze musze mu powiedziec. Poczekalamaz przyjdzie z pracy-przeplakalam caly dzie,bojac sie jego reakcji,bo w koncu,jakby nie patrzac,oklamalam go w tak waznej sprawie:/ Nigdy wczesniej tak bardzo sie nie balam...powiedzialam mu...placzac,jak oszalala..on mnie przutulal,glaskal,calowal,uspokajal...i ucieszyl sie,ze byl/jest moim1szym..powiedzial,ze dla niego NIC to nie zmienia miedzy nami,w naszym zwiazku,ze nadal mnie bardzo Kocha i nawet teraz jestem dla niego jeszcze cenniejsza. Powiedzial tylko,ze szkoda,ze mu nie powiedzialam,bo bylby wtedy jeszcze delikatniejszy i przezylibysmy to razem,jako Moje Swieto. Od 3 dni placze codziennie..z jednej strony ciesze sie i czuje ulge z powodu jego reakcji,ale z drugiej strasznie zaluje,ze mu nie powiedzialam wtedy (chociaz WIEM doskonale,jak sie wtedy czulam i ze gardlo mialam scisniete-nie moglam powiedziec:/).Nie zrobil mi krzywdy,byl wtedy cudowny,nawet nie wiedzac,ze to moj 1szy raz,ale ja teraz,po roku...cos obudzilam w sobie i wiem,ze to jest zal do siebie i wyrzuty sumienia,ze to ukrylam przed nim,a moglo byc jeszcze lepiej!od 3 dni ciagle przypominam sobie tamten wieczor i nie potrafie tego zapomniec..on mowi,ze to NIC nie zmienia i ze oddalam mu najcenniejszy skarb,jaki mialam,ale ja czuje w glebi serca,ze nie oddalam mu go tak,jak powinnam...ze troche go zbeszczescilam..mam nadzieje,ze sie uspokoje i mi przejdzie. Wiem,ze do konca zycia bede zalowac,ale juz i tak nic nie zmienie.ciesze sie chociaz,ze teraz zdobylam sie na odwage mu powiedziec,co mnie kosztowalo NAPRAWDE wiele...czy ktos kiedys byl w podobnej sytuacji? czy duzo dziewczyn/kobiet ukrywa taki fakt? jak mam sobie teraz poradzic z tymi wyrzutami?:(

Ale w czym tkwi problem?? Powiedziałaś kiedy byłaś gotowa on się ucieszył, uszanował twoją decyzję, nadal Cię kocha, jesteście szczęśliwi więc?? Nie szukaj na siłę problemu, bo go nie ma!!